Venice by night

Liefste James

Ik hoop dat alles goed met je is. Met ons gaat het wel, zoals gewoonlijk. Werk, werk en werk.
Je vader en ik zien elkaar zeer weinig en dat vinden we ook van jou. We missen je echt. Om
deze reden willen we je laten verplaatsen naar Venetië. Mijn bedrijf is hier pas opgericht en ik
heb een kantoor langs het kanaal met een prachtig uitzicht. We hebben hier ook een manege
gekocht op een nabij eilandje. Oh James, de paarden zijn hier werkelijk geweldig! Zo magnifiek
en gracieus! Ik kan er echt tot rust komen als ik aan dressuursport doe.
Maar dat is waarschijnlijk niet wat je wilt horen. Nu, je reis is al geregeld. Je gaat via onze privéjet
Venetië binnenvaren en gaat rechtstreeks naar ons hotel dat we gehuurd hebben. Geen zorgen,
je krijgt tijd om afscheid van Elaine te nemen. Het spijt me echt dat ze niet mee mag, maar
dat is je vader die dat heeft beslist. Ik heb hem proberen te overtuigen, zonder succes. Nu even praktisch,
Henry, je voormalige bodyguard, komt je ophalen over drie dagen nadat je deze brief hebt ontvangen. We
hopen dat je ernaar uitkijkt. Vergeet niet je spullen te pakken.

Dikke knuffels en kus
Catherine Fontanita-Castor

De brief had roerloos op de tafel gelegen toen James onder kwam. Roerloos en gesloten met een rode zegel met hun familieschild erop. Zo had het beter gebleven. Van het moment dat James zijn ogen erop had laten rusten wist hij dat het slecht nieuws was. Zijn moeder had altijd aanleg voor drama gehad. Vandaar dat ze geniepig al het slechte nieuws verwoord had. Dat doet ze ook in het echt; zo heeft hij haar nooit anders gekend.
Je krijgt tijd om afscheid van Elaine te nemen. Het spijt me echt dat ze niet mee mag.
Hij voelde het bloed in zijn lichaam sneller vloeien bij elke zin die hij las. Ongelooflijk dat ze het lef had! Het lef om hem weg te halen bij Elaine! Om alles zomaar te verlaten, alles wat hij nu kende en gewend was. Zijn 'vrienden', zijn huis, zijn kamer, zijn Elaine. Hij balde zijn vuisten. Hij zag het perkament ineenduiken in zijn hand, kreukels vormen aan de buitenkant en een hard geluid galmde door de kamer. James had geschreeuwd op het moment dat het tot hem doordrong dat hij geen keuze had.
Twee jaar hadden zijn ouders hem met rust gelaten, maar nu besefte hij dat hij niet vrij was zoals hij eerst dacht. En waarom zou hij ook denken dat hij het niet was? Hij kon doen en laten wat hij wilde, gaan en staan waar en wanneer het hem uitkwam zonder morele preken te krijgen als hij rookte of een zilveren oorring in zijn linkeroor pierste.

"Wat is er?" klonk het vanaf de trap.
"..."