Catherine and Ian- A love story

Ik zat ‘s avonds in de living, voor het haardvuur. John was in een van de andere kamers. Hij en Yassen hadden ons vandaag ingecheckt in een hotel in Moskou, midden in de winter. Het was heel koud buiten, en John en ik waren alleen in de suite omdat Yassen natuurlijk een opdracht had. En omdat hij Rusland misschien miste. Ik vond de schittering in zijn ogen geweldig toen we over het land vlogen. Ik denk zelfs dat hij niet weet dat ik dat gezien heb. Natuurlijk werden we vervoerd door hem in zijn helikopter. Zelf ken ik niks van heli’s maar Yassen weet er heel erg veel over. Ik denk dat dat een van zijn passies is. Een deel van mij hoopte echt dat het waar was. Dat ik eindelijk iets heb gevonden in Yassen, iets waardoor hij zijn emoties toont.
Ook al zei hij er toen niets van, toen we in de heli zaten en hij aan het stuur (joystick, piloot-ding, hoe het ook noemt) was hij gelukkig.
“Dus je wilt iets over je ouders weten?” vroeg John toen hij terug van de keuken kwam met twee warme koppen speciale chocomelk, een voor mij en een voor hemzelf. Ik schrok uit mijn gedachten op en nam de kop aan. Binnen was het lekker warm, en ik zat op de grond (een tapijt van zachte stof) tegen de zetel geleund met een deken om me heen. Ik knikte. “Vooral over mijn moeder. Ik bedoel, iedereen zegt dat ik op haar lijk. Is dat echt zo? Dat kunnen ze van iedereen wel zeggen die zijn ouders niet heeft gekend, ik bedoel ik ken Ian en we zijn beste maatjes, maar ik wil weten hoe hij was toen hij 14 of zo was.” John ging naast me zitten en luisterde even, dacht na over wat ik zei en hield zijn mok stil aan zijn mond. “Ja, qua uiterlijk lijk je het felst op Catherine, maar ik vind dat je meer haar fantasie hebt. Maar je intelligentie, manier van rationeel denken, heb je van Ian.” Hij pauseerde en dronk een slok, iets wat me verwonderde want de choco was heel erg heet. “Ach, Ian en Catherine waren altijd al gek van mekaar.” zuchtte hij, en ik wist dat hij herinneringen ophaalde van vroeger. “Vertel.” Ik keek aandachtig naar hem, wachtend tot hij weer iets zei. Maar dat duurde erg lang. John leek te bedenken hoe en wat hij allemaal ging zeggen, maar ik vind die gedachte raar want slimme mensen hun hersenen verwerken sneller informatie. Dus hij zou allang aan het vertellen moet geweest zijn. Ik dacht dat hij bewust zo lang wachtte. “Goed, ik zal je vertellen hoe ze elkaar hebben ontmoet.
Toen ik 9 jaar was, en Ian 8, kwam er een nieuw gezin tegenover ons wonen. Onze ouders waren nogal klassiek, zoals ze het nu zeggen, en na een paar dagen gingen ze al met bloemen en pralines gepakt en gezakt op bezoek bij hen. Ik en Ian vonden het vreselijk om op bezoek te gaan, of om bezoek te krijgen. Het enige wat volwassenen deden was praten, over de stomste zaken, en elkaar beoordelen op netheid en kleding enzovoort. Dus mama deed ons altijd een pak aan, dat vond Ian nog het meest vreselijk van al.” John lachtte even. “Je had zijn gezicht eens moeten zien, hoe hij voor de spiegel stond zichzelf met afgrijzen te bekijken. Maar goed, we stonden dus in de badkamer. Moeder was Ian’s haar nog aan het kammen. ‘Moet dat nu echt?’ durfde hij te vragen. ‘Ja Ian,’ zei moeder met schelle stem, ‘je weet toch dat we er fatsoenlijk uit moeten zien. Neem beter een voorbeeld aan je broer! Hij klaagt nooit over zijn pak of haar of zijn huiswerk.’ Gelukkig wist Ian maar al te goed dat ik het net zo haatte als hij. Maar omdat ik geen oorpijn wilde hebben durfde ik nooit te klagen.” Hij pauseerde even en nam nog een slok, terwijl ik hem vragend aankeek. “Schreeuwde jullie moeder dan zo hard op jullie?” vroeg ik een beetje geschrokken. “Nee, helemaal niet.” antwoorde John kalm. Hij zette zich even recht. “Maar zoals ik al zei had mama een hele schelle stem, en als je zo dichtbij stond had je liever niet dat ze haar volume verhief.”
