Hoofdstuk nr. 12 - They're fun.

Abbigail Pov.

Werd er nu door het gordijn gegluurd? Plots zwaaide de deur open. En daar stond Bill Kaulitz. Zonder winterjas, zonder muts, zonder sjaal & zonder zonnebril. Daar ging mijn plan.
Ik beet op mijn lip.
'Euhm, hallo' zei ik, ik kon er niet aan doen dat ik verlegen was.
'Kom binnen' zei hij vriendelijk.
Ik besloot om af te wachten, blijkbaar hadden ze besloten dat ik het mocht weten, anders had Bill me toch niet binnengelaten?
'Zet je,' zei hij, en wees naar de zetel, 'ondertussen ga ik Tom halen.'
Ongemakkelijk schoof ik heen en weer, dit zou raar worden. Héél, héél raar worden.
Bill kwam terug binnen met Tom achter zich aan.
Beiden gingen ze in de zetel voor me zitten.
'Dus euhm, jullie zijn dus Tom & Bill?'
Het was een domme vraag, maar ik wist niet wat ik anders moest zeggen.
Ze knikten en keken me afwachtend aan.
Ik giechelde, dat deed ik altijd om mijn zenuwen onder controle te houden.
'Wat is er?' vroeg Bill nieuwsgierig, terwijl Tom me onderzoekend aankeek.
Ik giechelde weer, en direct werd ik rood. Waarschijnlijk leek ik nu op een klein kind ofzo.
'Nou, jullie hadden gisteren niet veel inspiratie zeker?' vroeg ik, om mijn giechels te verklaren.
Ze keken me niet begrijpend aan.
'Hoe bedoel je?' vroeg Tom nu.
'Je kunt toch niet zeggen dat Tim & Billy erg inspiratievolle namen zijn, is het wel?' Ik moest weer giechelen, maar hield me in en glimlachte gewoon.
Ze grinnikten.
'Je stond dan ook gewoon opeens voor de deur, we hadden niet echt tijd om namen te bedenken.'
zei Tom, met een grijns op zijn gezicht.
Ik haalde mijn schouders op.
'Nu ja, ik had ook wel heel dringend eieren nodig ook.'
Ik kon me niet meer inhouden en lachte. Deze hele situatie was dan ook zo absurd.
Tot mijn opluchting lachten ze met me mee.
Ik keek even naar Tom, juist op hetzelfde moment dat hij naar mij keek.
Onmiddelijk voelde ik een rilling langs mijn rug lopen en vlug wendde ik mijn blik van hem af.
Ik ontspande me en ging wat gemakkelijker in de zetel zitten.
' En waarom hebben jullie besloten dat ik wel mag weten wie jullie zijn, en de rest van de wereld niet?' vroeg ik, héél nieuwsgierig.
Hun gezichten werden serieus en ze keken me allebei gewichtig aan.
'We wilden hier ook vrienden maken, en niet altijd hier in huis blijven rondhangen.'
zei Bill.
'Oh, maar hier herkend niemand jullie toch hoor.'
'Behalve jij dan.'
Ik glimlachte.
'Behalve ik dan.'
Tom sprong recht.
'Moet je iets hebben om te drinken ofzo?'
Ik lachtte breed en knikte heel snel van ja.
Tom grinnikte en liep naar de keuken.
Ik kon het echt niet laten om hem na te kijken, geloof me of niet, maar het was zo.
Tom draaide zich om en knipoogde, alsof hij doorhad dat ik hem nastaarde. Direct werd ik knalrood en richtte mijn aandacht terug op Bill, die zijn benen op de salontafel gooide.
'Vertel eens, waarom ben je eigenlijk een fan van ons?'
Deze vraag begreep ik niet. Wisten ze dan niet waarom dat er duizenden meisjes naar hun concerten kwamen?
'Euhm, tja, euhm...' stamelde ik. Natuurlijk wist ik het, maar om het zo recht in hun gezicht te zeggen?
Ik besloot om te beginnen met het minst beschamendste.
'Euhm... eerst en vooral omdat ik me echt kan inleven in de lyrics. Als je zingt, voel ik met je mee. Ik bedoel, soms zijn ze echt zoals ik me zelf voel, snap je?'
Bill knikte en zijn ogen straalden.
'Dat was ook de bedoeling van mijn lyrics, weet je.'
Ik aarzelde even, zouden de andere redenen er niet voor zorgen dat Bill zich zou schamen?
Bijvoorbeeld dat ik kon horen dat hij eenzaam was, dat hij hulpeloos klonk en dat ik zelf een beetje medelijden kreeg als ik zijn stem hoorde? Dat ik dikwijls een moment had dat ik mijn tranen in moest houden bij sommige van hun liedjes? En, niet te vergeten, dat ze er zeker niet slecht uitzagen?
Tom dronk een slok cola en keek me toen aan.
'En is dat de enige reden?'
