Opdracht 2 = DataDrain565

Sander zat verveeld tegen een muurtje te leunen. Hij zuchtte en dacht na over wat hij zou kunnen doen. Omdat hij niets vond besloot hij maar te doen wat hij altijd deed als hij zich verveelde: op verkenning gaan als een geest. Sander had namelijk een gave, waardoor hij zijn eigen geest kon controleren. Meestal vloog zijn geest dan uit zijn lichaam, nog steeds onder zijn controle, en ging hij op verkenning in de huizen van mensen of naar plekken waar je normaal niet binnen mocht. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen. Al snel vloog hij als een geest uit zijn lichaam. Hij keek naar zijn lichaam, dat levenloos tegen het muurtje leunde. 'Dat blijft eng.' dacht hij, en wende zijn blik af van het levenloze lichaam. Hij vloog de lucht in, en dacht na over wat hij nu zou kunnen doen, nu de mogelijkheden eindeloos waren.

Sander lag s'avonds weer in bed, en dacht aan de dingen die hij gedaan had: Hij had eerst het mooiste meisje van zijn klas naar het zwembad gevolgd en was samen met haar een hokje ingegaan. Nu hij er aan terugdacht schaamde hij zich voor wat hij had gedaan. Aangezien zijn geest onzichtbaar was voor gewone mensen, had hij gewoon zitten kijken hoe ze zich uitkleedde. Daarna was hij snel het zwembad uitgevlogen en vloog hij richting zijn school. Hij vond meteen wie hij zocht, zijn leraar van Latijn. Zijn examen had hij vandaag gemaakt maar hij was niet zeker van zijn punten. Dus wachte hij totdat de meester zijn examen tevoorschijn haalde, en tot zijn genoegen had hij 80%! Hij vloog de school uit en besliste om terug te keren naar zijn lichaam. Wat later sloot hij zijn ogen en viel in slaap.

"He! Wakker worden!" klonk het opeens. Sander opende slaperig zijn ogen en schrok op toen hij een jongen op zijn bed zag zitten. De jongen had een grijze huid en was zelfs een beetje doorzichtig. Die jongen was een geest. "W-wie ben jij?" vroeg Sander. "Ik? Ik ben Joran! Zeg, weet jij toevallig waar ik ben? Het laatste wat ik me herriner is dat ik van een paard viel..." "Euh...Je bent in mijn huis..." "Dat zie ik, maar waar precies? Dicht bij mijn boerderij?" "Wacht eens...Welk jaar zijn we?" "Wat een vraag! Ik denk... 1456?" "Ik dacht het al. Luister, gast, je bent een geest. Ik wed dat je paard je vertrapelt heeft en je daarom een geest bent geworden. En trouwens, we zijn het jaar 2019!" "Wat? Ik, een geest? Waarom ben ik dan niet in de hemel, bij mijn vader?" "Wel, op die vraag heb ik geen antwoord." Sander bedacht dat hij vast de enige was die Joran zag, aangezien hij door zijn gave ook geesten kon zien. "Wat moet ik nu doen?" "Ik heb eigenlijk geen idee...Hoe ben je hier trouwens gekomen?" "Ik werd opeens wakker naast je bed." antwoordde Joran simpelweg. Sander dacht even na, en nam toen een besluit: Joran is hier vast omdat ik die gave heb, en ik moet hem helpen uit deze geestelijke staat te komen. Maar hoe?

Sander liep met zijn boekentas naar school. Hoewel hij de enige was die het doorhad, liep Joran naast hem. "Waar gaan we naartoe?" vroeg Joran nieuwsgierig. "Naar school, ik moet mijn handboeken vandaag afgeven." "Wat zijn dat, handboeken?" Sander zuchtte. "Dat kan ik je niet uitleggen." "Waarom niet?" "Weet je überhaupt wat een school is?" "Nee..." "Voila, daarom." Nadat Sander zijn handboeken had afgegeven en zijn vrienden goeie vakantie had gewenst liep hij terug naar huis, nadenkend over hoe hij Joran zou kunnen bevrijden uit zijn geestelijke staat. "Zeg, Sander," vroeg Joran opeens, "Wat is vakantie?" Sander zuchtte diep. Dit ging nog een lange dag worden.


s'Avonds lag Sander op zijn bed, Joran lag naast hem. "Heb je misschien iets slecht gedaan in je leven?" "Nee, ik ben een goed mens geweest!" "Oké..." "Ik vraag me af waar Claire nu is..." "Claire? Wie is dat?" "Een meisje...Zij en ik, we waren verliefd op elkaar, maar...Zij was van adel, ik niet...Een simpele boerenjongen, een meisje van adel, verboden liefde, je snapt het wel..." "Ah, een beetje Romeo-en-Julia-stijl, hé?" "Ja, ik vraag me af waar ze nu is..." "Gezien de tijd dat ze leefde, is ze nu vast dood. Wacht eens even...Misschien is zij ook een geest!" "En dat zou betekenen?" "Misschien moeten jullie weer bij elkaar komen?" "Dat is mogelijk..." "Maar waar zou ze kunnen zijn?"

Hoe cliché Sander dit ook vond, hij zou die Claire vinden, zodat Joran in vrede kon rusten. (En zodat hij van zijn vragen af was.) Hij zocht nu al drie dagen vliegend in geestelijke vorm naar haar, samen met Joran, maar ze vonden niets. Misschien waren ze wel helemaal fout bezig, misschien ook niet...Sander wist het ook niet zo goed meer. Hij begon bijna te hopen dat hij deze rare gave nooit gekregen had. Maar het was niet anders, dus ging hij er maar mee door. Enkele dagen later kwam er eindelijk resultaat: "Sander! Ik heb haar gevonden!" "Echt? Waar is ze?" "Ze zit op de top van een vuilnisbelt. Je kunt er wel enkel als geest komen. Kom je mee?" "Meteen!" Ik vloog wat later achter Loran aan en zag na een tijdje in de vertre de vuilnisbelt. En ook zag ik op de hoogste heuvel afval een meisje zitten. Grijze huid en een beetje doorzichtig, dat was 'r. "Claire!" riep Loran. Het meisje zette grote ogen op. "Loran, ben jij dat?" "Ja, ik ben het, Claire! Laten we naar het hiernamaals gaan, samen!" "Nee, ik wil daar niet heen. Ik wil hier blijven." "Wat?" zeiden Sander en Loran samen. "Loran,wil je hier met mij blijven?" "Natuurlijk, Claire." Hij ging naast haar zitten en ze keken samen naar de hemel. "Je hebt gelijk, Claire, het is hier veel te mooi." Ze ruste haar hoofd op zijn schouder, en Sander liet hen maar alleen. Zijn problemen waren opgelost, hun problemen waren opgelost, het leven ging verder...