Opdracht 2 - Leren Schrijven

Met mijn goede voet op de grond tikkende, wacht ik op de lift. Een aantal klasgenoten lopen langs me heen, richting de trappen.
“Rebecca!” roep ik bij het zien van mijn vriendin. Ze ziet me ook en loopt op me af, de horde leerlingen achter haar latend.
“Heey, Ade,” zegt ze als ze stopt naast mij. De lift is ondertussen nog steeds niet aangekomen – het is een oude schoollift die immers alleen maar gebruikt mag worden door mensen die geen trappen kunnen lopen. Mensen die zo onhandig zijn als ik en elke maand wel iets breken. Deze keer is het mijn linker been die zit verwikkeld in gips.
“Wil je mee de lift in?” vraag ik Rebecca, maar voordat ze antwoord kan geven worden we gestoord door onze mentrix en – ew – Scarlett.
“Rebecca kan niet mee de lift in, Adeline, en dat weet je best. Scarlett hier, daarintegen, heeft problemen met haar enkel. Helaas heeft ze geen liftpas, maar ik geef haar toestemming om vandaag gebruik te maken van de lift. Hop, hop!”
Op dat moment gaan de lift deuren open met een vrolijke ‘ding!’ die totaal niet overeen komt met mijn nu geïrriteerde bui. Scarlett glimlacht liefjes en hupt de lift in.
“Nou, hop hop,” zegt onze mentrix, die dit eigenlijk elke dag wel zegt. ‘Aan je werk, hop hop. Schiet op, hop hop.’ Ik wordt er helemaal gek van.
Rebecca werpt me nog een medelijdende blik toe, waarna ze in het nu alweer bijna verlaten trappenhuis verdwijnt. Met een zucht volg ik Scarlett de lift in. We moeten naar de tweede verdieping, we zullen er zijn binnen een minuut. Ik blijf zo dicht mogelijk bij de deuren staan, leunend op mijn krukken.
Scarlett leunt op haar gemak tegen de wand aan tegenover me. Een valse glimlach ligt op haar lippen, wat me meteen kippenvel geeft. De valse bitch.
“Je hebt helemaal geen last van je enkel, of wel soms?” vraag ik haar, de haat in mijn stem duidelijk hoorbaar. God, ik kan Scarlett echt niet uit staan. Altijd zo zelfverzekerd en die stomme valse glimlach die altijd op haar lippen ligt.
Scarlett trekt haar wenkbrauwen op en glimlacht die stomme glimlach weer – wie denkt ze dat ze is, de Mona Lisa? Ik zucht alleen maar en leun tegen de lift deuren aan. Het is maar goed ook, dat ik dat doe, want precies op dat moment begint de lift te schudden en piepen, waarna hij langzaam tot stilstand komt. Aangezien ik de schoollift vaker gebruik dan de gemiddelde leerling, weet ik dat dit niet goed kan zijn. Scarlett daarintegen, heeft geen vermoeden.
“Ga opzij dan,” snauwt ze, maar de lift deuren openen niet. Ze drukt op het ‘open deuren’ knopje, maar nog steeds zitten ze dicht.
“Wat is dit?” vraagt ze, waarna ze haar iPhone 6 uit haar zak haalt. Ze begint er furieus op te typen, alsof een What’s Appje naar haar beste en eigenlijk enige vriendin Jennifer de lift deuren open zal laten springen.
Met een zucht druk ik op het alarmbel knopje. In al die jaren op school waarvan ik minstens de helft van de tijd de lift gebruik, is het nog nooit gebeurd dat hij me ooit in de steek zou laten.
Het indrukken van het alarm knopje lijkt geen duidelijk effect te hebben, dus ik pak ook maar mijn telefoon uit m’n zak. Ik stuur Rebecca een berichtje, in de hoop dat zij in ieder geval de leraar kan laten weten dat ik later ben. Wat betreft Scarlett, dat hoeft hij niet te weten van mij.
Op dat moment klinkt kraakt de intercom die ingebouwd zit in de lift.
