O2

Na eindelijk in me kamer aangekomen te zijn plof ik op me bed en kijk om me heen, overal in me kamer hangen velletjes met tekeningen. Al ruim 9 jaar dwaalt dit logo door me hoofd en ik krijg het er niet uit. Het geeft op een een of andere manier rust in me hoofd wanneer ik onrustig ben. ''Vergeet me naam niet'' Ik schud me hoofd wanneer ik zijn stem door me hoofd hoor gaan. Waarom hoor ik hem? En waarom moest ik zijn naam onthouden? Misschien kent me moeder hem. Ik gooi de deur open en ren naar beneden naar de keuken. Zowel me vader als me moeder zijn bezig met het bereiden van het eten. ''Mam, pap? Kennen jullie een Jace?'' ze kijken naar elkaar en mam kijkt mij dan weer aan. ''Nee hoezo schat?'' maar ergens zie ik een twijfel in haar ogen, ik haal me schouders op ''nee niks, ik vroeg het me af.'' En ik loop de keuken weer uit naar boven. Waarom leek mijn moeder te twijfelen? Ik sluip voorzichtig haar werkkamer in en loop langs de boekenkast en laat me vingers langs wat boeken glijden, ze voelen zo oud. Ik buk wat en zie een aantal boeken met verschillende tekens op de zijkant staan. Ik ga een voor een deze boeken langs maar mijn ogen blijven hangen bij het logo wat ik al ruim 9 jaar elke dag teken. Voorzichtig haal ik het boek tussen de anderen boeken vandaan en zie nu de voorkant van het boek en laat mijn vinger over het logo glijden. Ik ga snel weer staan en loop naar me kamer toe met het boek in me armen. Wanneer ik in me kamer ben gooi ik de deur dicht en leg het boek onder me matras. Gewoon omdat ik weet dat er zo geroepen word om te gaan eten. Ik loop naar een aantal tekeningen die bij me raam hangen en kijk een voor een naar ze. Ze inspireren me gewoon, misschien kom ik er nu wel achter met dit boek. ''Clary, eten!'' hoor ik me vader roepen, met dat ik me om wil draaien zie ik iemand op de hoek van de straat staan, wanneer ik me blik probeer te focussen op die persoon loopt hij weer weg. Ik schud me hoofd en wrijf in me ogen en loop dan me kamer uit.