Ik beet op mijn lippen, zou ik het zeggen?
'Euhm, nuja, de lyrics grijpen me echt aan,
soms krijg ik echt tranen in mijn ogen.' zei ik. 'Natuurlijk alleen wanneer niemand het ziet' mompelde ik er nog achteraan.
Dat hoorden ze niet.
Tom staarde een beetje naar zijn nagels, terwijl Bill nadacht.
'En natuurlijk ook omdat je gitaarspel altijd zo fantastich is hé' zei ik vlug tegen Tom, bang dat ik hem zou kwetsen moest ik er niets over zeggen.
Hij lachtte. 'Wist ik al.'
Ik grinnikte, nam een kussen en gooide het naar zijn hoofd. Vlug dook hij weg achter Bill, zodat Bill het kussen recht in zijn gezicht kreeg.
Bill sprong op, waardoor Tom uit de zetel viel.
Het gevolg was dat we een lachbui kregen die minstens een half uur duurde.
'Waarom kwamen jullie eigenlijk naar hier, in Ruben's huis?' vroeg ik tenslotte. 'Niet dat ik wil dat jullie weg gaan hoor.' zei ik er nog vlug achteraan, want dat wou ik inderdaad niet. Bill glimlachte even.
'Ruben is een vriend van Simone, onze moeder.' zei hij. Natuurlijk wist ik al dat Simone hun moeder was, welke TH-fan wist dat nou niet?
'En we wilden nog geen huis kopen, voor het geval dat we het hier niet leuk zouden vinden.'
vervolgde Tom.
'Oh, maar op het platteland is het altijd saai. Ik zou veel liever midden in de stad wonen.' zuchtte ik, terwijl ik dacht aan Chelsey.
'Ik moet toegeven dat ik het hier eigenlijk al een beetje leuker begin te vinden.' zei Tom met een sexy glimlach.
Ik werd rood, wat bedoelde hij daar nu mee?
'Dat is waar.' stemde Bill in.
Ik porde hem.
'Kan wel, zonder mij is alles saai.'
Tom kuchte.
'Ik denk dat iemand hier een ego krijgt.'
Ik gooide weer een kussen naar zijn hoofd, en deze keer was het wél raak, waardoor hij verdwaasd met zijn ogen knipperde.
'Ik denk dat we hier iemand eens een lesje moeten leren, Billa.' zei Tom, op een toon van iemand die iets van plan is.
'Groot gelijk' stemde Bill in.
Snel trok ik mijn benen op de bank en hield iedere beweging in het oog die ze deden.
Langzaam slopen ze dichterbij, elk gewapend met een kussen in hun hand.
Ik beet op mijn lip terwijl mijn ogen geconcentreerd van Bill naar Tom en terug keken. Bill hief zijn armen op en liet het kussen op me neervallen. Meteen greep ik het en ging ik er zo ongeveer aan hangen, zodat Bill de kans niet kreeg om het nog eens te doen. Tom liet zijn kussen op de grond vallen en begon me te kietelen.
'Nee, nee niet doen! Genade, genade!'
Ik spartelde over de zetel en tegelijkertijd moest ik hard lachen. Het moest er belachelijk hebben uitgezien, maar dat kon me op dat moment niets schelen.
'Genade, genade!' riep ik weer en stak mijn handen afwerend voor me uit.
Tom hield op en keek me zelfvoldaan aan.
Bill stond dubbelgebogen van het lachen en kwam blijkbaar niet meer bij.
'Dat was niet eerlijk! Ik kan niet tegen kietels!' zei ik halflachend/halfserieus.
Nog steeds met een zelf ingenomen lach op zijn gezicht plofte Tom naast me in de zetel en grinnikte om mijn boos gezicht.
'Iemand honger?' vroeg Bill uiteindelijk, terwijl hij rechtstond.
Ik schrok en keek naar mijn gsm om te zien hoe laat het was. 19.30 uur.
'Euhm, ik moet naar huis, sorry!' zei ik spijtig.
Beiden keken ze me aan met hun mondhoeken naar beneden.
'Nu al?' Bill stem klonk een beetje droevig.
Ik knikte en stond recht.
'Mijn moeder vraagt zich vast af waar ik gebleven ben...' Dat was een leugen, waarschijnlijk zou mijn moeder nog aan het werk zijn, maar ik had het gevoel dat ik al genoeg geprofiteerd had van Bill en Tom vandaag. Ze hadden tenslotte besloten dat ik in hun leven mocht horen!
Ze stonden me nog steeds zielig aan te kijken; waardoor ik medelijden kreeg, maar ik wou alleen zijn om deze avond te overdenken.
'Hoor eens, jullie redden het wel ok?'
zei ik terwijl ik hen beiden een kus op de wang gaf.
Tegelijkertijd schudden ze hun hoofden van nee, waardoor ik giechelde en naar de deur liep.
'Da-ag' zwaaide ik en trok de deur achter me dicht.