18. Black Rose

‘Ik heb hier een kom met warme soep. Tomatensoep.’ Ik draai mijn hoofd naar de deur en zoals verwacht staat Vito daar. Ik probeer om rechtop te gaan zitten maar Vito laat dat niet toe. Hij zet de kom op het nachtkastje en helpt me met rechtop zitten door me half op te tillen. Geïrriteerd zucht ik. ‘Ik kon het ook best zelf hoor.’ Vito glimlacht vertederd naar me en geeft de soep. Ik pak het aan en begin erin te roeren.
‘Vito?’ Vraag het niet, hij zal weer liegen. ‘Is je soep te heet?’ Ik kijk even vaag naar Vito en als me doordringt wat hij zegt, kijk ik naar de soep. ‘Eh ja, maar dat wilde ik niet zeggen.’ Vito neemt de soep over en gaat naast me op bed zitten.
‘Wat wilde je dan zeggen?’ Vito legt zijn arm achter mij langs op het bed. Hij zal tegen je blijven liegen, dat weet je. Ik haal diep adem en zeg dan in een adem teug: ‘Ik weet dat die wond er niet zomaar is gekomen.’ Vito verkrampt een beetje maar ontspant dan zelfbewust weer. ‘Hoe kom ik eraan? Wat is er écht gebeurd?’ Fluister ik er dan achteraan.
Vito blijft lang stil. Hij kijkt overal om ons heen om mijn blik te ontwijken. ‘Vito?’ Hij zucht en draait zijn hoofd dan langzaam mijn kant op. Net naast mijn gezicht blijft zijn blik hangen. Ik kijk ook om maar zie niks bijzonders.
‘Cybele,’ Ik draai mijn hoofd weer terug en kijk opeens in Vito’s gezicht die maar een paar millimeter van het mijne vandaan is. ‘Sommige dingen moeten op het juiste moment vertelt worden, anders zal je ze niet begrijpen. Timing is belangrijk.’ Ik voel Vito’s warme adem in mijn gezicht en ben niet in staat om ook maar iets terug te zeggen. We zitten een tijdje zo tegenover elkaar, ik sprakeloos en Vito geheimzinnig.
Dan geeft hij opeens een kusje op mijn neus en leunt weer achterover waardoor het moment wordt verbroken. ‘Ik vertel het wel als je er klaar voor bent.’ Dat zegt Vito alsof ik niet nieuwsgierig ben. ‘Maar..’
‘Je bent er nog niet klaar voor,’ onderbreekt hij me. Ik zucht maar laat het zitten. Wat is er gebeurd dat hij het me niet wilt vertellen? Het is waarschijnlijk iets belangrijks wat hij voor je verzwijgt. En het kan alleen maar slecht zijn als je iets belangrijks van jezelf niet weet.
Wat weet ik van mezelf niet dan? ‘Vito?’
‘Nee Cybele, je bent er nog niet klaar voor.’
‘Geef me dan op zijn minst een hint!’ smeek ik.
Vito zucht. ‘Dit is geen spel, Cybele, dit gaat om je leven.’
‘Waarom mag ik het dan niet weten?’ Ik voel dat de woede me gaat overnemen. ‘Als het om mijn leven gaat móét ik het weten.’ Vito aait mijn wang. ‘Cybele, liefje,’ Mijn hart maakt een sprongetje ondanks dat ik boos ben, Vito noemt me voor het eerst bij een koosnaampje. ‘Niet boos worden, ik hou van je en wil alleen het beste voor jou.’ Vito kijkt me lang in mijn ogen aan en ik voel de woede langzaam wegvloeien en plaatsmaken voor de op fladderende vlinders. Ik glimlach. ‘Dat weet ik wel, maar ik vind het gewoon niet leuk als je iets voor me verzwijgt.’ Vito glimlacht terug. ‘Alles op zijn tijd.’ Ik zucht maar ga er niet meer op in.
‘Hey Cybele?’ Ik hm iets en kijk weer op. ‘Ik hou van je. Heel veel.’ Niet dus. Die “heel veel” zei hij om zichzelf te overtuigen. Dan kust Vito me zacht en voorzichtig om mijn buik niet te belasten. Meteen vergeet ik wat de doratus net zei en laat mijn gevoelens leiden door Vito.