Memory loss -One Shot

Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Ik zie schimmen over mij heen hangen en monden bewegen, maar geluid hoor ik niet. Ik knijp met mijn ogen om misschien wat meer duidelijkheid te scheppen. Mislukt. Ik knipper met mijn ogen. Geen verschil. Ik probeer mijn hoofd te draaien, maar het lijkt wel vast te zitten. Een ander lichaamsdeel dan maar. Niks werkt. Wat is hier aan de hand? Ben ik verlamd? Waarom kan ik niks bewegen? En waarom voel ik niks, behalve wanhoop? Tranen van wanhoop stromen over mijn wangen. Ik ben zo bang, wat is er aan de hand? Twee warme handen vegen mijn tranen weg. Ik kijk op naar de persoon met de warme handen. Geconcentreerd staar ik naar zijn lippen om misschien te kunnen begrijpen wat hij zegt. Het is duidelijk dat hij me probeert te kalmeren, maar zonder veel succes. Door zijn tranen besef ik alleen maar dat er iets goed mis is. Langzaam begin ik het bewustzijn te verliezen. Alles wordt weer wazig. Ik zie de jongen angstig om zich heen kijken voordat ik word omringd door duisternis.
“Wordt wakker alsjeblieft’’, hoor ik een jongensstem huilend zeggen. Ik probeer mijn ogen te openen, maar dit blijkt moeilijker dan ik dacht. Mijn gevoel begint terug te komen en ik voel een hand in de mijne. Zachtjes geef ik de hand een kneepje. ‘’OMG, je bent wakker. Thank God je bent wakker’’, hoor ik dezelfde stem als eerder opgelucht zeggen. ‘’Doe je ogen open alsjeblieft’’, vervolgt hij na een moment van stilte. ‘’Ik weet dat je het kan’’. Ik voel een bemoedigend kneepje in mijn hand. Ik gebruik al mijn kracht en probeer mijn ogen te openen. Langzaam gaan ze open en word ik verblind door een fel licht. Snel sluit ik mijn ogen weer. Waar ben ik?! Opnieuw open ik mijn ogen. Ik knipper een paar keer om mijn ogen te laten wennen aan het felle licht. Na een paar keer knipperen wordt mijn beeld duidelijker. ‘’Haal een dokter’’, hoor ik een stem aan mijn linkerkant zeggen en dan voetstappen die weglopen. Ik draai mijn hoofd langzaam naar de kant waar de stem vandaan kwam. De stem was afkomstig van een jonge man, ik denk begin 20. Hij heeft bruin krullend haar en donkergroene ogen. Hij is aantrekkelijk moet ik toegeven, maar veel te oud voor mij. Ik ben pas zestien… Buiten zijn normale uiterlijke kenmerken heeft hij nu ook nog andere kenmerken. Zijn ogen zijn rood en waterig en ik zie de wegen waar zijn tranen over zijn wangen hebben gelopen. Wanneer ik hem aankijk maakt een nieuwe golf van tranen een weg langs zijn wangen. ‘’O schatje toch’’, zegt hij met een trillende stem. Schatje? Wie is hij? Ik heb geen idee wie hij is! Hoor ik hem te kennen ofzo? Wat is er gebeurt? Waarom lig ik hier? En waar is mijn moeder? Zij zou toch juist hier bij mij moeten zijn als ik in een ziekenhuis lig?!
Na enkele seconden komt de dokter met een meisje binnen. ‘’Ik wil even met haar alleen zijn’’, vertelt hij. De jongen knikt en loopt samen met het meisje de kamer uit. Dan draait de dokter zich om naar mij. ‘’Kun je mij vertellen wie je bent?’’ Ik knik. Natuurlijk weet ik dat! ‘’Anna Melody Brookes’’, vertel ik hem met krakende stem. Ik heb blijkbaar een lange tijd niet gepraat… ‘’En Anna, kun je mij vertellen hoe oud je bent?’’ Weer knik ik. ‘’Zestien’’, antwoord ik, deze keer met een iets minder krakende stem. De dokter kijkt me medelevend aan. ‘’Het spijt me dit je te vertellen Anna, maar dit klopt niet. Je bent twintig jaar’’. Geschokt kijk ik hem aan. ‘’W-wa-at?’’ vraag ik hem stotterend. ‘’Hoezo? Waarom kan ik me niks herinneren? Waarom ben ik hier? En waar is mijn moeder?!’’Weer krijg ik een medelevende blik van de dokter. ‘’Je hebt een auto ongeluk gehad. Je bent met je hoofd voorop de stoel voor je terechtgekomen, wat ervoor heeft gezorgd dat je aan geheugenverlies lijd. Je moeder is twee jaar gelden overleden aan een hartaanval, daarom woon je bij je vriend, degene die je net zag. De laatste vier jaar zijn uit je geheugen gewist. Dit kan permanent zijn of tijdelijk, dat weten we niet. Voor nu ga je in ieder geval weer bij je vriend wonen, zodat hij je in de gaten kan houden.’’ Na deze woorden loopt hij weg om mij met mijn gedachten alleen te laten.
Wat moet ik nu doen?