Het boek 05

‘Aura ben je helemaal gek geworden?! Gewoon in je bed blijven liggen en niet luisteren als ik je roep! Je moet naar school weet je nog?’ Aura deed verbaasd haar ogen open. Haar moeder keek boos omhoog. Aura bedacht snel een smoes. ‘Ik voel me niet zo lekker mam’ loog ze. ‘Kon je dat niet eerder zeggen?’ zei haar moeder geërgerd. ‘Blijf dan maar liggen maar ik moet naar mijn werk dus breek het huis niet af.’ ‘Ja mam.’ zei Aura. Aura bleef nog een uur liggen tot ze zeker wist dat haar moeder weg was. Ze sloop naar beneden en keek voor de zekerheid om de hoek. Alleen Blijke haar hond lag te kwispelen in haar mand. Het was een Drentsche patrijs met bruine vlekken. Aura pakte brood en chocopasta en ging eten. Na het eten ging ze naar boven en pakte pen en papier. Wat ze gedroomd had was heel raar. Misschien was er wat belangrijks aan. Ze schreef haar droom op en verstopte het papiertje. Ze liep weer naar beneden en pakte de hondenriem. Blijke sprong uit haar mand en rende naar Aura toe ging om haar heen springen en probeerde de riem te pakken te krijgen. Aura lachte en ging met de riem heen en weer en van laag naar hoog. Blijke werd helemaal gek tot dat Aura zei: ‘Zit!’ en Blijke ging braaf zitten. Aura deed de riem om en ging naar buiten. Blijke snuffelde vrolijk in het rond en Aura werd een beetje meegesleurd door haar. Aura dacht aan haar droom en was een beetje aan het dagdromen tot ze tegen iemand opbotst. ‘Sorry ik keek niet uit’ zei Aura snel terug. Ze keek naar de genen tegen wie ze was op gebotst. Het was een lange jongen met bruin haar en bruine ogen. ‘Geeft niks’ was zijn antwoord en hij liep verder. Aura bleef even staan totdat Blijke begon te trekken aan de riem. Ze liep verder met Blijke. Ze kwamen langs de bibliotheek. Aura dacht aan het lege boek dat daar lag. Morgen is het zaterdag dan zou ze verder zoeken naar een boek dat haar kon helpen. Blijke keek haar met haar bruine oogjes. Het leek wel of ze vroeg: Gaan we nog verder? Aura liep met Blijke naar huis. Blijke ging weer in haar mand liggen en deed haar oogjes dicht. Aura liep naar boven en pakte het boek met de vreemde taal. Ze probeerde het nog eens op haar eigen manier te ontcijferen. Zo zat Aura een uur te piekeren en naar het boek te staren. Ze pakte het briefje erbij met haar droom. Ze las het door. Wat betekenen de woorden úa anta am nou weer? En waarom moet je het boek omdraaien? ‘Oke misschien moet ik met het boek uit proberen?’ dacht Aura. Ze pakte het boek met die vreemde taal, draaide het om en zei: ‘úa anta am.’ Er gebeurde niks nog een keer. Weer niks. nog een keer. Dit is het verkeerde boek. Aura keek teleurgesteld naar het boek. Ze moest verder zoeken. Aura ging liggen op de grond en deed haar ogen dicht. Ze sprong op rende weg. ‘Dit moest het zijn. Anders kan het niet.’ Aura rende de trap af en ging de deur uit deed die op slot en rende naar de bibliotheek. In de bibliotheek ging ze naar de 5e rij van geschiedenis en pakte het boek met vergeten talen. Aura draaide het om en zei de woorden. Ze voelde het boek trillen en sloeg open.