“Hallo? Ehm, kunnen jullie me horen? Oh, wacht – ik kan jullie niet eens horen.” De man schraapt zijn keel ongemakkelijk voordat hij verder gaat. “In ieder geval, er is een technische storing die gerepareerd moet worden. Dus, ehm, we zullen zo snel mogelijk de lift dienst contacteren om het te kunnen reparen. Tot dan, ehm, sit tight,” vertelt de man.
“Wat is dit?” vraagt Scarlett boos, waarna ze slapjes tegen de wand aan beukt. “Ik heb claustrofobie! Dit kan niet waar zijn!”
Natuurlijk. Dramaqueen Scarlett zou maar eens niet het grootste probleeem hebben.
“Jezus, blijf rustig,” zeg ik geïrriteerd, waarna ik mijn krukken naast me neer zet en mezelf naar beneden laat zakken. Dit kan nog wel even duren. Ondertussen haal ik mijn telefoon er weer bij om Rebecca op de hoogte te houden.
“Jij hebt niet veel te zeuren, zeg. Ik ben degene met claustrofobie én een lichte vorm van asthma!”
Sure. Asthma. Waarom ook niet.
“Doe even normaal zeg. We weten allebei dat geen last hebt van beide.”
Scarlett doet haar mond open, waarschijnlijk om me een verslag te geven over alle ziektes en problemen die ze heeft, maar ik werp haar een dodelijke blik toe, en ze houdt haar mond.
Een tijdje blijven we in stilte zitten, ik bij de liftdeuren en Scarlett leunend tegen de wand zo ver mogelijk van mij vandaan. Na anderhalf uur pas begint de intercom weer te kraken.
“Ehm, ja, hallo. Lift diensten zijn gecontacteerd en het lijkt erop dat jullie er nog wel even zitten. Dus hopelijk hebben jullie genoeg voedinsmiddelen mee!”
Onmiddellijk trekt Scarlett haar mond open, maar voordat ze iets kan zeggen onderbreek ik haar.
“Jezus, alsof het al niet er genoeg is om met jou vast te zitten hier. Houdt alsjeblieft je bek nou gewoon en doe normaal!” half schreeuw ik. Even lijkt het alsof Scarlett het slikt en stil blijft, maar dan begint ze alweer te praten.
“Alsof jij veel te zeggen hebt, Miss Perfectie. Altijd denkend dat je perfect bent en de enige bent die alles goed kan doen! En altijd zo ongelofelijk chagrijnig. Zoals nu. Waarom houdt jij je bek niet gewoon?”
Dat was de druppel. Zonder een woord te zeggen vlieg ik op haar af – voor zover mijn voet het tolereerd – en duw haar tegen de wand. Scarlett is sterker dan ze lijkt en duwt me weg, waardoor ik op de grond val. Ze buigt zich over me heen, ongetwijfeld om me een klap te geven, maar ik ben haar voor. Ik haal uit naar één van mijn krukken en sla haar hard op haar neus ermee. Terwijl ze haar neus met beide handen vast pakt kom ik overeind, maar niet voordat ze me hard recht in mijn maag schopt. Voor een minuutje zitten we zo, ik mijn buik vasthoudend en Scarlett haar bloedneus stelpend.
Uiteindellijk sleep ik mezelf terug naar mijn hoekje en haal een papieren zakdoekje uit mijn schooltas.
“Hier,” zeg ik tegen Scarlett, waarna ik haar het doekje toe gooi. Even kijkt ze me met gespleten ogen aan, maar dan pakt ze hem van de grond en drukt hem tegen haar neus.
Dan zitten we lang, hoe lang weet ik niet, in stilte. Na een tijdje valt mijn telefoon uit, en ook de hare. Ik vraag me af hoelang we hier zitten. Of de zuurstof hier wel vers genoeg is en we niet zo flauw vallen of zoiets.
Na wat uren lijkt, leunt Scarlett met haar hoofd tegen de wand en doet haar ogen dicht. Al snel wordt haar ademhaling regelmatiger en snurkt ze zachtjes. Het verbaasd me dat ze durft te slapen terwijl ze met mij vast zit in een lift. Maar na een tijdje val ook ik langzaam is slaap, en hebben we beide niet door dat de lift in beweging komt en de deuren open gaan met diezelfde vrolijke ‘ding’.