“Oh,” zei ik, “gelukkig. Maar wat gebeurde er toen? Gingen jullie op bezoek, zag Ian Catherine zitten en was hij op slag verliefd?” Ik was een beetje te overenthousiast. “Nee, als je een Romeo en Julia-verhaal wilt kijk je maar naar Titanic.” schudde hij zijn hoofd. “Oh.” zei ik deze keer een beetje teleurgesteld. “Maar als ze zo geweldig verliefd waren moet het toch liefde op het eerste gezicht geweest zijn?” vroeg ik hoopvol. Nog steeds schudde John zijn hoofd. “Nee, Lisa. Niet iedereen die verliefd is leeft in een sprookje.”
Snel wendde ik mijn blik af, omdat hij precies wist wat ik al die tijd probeerde te verbergen. Voor hem en voor Yassen. Ik voelde dat ik rood werd en hield snel de chocokop voor mijn gezicht. Toen ik aan Yassen dacht kreeg ik kriebels in mijn buik en mijn handen tintelde. Het was nog steeds raar. Wat ik me afvroeg was of John ook wist wat er vorige keer in het hotel was gebeurd. Toen ik midden in de nacht, voor mijn 19de verjaardag de autosleutel had gekregen van Yassen. En een kus. Ik zal nooit vergeten hoe dat voelde. Hoe hij aanvoelde. Zijn armen, zijn handen rond mijn gezicht. Zijn lippen. Of hoe hij keek. Er was gewoon iets in zijn ogen, iets wat ik niet kan beschrijven. Het was niet hetzelfde als geluk, zoals in de helikopter. Het was veel intenser. En de autosleutel was natuurlijk zijn digitaal dagboek. Zijn verhaal. Iets waar ik al vanaf het begin naar op zoek was. Ik kende het bijna helemaal van buiten, en ik vind dat het mooiste boek ooit gelezen. En dan vind ik het nog eens supergeweldig dat ik de enigste ben op de hele wereld die het heeft gelezen, die weet wat hij heeft doorgemaakt.
“Dus, we kwamen daar aan.” John wachtte tot ik de mok voor mij gezicht haalde. Ik realiseerde me dat ik zo minstens een minuut heb gezeten, en ik hoopte maar dat hij het zou negeren.
"Dus," vertelde hij verder, "we stonden aan een witte houten deur en mama klopte met de deurklopper. De deur werd opengedaan door Catherines moeder;
Toen we in de living kwamen stond de vader op vanuit de zetel om ons een hand te geven. Catherine zat nog in de zetel." John's ogen waren dwaas, alsof hij het nu voor hem zag. "Ze was zo mooi." Glimlachte hij. "Ze had een wit jurkje aan met roze randjes. Haar haren hingen elegant over haar schouders, ze had geen enkele knoop in haar haren. Alles viel op zijn plaats. De stof van het kleedje streelde haar benen en de schouderpofjes accentueerde haar smalle armen. Ze had een dunne taille, net als jij die hebt." Ik knikte hevig. "Ja, dat heb ik nog gehoord, dat ik haar figuur heb."
"Ze glimlachte verlegen naar me toen we oogcontact maakte. Ik wilde vriendelijk zijn en ging naar haar toe en schudde voorzichtig haar hand. Ian volgde mijn voorbeeld. Daarna gebaarde haar ouders naar de onze dat ze in de andere sofa moesten zitten en wij gingen langs Catherine zitten.
