4 - Het leed van vroeger en nu

Lotte

School is uit, en ik ben onderweg naar huis. Ik heb gemengde gevoelens.. Aan de ene kant ben ik blij dat ik eindelijk weg ben van die hel, maar ik ben ondertussen onderweg naar de volgende. Ik kan met zekerheid zeggen dat mijn moeder weer gedronken heeft. Mijn vader ben ik 2 jaar geleden verloren in een auto ongeluk.. Ik was erbij, maar heb het overleefd. Het is waar wat ze zeggen, je weet nooit hoeveel iemand voor je betekend en eigenlijk voor je doet tot diegene weg is. Ik mis hem nog elke dag... Was hij maar hier. Hij had me geholpen, dat weet ik zeker.

Ik kwam thuis aan en zette mijn fiets in de schuur. Zachtjes doe ik de sleutel in het slot en kom binnen. Vlug trek ik mijn schoenen uit en haast mij naar boven. Ik hoor ondertussen leven komen in de verdieping onder mij en hoor glas dat op de grond valt, mijn moeder is wakker. Ik ben bang, ookal is zij nog zo ver weg. Ik heb al genoeg blauwe plekken en wonden op mijn beschadigde lichaam. Snel loop ik naar mijn deur en draai hem op slot als ik de woonkamer deur hoor opengaan.

''LOTTE!!" Hoor ik haar naar boven schreeuwen. Ik durf niet te antwoorden... Ik weet hoe dat zal eindigen. Dingen die naar mijn deur worden gesmeten en bonsende vuisten op mijn deur terwijl zij mijn naam blijft schreeuwen. Ik besluit om te zwijgen en me onder de dekens te verschuilen, alsof de dekens het geluid stillen. Ookal weet ik dat het niet helpt, maar ik voel me veilig.

Ik sluit mijn ogen en beelden beginnen voorbij te flitsen. Ik zie mezelf en mijn vader in de auto, het is enkele seconden voor het ongeluk. Ik hoor mezelf nog schreeuwen, maar het is telaat. Hij kan niet meer uitwijken en we belanden in de vangrails. De auto, verpletterd. Ik kan nauwlijks wat zien.. Maar alles wat ik zag was mijn vader, onder het bloed. Dat beeld zal altijd bij me blijven. Weken na het ongeluk ging mijn moeder steeds meer te drinken, het begon allemaal met een borreltje na het eten. Hoe kon het zo erg uit de hand gelopen zijn? Mijn moeder was nooit een goeie prater wat ernstige gevolgen heeft gehad.

Ze begon steeds agressiever te worden, ik herriner me nog de dag 2 maanden nadat mijn vader was overleden. Ze sloeg me, ik was in shock. Wat moest ik doen? Ik begon te huilen en rende naar boven, ze roepte met haar dronken stem '' Sorry ! Het ging perongeluk, ik...." Ik wou het niet horen. Dit is zolang doorgegaan tot vandaag de dag. Ik wou het niemand vertellen, nog steeds niet. Niemand zal het ooit kunnen begrijpen hoe ik me voel. De maanden daarna werd het alleen maar erger, het leek alsof ik zijn afstoom voorwerp was geworden. Van uitscheleden tot slaan en schoppen, ik voelde me machteloos. Maar ik kan niet voor altijd mezelf opsluiten op mijn kamer, ik moet weg van deze plek.