Dream World | 12

‘hey Nes, Het spijt me dat ik nu pas langskom. Ik wilde eerder komen, echt waar! Alleen de dokter zei dat ik beter even kon wachten totdat het beter met je ging, alleen toen, toen, uhm, uhf.’ Sanne loopt naar Hera toe en maakt haar zachtjes wakker. ‘Hera? Het is al laat, je moeder staat buiten op je te wachten.’ Hera rekt zich uit en knikt dan. Ze geeft me snel nog een knuffel en klimt dan van het bed af. ‘Morgen ben ik er weer.’ Verteld ze me met een lieve glimlach. Sanne knikt naar de deur en Hera loopt naar buiten. Pas wanneer het geluid van Hera’s voetstappen op de gang niet meer te horen zijn, begint Sanne weer te praten.
‘Je moeder belde me net op en zei dat ik bij je op bezoek mocht komen. Ik ging er vanuit dat het beter met je zou gaan omdat ze me eerder vertelde dat ik je op mocht komen zoeken als je stabiel was. Maar toen ik hier dus aankwam stond ze me op te wachten bij het begin van de gang en vertelde ze me dat je toestand per uur verslechterde. Ze had me gebeld zodat ik afscheid van je zou kunnen nemen.’ Sanne slaat haar ogen neer en staart een tijdje naar haar voeten. Ik laat de worden van Sanne goed tot me doordringen en besef me dan plotseling wat ze zojuist gezegd heeft.

Maar hoe kan dat? Ik heb nergens last van? Alleen dan dat ik me heel erg snel moe voel. Ik kijk weer naar Sanne en zie dat ze haar ogen weer op mij gericht heeft.
‘Je moeder stond buiten op de gang te huilen toen ik aan kwam, ze kon het niet aan om naar je toe te gaan en je het te vertellen. Ze vroeg me om Hera eerst de kamer uit te sturen zodat ze het niet zou horen. Ze wil graag dat Hera het niet weet, dat ze nog steeds denkt dat alles goed kan komen. Ze denkt dat dat het beste is voor Hera. Soraka weet het wel en ik denk dat ze ook nog wel afscheid komt nemen. Over je vader weet ik niets.’
Opnieuw is ze even stil.
Hoelang zou ik nog hebben? En komt mijn moeder helemaal geen afscheid meer nemen? Ik ben nog helemaal niet klaar om dood te gaan? Nee. Ik wil niet dood!
Sanne staart naar rechts en dan pas besef ik dat het regelmatige piepje wat al de hele dag klinkt steeds sneller en onregelmatiger klinkt. ‘Rustig maar nes, het komt goed, er is niets aan de hand.’ Fluistert Sanne met een paniekerige stem. ‘ Ik probeer mijn ademhaling rustig en regelmatig te krijgen maar het lijkt wel of mijn longen veranderen in een of andere zachte substantie die in elkaar zakt en niet meer uit elkaar wil. Hoe hard ik ook probeer, ik krijg geen lucht in mijn longen gezogen. Als een vis op het droge begin ik naar adem te happen, maar doordat ik mijn lippen niet van elkaar krijg en dus alleen maar via mijn neus kan ademen heeft deze actie weinig zin.
Een luid alarm klinkt, als teken dat Sanne op de rode hulp knop heeft gedrukt die er staar voor noodgevallen. Meteen komt er een groep artsen mijn kamer binnen gestormd. Eva, die met de groep artsen naar binnen rende, pakte Sanne’s arm vast en trok haar mee naar buiten. ‘I love you!’ Riep ze nog snel voordat de deur dicht getrokken werd. De rest van de dokters beginnen aan mij lichaam te trekken en naalden in mijn vel te prikken, niet veel later krijg ik ook nog een zuurstof kapje op. Maar wat ze ook doen, het piepje word langzaam langzamer en langzamer en langzamer.

Nee! Ik ben hier nog niet klaar voor!