Het eerste uur was zoals altijd: gepraat over niks, stilte van onze kant (alhoewel Catherine wel veel naar ons keek) en thee. "



“Wie wil even aan de leerkracht in de klas hierlangs de papieren gaan vragen?” Het enige wat Catherine echt had gehoord was ‘in de klas hierlangs’ maar ze stak gretig haar vinger op. De klas van de vijfdejaars. Johns klas. “Catherine.” zei de leraar schor, en ze stond vol vreugde op.
Ze stak de gang over en klopte op de deur. “Binnen.” hoorde ze. Toen ze de deur open deed stond meneer Finley met zijn krijtje in de lucht, en over zijn bril heen naar de binnengekomen leerling te kijken. “Ja?” vroeg hij ongeduldig. “Sorry voor het storen meneer, maar ik moest van meneer Benntly vragen of hier toevallig nog papieren liggen van hem.” Finley was al onderweg naar de kasten achteraan in de klas. Catherine merkte dat iedereen haar even aanstaarde en dan begonnen ze luidruchtig met elkaar te praten. Ze keek de klas rond en zag Elien op de achterste rij, en daarlangs, met het gangpad tussen zat John. Heel relaxed, zijn pen soepel in zijn hand. Ze keek rustig naar haar en Catherine haastte zich om naar achter de komen. John maakte aanstalten om iets te zeggen, toen Elien tegen haar begon te praten. “Hé, fijn dat je even binnenspringt. Deze les is saai.” fluisterde ze. Catherine moest even lachen. “Cat, kom je straks mee naar huis?” Hoorde ze Johns zuivere stem zeggen. Natuurlijk! Hij hoefde dat zelfs niet te vagen! Maar dat kon ze moeilijk zeggen. “Ja,” knikte ze, “mama is toch pas laat thuis vandaag. Waarom niet.”
“Oké mensen, stilte! Hier, juffrouw, en doe de groetjes.” De gezette man overhandigde haar een heel pakket. “Dank u wel.” zei ze een beetje timide. En voor ze zich omdraaide keek ze nog snel naar hem. Hij glimlachte naar haar. ‘Oké, Catherine, vandaag moet ik het hem vertellen! Ik kan niet langer in zijn prachtige, lieve, schattige ogen kijken zonder dat ik iets laat merken. En trouwens, hij is mijn beste vriend, hij moet dit begrijpen, toch?’ dacht Catherine.
Terug in de klas, en naast Ian zittende, bedacht ze dat Ian hier absoluut niets van moest weten. “Ian,” fluisterde ze terwijl de leerkracht uitleg was aan het geven over onderschikking en nevenschikking van zinnen, “heb jij vandaag training?” Ian knikte hevig. “Jammer genoeg. Ik ben echt moe en ik heb er geen zin in. Maar ja.” Catherine glimlachte. “Oh, och arme. Ik heb nog heel veel huiswerk te doen, samen in het weekend dan?” vroeg ze hopend. “Tuurlijk, we krijgen wel zaterdag bezoek maar dat is de perfecte uitvlucht.” grijnsde hij.

