Gotta be you. 2.1

'Ik ben best zenuwachtig... Stom he, zeker als je weet dat ik woensdag Harry heb ontmoet.' Ik floep het eruit zonder dat ik het weet en zodra ik het doorheb sla ik mijn handen voor m'n mond. 'Je hebt wat?!' Ik hoor aan Hanne's stem dat ze het niet leuk vindt dat ik iets heb verzwegen voor haar. 'Ik heb Harry ontmoet...' Zeg ik nu een beetje zachter. 'Oh, en je moet je beste vriendin die überhaupt stapelzot van Harry is niet even inlichten?!' 'Hanne, ik wist gewoon niet hoe ik het moest zeggen. Hoe zou jij je niet voelen?' 'Hoe voel ik me nu?! Waarom heb je niet die dag zelf gestuurd? Dan kon ik nog naar je toe komen!' 'Hanne, rustig... Ik kon.' Maar Hanne laat me niet uitspreken. Haar moeder is Spaanse en de spaanse furie die in Hanne verborgen zit komt ineens tevoorschijn. 'Weet je wat, laat maar... Als je zoiets verzwijgt kan je jezelf geen echte vriendin noemen!' En zonder dat ik nog een woord kan zeggen smijt ze de telefoon dicht. Hier zit ik dan... Zenuwachtig wachtend op de trein richting Brussel, helemaal alleen... Met een beste vriendin die enorm kwaad op me is en die me de eerst komende week waarschijnlijk niet meer wil zien... Eigenlijk is haar reactie best kinderachtig, alleen weet ik zelf niet hoe ik zou reageren moest Hanne dit tegenover mij doen. Maar kom op? Ze is 19 jaar, dan kan ze toch iets volwassener reageren?
Ik probeer dit alles toch niet aan m'n hart te laten komen en wandel op m'n gemakje naar de starbucks toe. Ik moet nog een half uurtje wachten op de trein, dus dan kan je maar beter een heerlijke frappuccino halen. Zonder lang aan te moeten schuiven bestel ik m'n frappuccino en een donut en niet veel later sta ik op perron 12, waar binnen een kwartiertje de trein komt. Ik zet m'n zonnebril op m'n neus, doe m'n oortjes in en zet de muziek van One Direction op... Nu ben ik helemaal klaar voor het concert!