Leren Schrijven: opdracht 2.

Het hele kastenstelsel — de verschillen, de alledaagse kwalen, de verschroeiende haat — in één muffe lift. Waaraan had hij dit in godsnaam te danken? De peperdure parels en het gouden sterrenstof die in een roze gloed om haar heen cirkelden, wakkerde zijn hartgrondige haat alleen maar aan.
"Het lijkt erop dat we vastzitten, prinses.", zei hij.
Iedereen kende haar. De dochter van de baas. Steenrijke ouders, alles wat haar hartje begeerde: dat somde haar hele leven wel op. Haar grootste zorg was vast welk prinsessenkleed ze 's morgens moest aantrekken. Ze was knap, dat was één van de redenen waarom ze alles voor elkaar kreeg. Werkelijk alles. Ze hoefde maar met haar lange wimpers te knipperen en ze stonden al in de rij om haar van dienst te zijn.
Hij verachte haar. Hij had te lang in de onderwereld vertoefd om nog te verlangen naar iets uit de hemel. Ook al kende hij haar niet, hij haatte alles wat ze deed. Hij haatte hoe ze haar lange, bruine lokken over haar schouders had gedrapeerd, hij haatte haar roomblanke huid, maar wat hij nog het meest haatte was haar melodieuze stem waarmee ze alleen maar in comparatieven en superlatieven sprak. Alles moest beter, meer, mooier en duurder zijn.
Ze zuchtte verwaand en gleed langs de liftwand naar beneden, ze leek niet van plan om hem enige vorm van aandacht te geven. Ze gunde hem niet eens een blik. Hij grinnikte schamper.
"Alles naar wens, prinses?" Zijn stem liep over van een bijtende ironie en de meest zuivere haat.
"Waarom blijf je me prinses noemen?"
Hij antwoordde niet, benutte zijn zwijgrecht. Hij had het gevoel dat hij daarmee zijn baan als laagste vazal in het imperium van haar vader in gevaar kon brengen, alsof elk woord dat hij sprak tegen hem gebruikt kon en zou worden.
"Je begrijpt me niet. Niemand begrijpt me." Zijn luide lach schalde door de metalen doos. Hij geloofde meestal niet in stereotypen, maar zij was gewoon een levend cliché.

"Ik zou liever weer bloemen in mijn haar hebben, in plaats van diamanten om mijn hals.", ging ze verder. "Ik zou een moord plegen om met jou te kunnen ruilen."
Pas toen zijn beschuldigende blauwe kijkers haar niet meer aankeken, durfde ze hem echt te bekijken. Zijn bruine haar was warrig en stoffig, maar dat maakte hem niet minder aantrekkelijk. Hij was gespierd. Vast van het harde werk dat haar vader hem oplegde. Ze wist wat voor een tiran hij kon zijn. Ook zij moest gehoorzamen. Het enige verschil was dat zij in de vuurlinie stond wanneer het misging, terwijl hij veilig onder de grond zat.
"Dat wil je niet, prinses, geloof me." Hij balde zijn vuisten. De aders staken sterk af tegen zijn bleke huid. Hij draaide zijn gezicht van haar weg uit walging, waardoor ze een blik kon werpen op zijn kaakspieren die strak gespannen stonden.
Ze verachte hem. Niet vanwege zijn woorden, maar vanwege haar eigen jaloezie. Ze zou niets liever willen dan normaal leven leiden, zoals hij. 's Morgens opstaan met een kop koffie, werken, plezier maken met échte vrienden en daarna heerlijk slapen. Het was niet eerlijk.
Toen de lift eindelijk, na wat leek als een decenium, weer in beweging kwam, sprong hij handig recht en veegde het stof van zich af, wat natuurlijk een onbegonnen taak was aangezien hij in de mijnen werkte. Zij krabbelde onhandig recht en vervloekte haar hoge hakken. Hij maakte nog een nederige buiging en verdween in de nacht.

Sommige zaken zouden nooit veranderen. Zoals de verblindende haat tussen twee onbekenden. Twee onbekenden die in een ander leven, in een ander universum misschien wel geliefden geweest zouden zijn.