Hoofdstuk 33

(Jazz pov)

Het pad naar de treurwilg is echt erg smal. Je kan net naast elkaar schaatsen. Ook zijn er vele opstakels zoals takken en stenen. Ik gier het uit van de pret. Het is heel lang geleden dat ik nog zo veel plezier had.
"Je gaat eraan, Malfoy." Grijns ik speels.
"Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn!" Lacht hij.
Weer gaan we een versnelling hoger. De bomen flitsen langs me heen. Ik zie de treurwilg al staan in de verte, hij is prachtig. Na een minuut of drie zijn we er zo dicht bij dat we onze arm maar moeten uitsteken om de schors aan te raken. Plots vlieg ik door de lucht. Mijn voet is blijven steken achter een tak. Ik voel mijn hart snel kloppen van de adrenaline. Dan voel ik twee sterke armen om mijn middel gaan. Samen vallen we op de grond. Alleen heeft Malfoy er voor gezorgd dat ik zacht op hem beland.
Zijn gezicht is maar enkele millimeter van het mijne verwijderd. Zijn warme adem streelt mijn lippen. Een gevaarlijk gekriebel start in mijn buik. Dan kust hij me en de bom in mijn maag ontploft. Nog nooit heb ik zoiets gevoeld. Het is zo intens. Zonder het te beseffen kus ik hem hartstochtelijk terug. Onze handen zijn overal. Na enkele seconden duw ik me geschrokken van hem af.
"Ik ben met Alex." Hijg ik.
Draco heeft een grijns om zijn lippen.
"Je vergist je van man. Hij is niet jou ware." Antwoordt hij met een knipoog.
Hij is recht gestaan en kijkt lachend op me neer, als of er niks gebeurd is.
"En jij wel?" Vraag ik hem sarcastisch.
"Ja." Zegt hij zonder aarzelen.
Mijn hart slaat een slag over. Wat is er met me aam de hand?
"Oh ja. Ik win." Grijnst hij terwijl hij de stam van de boom aanraakt. "Maar ik hoor je geheim later wel."
"Dat is niet eerlijk!" Roep ik met grote ogen.
"Eens een Slytherin, altijd een Slytherin, Jazz." Lacht hij.