Catherine en John wandelde naast elkaar terug naar huis. Ze waren aangekomen bij het bijna verlaten straatje waar hun huizen stonden. John had geen woord gezegd sinds hij uit de klas kwam en naar Catherine gebaarde dat ze mee moest komen. Ian wandelde ook mee de school uit maar moest de andere kant op. John droeg een zwarte leren jas, een jeansbroek met een riem met ijzeren stukjes in en zwarte sneakers. Hij droeg zijn tas op een schouder, die met zijn rechterhand vasthoudend en zijn linkerhand stak in zijn broekzak. Catherine liep gewoon naast hem. Ook zonder iets te zeggen. Maar toen ze het straatje insloegen kon ze zich niet meer inhouden. “John, scheelt er iets?” vroeg ze voorzichtig. Hij keek op en gaf haar een glimlach. “Nee.” antwoordde hij. ”Maar je bent zo stil.” voegde Catherine eraan toe. Hij schudde zijn hoofd. “Niks aan de hand. Ik ben gewoon iets aan het bedenken.” Nieuwsgierig bestudeerde Cat Johns gezicht. “Wat dan?” Even lachte John bij zichzelf. “Je moest eens weten.” Hij draaide de sleutel om en ze gingen naar binnen en naar boven. “Ik wil het graag weten.” John zette zich in kruis zit neer op zijn bed en klopte erop als een gebaar dat Cat erbij mocht komen zitten. Even kreeg ze kriebels in haar buik. Bij hem op bed zitten vond ze altijd fijn. “John, ik wil het graag weten.” herhaalde ze. Ze probeerde een pruillip op te zetten. “Waarom?” vroeg hij. “Omdat ik nieuwsgierig ben en...” ze kon haarzelf wel slaan. Ze had bijna een superstomme zin gezegd. “En wat?” Catherine zuchtte. “Niks, laat maar.”
“Kom op Cat! Als jij het zegt beloof ik het ook te zeggen.” Die blik kon ze niet weerstaan. “Oké oké, je was toch niet aan die Celine en zo aan het denken hè?” vroeg ze bezorgd. Maar John barstte in lachen uit. “Ha ha, nee helemaal niet! Hoezo? Was je jaloers?”
Ontzet antwoorde Cat: “Wat?! Nee hoor... Het is alleen, ik ben toch je beste vriendin? Ik wil het graag weten als je andere meisjes gaat daten.”
“Is dat zo?” ze keek bedeesd naar John op. “Wel, ik heb een voorstel. Jij bent inderdaad mijn beste vriendin, en ik zou het ook graag weten als jij op iemand verliefd bent. Deal?” Catherine werd helemaal warm vanbinnen. En ongelofelijk nerveus. Wat als hij vraagt op wie ze is? Hij zal het weten! “Deal.” zei ze vastberaden. “En... Ben je nu op iemand verliefd?” vroeg John nieuwsgierig en hij sloeg haar extra goed gade. “Eh... Nee.”
“Echt niet? Een mooi meisje als jij, daar moet toch wel iemand voor zijn die je interesseert? Een persoon waardoor je ‘s nachts niet meer kunt slapen. Of elke keer als je hem ziet dat je zo veel vlinders in je buik krijgt dat je echt buikpijn hebt? Of gewoon iemand waar je de hele dag aan denkt? Iemand die je aantrekkelijk vindt?” Na al deze woorden was Cat fel beginnen blozen en ze kreeg inderdaad vlinders. “John... Ja, er is inderdaad wel zo iemand, maar jij kent hem toch niet.”
“Zeker weten? Want volgens mij ken ik hem net het beste. Is het niet?” Er viel een stilte waarbij ze elkaar alleen maar in de ogen keken. John vol trots en vertrouwen en Catherine vol schaamte en verlegenheid. “Ja, dat is de waarheid.’ zei ze tenslotte. “Ik ben die persoon, hè?” Ze knikte. “Natuurlijk.” zei ze. “Eigenlijk wist ik dat al van het begin. Waarom zei je niks?”
“Waarom zou ik zoiets zeggen? Ik was bang dat je me zou uitlachen omdat ik jonger ben dan jij. En trouwens, jij kan sowieso mooiere meisjes als mij krijgen. Dus ik dacht...”
“Je gaf het op zonder te proberen? Ten eerste maakt leeftijd voor mij niet uit. Ten tweede, ik wil geen mooier meisje dan jij.” Catherine bloosde. “Correctie, er IS geen mooier of liever meisje dan jij.” John keek haar glimlachend aan. Maar hij voelde dat ze nog wat verlegen was. ”Hé, je moet je niet schamen voor mij! Ik vind het net leuk.”
“Oh… ja?” vroeg ze onzeker. “Natuurlijk! Ik ben zelfs gevleid.”
Catherine friemelde aan het bed onder haar en keek onzeker. “Dus..."