Question 12

"Het gaat niet goed met hem. Hij heeft ernstige wonden over zijn hele lichaam", zegt een stem . "Is er dan niks wat we kunnen doen?" vraagt iemand. "Er is wel iets, maar dan moet hij eerst wakker worden, of een teken van leven geven", zegt de stem weer. Wat is er met me dan? waar ben ik? Ik wou mijn ogen openen, maar ik had geen controle, ik kon niks, alleen luisteren. Het was in een woord: VRESELIJK!! Ik moest weten wat en waar ik was. wie er tegen mij praatte en waar ze het over hadden! maar ik kon niks.. ik voelde me geen mens meer.. de stemmen vervaagden en het was stil. voor mijn part veel te stil. en ineens, BAM!! er knapte iets vlak naast me. Mijn ogen schoten open, en zat recht op in het bed. mijn hoofd deed pijn van het plotselinge geluid, en legde mijn hand er op. verband? ik keek om me heen. ik was in een witte kamer, en dan bedoel ik echt wit, want er was geen kleur te bekennen, alleen gekleurde lampjes van apparaten waar van ik het nut niet wist. Aan de andere kant van de kamer stond nog een bed. daar lag een klein meisje, van een jaar of 8. "Hoi" zei ze, "ben je eindelijk wakker geworden?" ik keek haar verbaast aan , maar daar lette ze niet op, en praatte gewoon verder. "Je bent best schattig als je slaapt, maar nu je wakker bent.. weet je. Je bent best knap" ondanks te pijn kreeg ik toch een glimlachje op mijn gezicht, ze was zo vrolijk. wat doet een meisje zo als zij hier, in een ziekenhuis. "hoe heet je eigenlijk" vroeg ze toen. "Ik eh.. dat .. dat weet ik niet meer.." stamelde ik. ze keek me verbaast aan. "dat weet je niet meer? dan weet je zeker ook niet waarom je hier ligt, of wel..?" vroeg ze voorzichtig. "ehm, nee, ik weet helemaal niks meer, alleen dat ik barstende koppijn heb. en jij dan? hoe heet jij, en waarom ben jij hier?" Ze keek even snel om zich heen, en keek weer naar mij. "Ik ben Ashley." zei ze voorzichtig. en ik ben hier, omdat ..." ze leek we; bijna in tranen uit te barsten "omdat ik...." ze hield het niet meer, en barstte in tranen uit. of die mensen hier het nou goed vonden of niet, ik stapte uit het bed, en ging naar haar toe om haar te troosten. "je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wil" zei ik, terwijl ik haar handje pakte. ze keek me aan met betraande ogen, die toch een beetje lachten. "ik kan het gewoon niet bevatten" snikte ze "dat ik nog leef.. ". ik keek haar hoopvol aan, hopend dat ze uit zichzelf verder zou vertellen, maar dat deed ze niet. net toen ik weer terug wilde gaan naar mijn 'eigen' bed, zei ze zacht: "ik ben aangereden.." ik staarde haar met open mond aan "wat?! je bent aangereden???" "ja, maar ik heb geluk gehad." terwijl ze het zei, krulden haar mondhoeken wel omhoog. maar de blik in haar ogen veranderde niet toen ze er aan terug dacht.. de pijn straalde er vanaf..

Na een drukke middag in het zieken huis, -dat het bezoek van het meisje Ashley eindelijk weg ging- was ik kapot. het was heel gezellig, maar toch deed het vele geluid zeer aan mijn hoofd. die vervloekte koppijn ook, ik wou de pijn er het liefst uit snijden, maar ja, dan krijg je er alleen maar meer last van.. dus dat werkt ook niet. ik voelde me al wel een stuk beter, en het gezelschap van Ashley hielp er wel bij. jammer genoeg hoefde ze niet zo lang te blijven, want zij was er beter aan toe als ik was.. gelukkig voor haar. nadat haar bezoek weg was vroeg Ashley: "gaat het met je, Lou?" toen er een dokter kwam om mij te onderzoeken waren we er achter gekomen dat ik Louis hete. "jawel, alleen word mijn hoofdpijn erger". "vind je het gek, met zo'n gat in je hoofd" nee, dat was zo gek nog niet. een vriendelijke zuster, genaamd Lucy, kwam elke 2 uur bij me, om te vragen of ik iets wilde hebben, tegen de pijn, of iets te eten, of om me wakker te maken, want als ik sliep moest ik na 2 uur worden wakker gemaakt. geen idee waarom. nadat Lucy weg was, kwam Ashley naar me toe, en kwam bij me op het bed zitten. "mag ik vannacht naast je slapen, ik voel me nog al eenzaam.." "jawel, en als zij er problemen me hebben, hebben ze pech, of niet soms?" "haha, ja, zeker" ze ging liggen, en ik sloeg mijn arm om het meisje heen. ze kende me pas een paar uur, maar ze vertrouwde me.

noch diezelfde dag het was al wel na 9 uur denk ik. kwam er nog iemand onze kamer binnen. "L..Louis..? ben jij het echt..? " ehm, waarschijnlijk? tenzij er nog een Louis in dit ziekenhuis was. hij kwam naar me toe, en keek me geschrokken aan. "wat is er met jou gebeurd?!" "weet ik niet.." zei ik voorzichtig, bang voor zijn reactie. pas nadat ik antwoord gaf, zag hij Ashley, "En wie is zij dan?" ik keek naar het kleine meisje dat vredig lag te slapen."Dat is Ashley, mijn kamer genootje, en vriendin". Er kwam nog iemand de kamer in, het was Lucy. "meneer?" vroeg ze aan Niall, "zou u zo vriendelijk te zijn te vertrekken, ik snap best dat u hier eigenlijk net bent, maar Louis heeft zijn rust nodig". "ja, .. dat snap ik ook wel. nou ja, dan ga ik maar weer Louis" zei hij een beetje teleurgesteld. "word snel beter" zei hij voor hij samen met Lucy de kamer uit ging. Ashley en mij alleen achter latend.