||14||

||Eight days and Nineteen hours till the game||

Ik loop dezelfde route weer terug naar kamer 40, de kamer van Elena Paparizou en Emmelie Di Forest. Ik neem de tijd ervoor aangezien ik pas over 43 minuiten pas aanwezig in mijn kamer hoef te zijn. Als de liftdeur opent op verdieping 4, loop ik er meteen uit om vervolgens in plaats van rechts naar links te gaan want ik ben altijd al benieuwd geweest hoe het er daar uit ziet. Ik loop met redelijk kleine passen rond terwijl ik om de tien secondes een nieuwe deur passeer. Per deur zie ik weer twee nieuwe of bekende namen gehuld onderelkaar op de naamborden. Allerlei namen uit verschillende landen komen er tevoorschijn, geen naam is te gek hier. Er is zelfs een naam volledig in het Russisch geschreven wat dus waarschijnlijk Polina Tarasofa is. Verderop is er ook een volledige herbreeuwse naam en ook nog een naam afkomstig uit een land waar ik nu even niet op kom. Als ik de gang volledig uitgelopen ben, loop ik weer terug met exact dezelfde route om deze keer wel naar rechts te gaan. Ik loop weer de bekende route die ik ook loopte toen ik met Amber een kamer deelde. Ook al was het maar voor vier uur, ik keur het als een kamer delen met iemand anders. Deze keer zet ik grotere stappen met het lopen en ben ik binnen twee minuiten weer bij de deur van kamer veertig. Ik pak me sleutel en ik open de deur om vervolgens per ongeluk Elena te laten schrikken. "Em, je liet me schrikken" schreeuwde ze zachtjes terwijl ze lachend een kussen naar me gooit, die ik keurig opvang. "Het zal wel" grapte ik terwijl ik het kussen terug gooi naar Elena en haar in het gezicht raak."Dankje voor het verwijderen van me make up" zegt Elena terwijl ze paniekerig kijkt naar de make up vlekken op de kussen die ik gooide. "Eigen schuld" zeg ik onschuldig terwijl ik me op het bed laat vallen. "Zo, ik ga nu even releaxen voor dat we gaan trainen en waarschijnlijk doodop raken" zeg ik lachend terwijl Elena haar duim opsteekt. "Ik ben het met je eens" zegt Elena lachend terwijl ze ook gaat liggen. We staren allebei naar de mooie grijze muur die na tientallen secondes behoorlijk irritant wordt. "Over hoeveel minuiten worden we eindelijk opgehaald?" Stamelt Elena terwijl ze gaapt. "Nog zo'n twintig minuiten" stamel ik terwijl Elena vloekend kreunt. "Waarom moeten ze ons zo hard pesten? Ik heb helemaal niks om te doen" klaagt ze terwijl ze de kussens alweer omhoog gooit waardoor je het plafond alweer hoort kraken. "Rustig aan Elena" sus ik "straks gaan de buren boven ons op ons vallen en daar zit ik niet op te wachten en jij denk ik ook niet". Elena knikt hevig op en neer "ja, de mensen boven ons zijn nogal vol van vet en als hun vallen op ons is dat niet bepaald een feestelijke gebeurtenis" zegt ze. "Dat is interessant om te weten" grap ik terwijl Elena lachend haar duim op steekt. "Nog tien minuiten" zeg ik waardoor zowel ik als Elena een geluksdans doen, wat ook al vijf minuiten inneemt. "Ik stop met de geluksdans voordat ik doodop aankom bij de training en dat wil ik teminste niet" zeg ik als ik weer neer plof op het hemelse bed van deze verblijven. Terwijl ik blijf liggen, danst Elena nog steeds vol plezier, wat al aardig goed doet in mijn ogen. Misschien was voor de Rival games een danseres op een dansgezelschap. Het zou me teminste helemaal niet verbazen, en ik denk dat andere ook zo denken over haar. Ik gebaar Elena dat ze moet stoppen omdat de medewerker binnen enkele minuiten al kan arriveren en gelukkig luistert ze naar me want na twee minuten wordt er geklopt. Glimlachend lopen we allebei richting de deur om hem direct open te doen. De vrouw die voor ons staat glimlacht en loopt richting de zaal waar we gaan trainen, en we volgen haar keurig. En na twee minuten komen we aan en het eerste wat ik denk is, het wordt zwaar, maar niet zwaar maar loeiend zwaar. Ik weet niet of ik dit allemaal ga redden überhaupt.