Een mindere avond

Eindelijk! Wat is de week toch traag voorbij gegaan, ik heb elke nacht over deze avond gedroomd. Ik kom binnen in het café en ik zie jou daar al zitten. Die betoverende blik van jou die mij direct aantrekt. Wat ben jij toch geweldig! Naast jou zie ik Pieter zitten, weg happy gevoel. We gaan de Reflex binnen en gelijk elke avond gaan we weer aan ons tafeltje zitten. Altijd diezelfde routine, maar met jou erbij ging het toch weer een leuke avond worden. Althans dat dacht ik, het feit dat Pieter op jou verliefd was zat me toch dwars. Uit veiligheid gaf ik jou te weinig aandacht en ik liet je achter bij hem. Waarom deed ik dat toch? Samen met mijn beste vriend ging ik naar de cocktailbar.

Waar zit jij? We gaan terug naar huis vertrekken. Ik wacht op jou in de auto, stuurde Kristina opeens naar mij. Wablief! De tijd is opeens zo gevlogen. Dat komt ervan als je teveel drinkt. Ik kreeg zo’n groot schuldgevoel. Ik heb iedereen gewoon op de dansvloer achtergelaten, inclusief Julie. Ik heb heel de avond geen kans gehad om met haar te praten. Hoe stom kon ik toch zijn! Ik ging mijn jas halen bij de vestaire en liep naar de parking. Daar zag ik Julie met de rest. Ze zag er niet kwaad uit, maar precies ook niet echt gelukkig. Zou ze het erg gevonden dat ik haar daar heb achtergelaten? Ik lachte naar haar en ik kreeg een lach terug. Wat heeft zij toch een leuke lach. Ik maakte een grapje waardoor ze moest lachen. Ik zie haar echt graag lachen. “Sorry dat ik er een tijd niet was.”, verontschuldigde ik me. “Niet zo erg hoor.”, zei ze. Ik stapte in de auto van Kristina en we reden weg, weg van Julie. Ik voelde me echt zo rot dat ik haar toch geen aandacht had gegeven. “Volgende keer ga ik ervoor!”, zei ik tegen mezelf. Ik wil Julie als mijn vriendin en ik zal ervoor gaan ook!

2 weken gingen voorbij zonder iets van haar gehoord te hebben. Ik had geen belkrediet meer en kon niets sturen en op msn hadden we nooit niet echt een gespreksstof. Zou ik het ooit durven om toe te geven dat ik jou zie zitten? En wat zal jou antwoord zijn? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Mijn gsm trilde, ik kreeg een sms van Pieter: volgende vrijdag terug nog is Reflex? Het is al 2 weken geleden. Ik stuurde hem een mail terug aangezien ik nog steeds geen belkrediet had, Ja super! Zelfde tijd als anders. Juist toen kwam Julie online. Heey, we gaan vrijdag eindelijk terug naar de Reflex. Kom je mee?, stuurde ik haar. Ooh ja, kei goe, ik kom.

Ik sprak mezelf moed toe: “Stephan, deze keer is het nu of nooit! Ga ervoor.”