Chapter 1.O24

Ik ben heel mijn besef van tijd verloren. Het besef kwam pas een beetje bij me terug toen er op mijn deur werd geklopt. Ik had alleen de kracht niet meer om op te staan en naar de deur te lopen om deze te openen. Hij zat niet op slot dus moest degene maar binnenkomen als ze me hard nodig hebben. Niet veel later hoor ik ook dat er iemand aan de klinkt zit. Het geluid van de deur die open gaat volgt niet veel later en het geluid dat de deur sluit er bijna direct achteraan. Iemand is dus mijn kamer binnengekomen. ‘Gazel?’ ik hoor mijn naam, het is de stem van Cara die het zegt. ‘Kan ik binnenkomen?’ ze hoort natuurlijk de douche lopen die nog altijd aan staat. De kracht en energie om te antwoorden heb ik alleen niet. Ik doe wel alsof ik het niet heb gehoord. Dan kan ze er ook niets over zeggen. Nog altijd zit ik op de grond van de douchecabine. Mijn ene been heb ik languit over de vloer liggen, de andere opgetrokken. Mijn arm steunt op mijn ene knie en de andere ligt op mijn been. Mijn hoofd hangt naar beneden, kijkend naar het water dat over me heen valt en van mijn benen glijdt, naar het afvoerputje toe.

‘Gazel?’ de deur van de badkamer gaat voorzichtig open. Via de spiegel kijk ik naar de deur die zojuist open is gegaan. Hij staat op een kiertje. ‘Kan ik binnenkomen?’ nu moet ik wel antwoorden. Nu kan ik niet meer zeggen dat ik het niet gehoord heb. Ze staat praktisch in de badkamer, iedereen zou dat gehoord hebben. Ik hum zachtjes een instemmend geluid, als teken dat ze de badkamer binnen kan komen. Haar hoofd komt tevoorschijn in de spiegel en niet veel later de rest van haar lichaam. Ze sluit de deur zachtjes achter zich en keert zich tot de douche, waar ik op de grond zit. ‘Gazel?’ ik til mijn hoofd ligt op en kijk naar Cara. Haar gezichtsuitdrukking is maar al te duidelijk, verbazing en bezorgdheid. ‘Gaat alles wel goed?’ de verbazing had bijna volledig plaats gemaakt voor bezorgdheid. ‘Ja.’ mijn stem was hartstikke schor en het praten deed pijn aan mijn keel. Ik wilde het liefst dat ze weer wegging. Ik had geen behoefte aan gezelschap, ik wilde gewoon alleen zijn nu.

‘Wat is er?’ ik ben nogal kortaf momenteel en het is niet echt aardig van me maar ik wil dat ze weggaat en ik wil niet praten momenteel. ‘Uh, het is uh, uh.’ ze begon te struikelen over haar woorden. Ik zuchtte diep. ‘Het is tijd voor de training.’ kwam er uiteindelijk toch uit haar mond. Kut, daar had ik helemaal niet meer aan gedacht. Trainen is wel het laatste wat ik nu kan en ga doen. ‘Geef jij de training maar, ik kom niet.’ ze leek nogal geschrokken van het antwoord. ‘Maar, Gazel, weet je het zeker?’ ze wist niet echt wat ze met me moest, dat was duidelijk. ‘Ja, zo leert het team je accepteren. Ga nu maar.’ het was bot, ik weet het, maar het werkte wel. Niet veel later liep ze de deur uit.