17

Ashton, Calum en ik zitten in Calums auto op weg naar het huis van Michael. Ik durf beide jongens niet eens aan te kijken, bij het gedacht alleen al wat gisterenavond allemaal gebeurd was. Gelukkig was Ashton er om ervoor te zorgen dat Calum en ik niets hadden kunnen doen, want waarschijnlijk ging er wel iets gebeurd zijn tussen ons als hij er niet geweest was. Ik vind Calum wel leuk, heel erg leuk zelf, maar ik ken hem gewoon weg nog niet goed genoeg. Hij heeft zijn volledige ware ik nog niet aan mij getoond en ik wil zeker weten dat het zijn ware ik is die mij verliefd doet worden op hem en geen soort van toneeltje. 'Gaan jullie het vertellen aan de jongens?' komt er vragend uit Ashtons mond en snel schudt ik mijn hoofd. 'Geen denken aan.' 'Inderdaad.' stemt Calum met mij mee in en ik liet mijn blik op Ashton rusten. 'Ook jij vertelt het niemand, oké?' 'Hé, het is mijn verhaal niet om te vertellen, wees maar niet bang.' opgelucht haal ik adem en staar het raam uit. Mijn gedachten dwalen helaas meteen af naar thuis. Hoe zou het daar zijn, zou iemand mij missen? Clara vast niet, die is vast en zeker blij dat ik uit haar leven verdwenen ben. Hoe had ik ooit met haar bevriend kunnen worden, hoe had ik ooit zo stom kunnen zijn? Zuchtend leg ik mijn hoofd tegen het raam maar bedenk mij dan, dat als dat alles niet gebeurd was, dan had ik nooit deze geweldige jongens gevonden in mijn leven. 'Abrianna, waar zit je aan te denken?' komt er vragend uit Calums mond, ik kijk hem aan en meteen zie ik een bezorgde blik op zijn gezicht hangen. 'Ik dacht aan thuis.' zeg ik zacht en meteen was het een pak stiller in de auto en de radio was het enige die geluid maakte. 'Mis je je thuis?' vraagt Ashton en ik merk dat hij heel wat moeite heeft om deze vraag te stellen. Ik schud mijn hoofd en dat was de waarheid. Ik miste het ook echt niet, want daar was ik nooit oprecht gelukkig, ik droeg altijd een masker op mijn gezicht, en niemand de het merkte, maar hier, hier was ik oprecht gelukkig en als ik iets verborg konden de jongens het ook meteen zien. 'Denk je dat zij jou missen?' ik trek mijn schouders onwetend op en om eerlijk te zijn wist ik het ook echt niet. 'Ik hoop dat Clara je enorm mist, en dat ze beseft wat voor mooie vriendschap ze heeft weggesmeten voor...' ik schenk Calum een lieve glimlach en druk een kusje op zijn wang. 'Dankjewel Calum, ik hoop het ook dat ze dat beseft, maar het is al te laat want mij krijgt ze nooit meer terug.' 'Inderdaad, je bent nu van mij.' Ashton begint te kuchen en Calums wangen kleuren rood. 'Euhm, ik bedoelde van ons.'