07/07/2015 | Een herinnering, Op weg

Ook gelukkig zijn is eenvoudig. In mei ben ik eenentwintig jaar geworden. Ik verwachtte niet veel van mijn verjaardag om teleurstelling te vermijden. Misschien is dat het nadeel van met drie verjaren want de afgelopen jaren heeft er altijd wel één van ons gehuild. Je verjaardag is een moment om te reflecteren. Men acht het een nieuwe start een beetje zoals nieuwjaar. En hopelijk kan je dan geluk achter je laten maar dat was bij ons niet steeds het geval. We keken terug op dagen van verdriet en falen. Een huis dat geen thuis meer is omdat het overmeesterd is door de depressie van mijn zus en mijn eeuwige twijfel aan mezelf en mijn toekomst.
Maar dit jaar was anders. Ditmaal ga ik u niet vertellen over verdriet en angst maar over puur geluk. Ik ging niet vieren althans niet uitgebreid, ik zou gewoon iets gaan drinken met een vriendin. Dat was buiten mijn vader gerekend. Want schijnbaar is eenentwintig een belangrijke leeftijd die uitgebreid gevierd moet worden. We gingen tandems huren en de gehele familie uitnodigen. Zelfs hen die wij ondertussen al jaren niet meer gezien hadden. Na een fietstocht van zo'n vijfentwintig kilometer werden er bij ons thuis hapjes aangeboden. Dagenlang keek ik uit naar deze dag met een grote portie enthousiasme maar toch ook een beetje angst. Want wat als mijn zus een slechte dag heeft?
De grote dag kwam dichterbij, mijn zus had slechte dag na slechte dag en mijn enthousiasme daalde razendsnel. Maar zondag zeventien mei was plots daar, ik begon opnieuw te hopen en wat volgde was onbreekbaar geluk. Een dag die niemand mij nog kan afnemen. Een geluk dat ik eender wanneer opnieuw kan oproepen.
We ontmoetten elkaar in Nederland. Op een zeer gezellig terrein waar we in het zonnetje nog een beetje wakker konden worden en gezin na gezin arriveerden. Allemaal voor ons, allemaal om samen met ons te vieren. Toen iedereen gearriveerd was en alle verjaardag wensen uitgedeeld waren, mochten we naar binnen. Waar we een tas koffie kregen en een stukje appeltaart. Er werd opgewekt gebabbeld en eindeloos genoten van de gezelligheid die in het gebouw rond dwarrelde.
En toen gingen we 'op weg'. In dat moment was het geluk tastbaar. Was er nog iemand met zorgen? Ik geloof van niet. Ik denk dat ieder van ons in dat moment leefde. En op mijn gelaat rustte een glimlach die niet meer wilde wijken. Onderweg werd er gesukkeld, geracet, gelachen, geremd, getrapt en bewonderd. We reden van het ene bos in het ander en stopten bij meertjes om wafels te eten. Het klinkt als een sprookjes en misschien was het dat ook. Geluk omschrijven is moeilijker dan verdriet omschrijven. Maar ik overdrijf niet in mijn woorden ik heb zo genoten van deze dag. Ik heb zo oprecht genoten van die fietstocht en het gezelschap.
Na die fietstocht werd er ook bij ons thuis nog gevierd. Hapje na hapje werd verslonden. Er werd nagepraat en er werden herinneringen opgehaald. En de meest onzinnige gesprekken waren de leukste. Ik leerde sommige van mijn nichtjes en neefjes opnieuw kennen. Ik denk spontaan terug aan een gesprek met mijn nonkel. Het ging over mijn tattoo of de betekenis ervan. Mijn nonkel lachte daarmee en vertelde dat hij de namen van al zijn exen ging laten tatoeëren met een streep erdoor en daaronder de naam van met tante met een hartje. Ik vertelde hem dat hij een grasmaaier moest laten tatoeëren op dat kale hoofd van hem.
En als ik dacht dat ik in dat moment niet gelukkiger kon worden, had ik het goed mis want er werd een spelletje kuub gespeeld met de kleinste nichtjes en neefjes en de kindjes waarop ik af en toe ga babysitten. Kuub is nog nooit zo leuk geweest, dat durf ik u heel oprecht en zonder overdrijven zeggen. Die nacht lag ik wakker want die verdomde glimlach op mijn gezicht wilde mij niet laten slapen maar ik nam het hem niet kwaad want ik was te gelukkig.

Dankjewel aan heel mijn familie, Bieke en Jan en de kinderen, Anouck, Hélène, Annemie en Klaartje!
En in het bijzonder aan ons Saltanat voor de mooie foto's, zodat ik deze dag voor altijd bij mij kan dragen.