H1 [Utral Aymokriyä.]

Ik had van m'n moeder Mo'at de opdracht gekregen om wat voedsel en water te verzamelen.
Ik rende wat over de bomen (gleed een paar keer bijna uit) en verzamelde wat vruchten.
Toen ik 5 vruchten had gevonden ging ik weer terug.
"Hier ben ik weer Mo'at, ik heb 5 vruchten meegenomen. Ik wist niet hoeveel voorraad er nog was." Zei ik tegen m'n moeder.
"Goedzo meisje, Eytukan zou trots op je zijn. Ga naar Tsu'tey en vraag hem over zijn Ikran."
"Wat is er met zijn Ikran dan?" Vroeg ik bezorgd.
"Tsu'tey is te dicht langs de zwevende bergen gevlogen. De vleugel van zijn Ikran schaafde langs een zijkant van de berg, en ze vielen naar beneden."
"Hoe is het met Tsu'tey dan!"
"Die heeft niets.." Zei Mo'at gerustellend.
"Waar is Tsu'tey nu dan?"
"Ik denk bij de tree of voices. Ik denk dat hij raad gaat vragen aan Eywa."
Ik rende weg. Opweg naar de tree of souls kwam ik mijn vader tegen.
"Eytukan!"
"Heb je voedsel gehaald?"
"Ja vader."
"Goedzo, waarvan die haast?"
"Ik ga snel naar Tsu'tey. Zijn Ikran is ziek, heel ziek."
En ik rende weer weg. Eindelijk aangekomen bij de tree of voices kreeg ik een vreemd gevoel. maar wel fijn, net alsof je door allemaal ogen werd aangekeken. Het was een fijn gevoel. Ik zag Tsu'tey al staan.
Hij had zijn vlecht verbonden met 5 slierten en was wat aan het mompelen. Ik kwam naast hem staan, en verbond me ook met 6 slierten.
Ik hoorde allemaal stemmen, ik hoorde me overleden grootvader zeggen dat ik een goede vrouw was geworden. En zo hoorde ik nog meer stemmen praten.
Tsu'tey hoorde ik ook praten, hij vroeg of de zielen waar hij nu mee verbonden was, konden zeggen tegen Eywa dat die goed voor zijn Ikran moest zorgen. Ik zei hetzelfde.
Ik verbrak mijn vlecht met de boom en liep naar Tsu'tey. Ik omhelsde hem en zei dat het wel goed kwam, hij beantwoorde mijn omhelsing met een stevige knuffel.
We liepen samen terug. Ik vroeg hoe het was gebeurd. Hij vertelde alles, tot in de details.
Tot we uiteindelijk weer thuis waren.