||05||

||Ten Days and One Hour till the game||

Een uur nadat ik terug kwam van het gesprek met Animinata, staar ik nog steeds naar de lelijke witte muur. Als de deur opengaat, schrik ik me kapot maar die schrik verdween als sneeuw Voor de zon toen me moeders hoofd tevoorschijn kwam."hallo lieverd, waarom ben je al zo vroeg thuis, alleen kandidaten van.." ze onderbreekt haar zin als ze zelf begrijpt dat ik me opgegeven heb en dat ik officieel deel neem. "Ja, ik doe mee" zeg ik "samen met me goeie rivaal Polina Tarasofa". "Lieverd," begint mijn moeder terwijl ze plaats neemt op de bank tegenover de mijne "je weet niet wat je te wachten staat en dat bedoel ik op de negatieve wijze". "Mam, ten eerste, wees eens een keer trots op mij dat ik dit behaal en ten tweede, de presentratrice genaamd Animinata heeft alles uitgelegd, en dat is al duidelijk genoeg voor mij" protesteer ik. "Lieverd, ik wil je niet kwijt raken" zegt ze bezorgd "Of jij of Polina zal sterven door dit spel, en dan niet in je slaap maar op brute wijze door de ander. Dat wil ik gewoon niet". "Denk je dat ik niet kan winnen?" zeg ik boos "we hebben het over Polina Tarasofa, zij loopt niet eens in normale kleren, en haar conditie is ook bagger. Onderschat je me zo erg?". Gauw sta ik boos op en loop ik weg, weg richting mijn kamer. Als ik in mijn kamer aankom, gooi ik de deur met een klap dicht. Ik doe de deur op slot en loop dan richting mijn bed om daar in tranen uit te barsten. Waarom moest ik nou zo bot doen tegen mijn moeder? Haar kan misschien wel het ergste overkomen namelijk je kind gaat dood. Als ik in haar schoenen stond, zou ik me ook rot voelen, wetend dat je kind kan sterven op zo jonge leeftijd enkel voor roem. Maar ik weet zeker dat ik het kan en ga overleven en dat moet ik doen voor vele personen. Zoals Maimuna, mij beste vriendin die sinds dit jaar op mijn school zit omdat ze verhuisde naar Canada omdat haar ouders niet meer wouden wonen in Albanië. Ik weet nog hoe ik me voelde toen ik op deze school kwam, ik vielde op met mijn Estonische accent en dan was het maar hopen dat ik alle zinnen goed zei, want ik was toen het nog gewend om continu Estonisch te praten met alle mensen. Maar ja, in Canada spreekt bijna niemand Estonisch, dus ik kreeg soms rare blikken als ik mensen begroet in mijn moedertaal. Maar goed, Maimuna had het zwaarder vanwege haar dyslexie, en omdat ik wist hoe zij zich voelde, zorgde ik dat we vriendinnen werden. En ja, nu zijn we de "Europese" voor onze klas. Die logica snap ik niet want Polina is ook afkomstig uit Europa, maar dan uit Wit-Rusland, maar zij is geboren in Canada met wit-Russische ouders dus dat keuren hun dus blijkbaar niet als Europees. Ik moet ook winnen voor al mijn andere vriendinnen, Elitsa, Valentina,Krista, Margaret en Mascha. Het zou ook hartbrekend zijn om te verdwijnen in hun levens, en dat is voor mij ook niet al te fijn. En ik moet vooral winnen voor mijn moeder, iedereen heeft haar al verlaten, mijn vader toen ze gingen scheiden, mijn broer vanwege zijn vriendin, haar ouders vanwege ouderdom. Ik kan het niet over mijn hart laten om haar alleen achter te laten met niemand anders dan zichzelf. Ik moet het overleven, alleen al maar vanwege mijn moeder. Het moet gewoon, en ik stop niet voordat het me lukt.