Life Changer 11

We lagen neer in het vochtige gras. Ik neuriede een nieuw liedje dat al een tijd in mijn hoofd zat. ‘Nieuw?’ mompelde hij naast me. Ik opende mijn ogen en zag hem naast me op zijn zij naar me kijken. Er vloeide wat bloed naar mijn kaken. ‘Ja, denk het.’ Antwoordde ik met een glimlach. Automatisch siert een glimlach ook zijn gezicht. ‘Ik ben graag bij jou.’ Zei hij opeens stil. Mijn ogen werden iets groter van opwinding. ‘ik ook bij jou.’ Fluisterde ik terug. Voor hij kon reageren, sprong Edward opeens vliegensvlug op. Ik kijk geschrokken op. Zijn blik gaat naar de andere kant van het veld. Zijn prachtige gelaatstrekken zijn verwrongen van woede. Ik snap zijn ommezwaai niet. ‘Sta op, Brooke, vlug.’ Fluisterde hij. Edward stak een hand naar me uit, hielp me recht en stond dan beschermend voor me. ‘Wat is er?’ fluisterde ik ook. Ik probeerde om zijn rug naar het punt te kijken waar hij zo boos naar keek. Ik schrok, er kwam een gedaante uit het dichte bos. ‘Blijf achter me en doe niets.’ Gebood hij me. ‘Wa…’ Wilde ik vragen maar ik schrok me kapot. De gedaante stond niet meer aan de rand van het veld maar nu een paar meter van ons. Ik kon hem nu beter bekijken. Hij was even wit en mooi als de Cullens. Maar zijn ogen…Die waren angstaanjagend rood. Niet het warme goud dat ik nu zo gewoon was. Zijn gezicht stond vriendelijk, met een sarcastisch lachje. Ik kon zijn gespierde borstkas zien doordat zijn vuile hemd open stond. Alsof het 25° in plaats van 18°. Hij had een eenvoudige jeansbroek aan, maar geen schoenen. Toen hij me aankeek, werden zijn ogen groter. Edward duwde me weer achter zijn rug, zodat de vreemdeling geen zicht op me had. ‘Wel, wel, Edward. Zo helemaal alleen mét een mens.’ Zijn stem klonk als fluweel. Edward antwoordde niet. Zijn greep op mij werd iets sterker. ‘Arm kind, eerst een vriendschap sluiten, haar hier naartoe lokken en dan met huid en haar verslinden? Niet echt netjes, Edward. Dacht dat jij niet zo bent? Met je mooie goude ogen. Heb je ze daarmee verleid?’ Ik begreep niets van zijn dreigementen. ‘Weet je, zal ik het anders voor jou doen? Een vriendendienst. Je zult misschien al wat gehecht aan haar zijn geraakt. Ik ben toch net op jacht, die heerlijke geur van haar lokte me hierheen en dan tref ik jou hier aan. Een geslaagde dag zou ik zeggen; een oude vriend plus een lekker hapje.’ Zijn stem werd dreigender. Ik zette mijn nagels in Edward ’s arm van de angst. ‘Je blijft van haar af.’ Zijn stem was zoals zijn gezicht : verwrongen van de woede. Zonder waarschuwing duwde Edward me krachtig achteruit, hijzelf sprong naar voren. Ik lag languit op de grond, toen ik het geluid hoorde alsof 2 rotsblokken tegen elkaar werden gesmeten. Ik richtte mijn hoofd op om te zien wat er aan de hand was. Edward en de vreemdeling waren… aan het dansen. Zo leek het toch. Ik kon alleen geen onderscheid zien tussen hun allebei. Uit het niets verdwijnt Edward opeens, ik hoor ergens in het bos een boom hard kraken. Maar dan sta ik oog in oog met de vreemdeling. Hij kijkt me boosaardig aan, in minder dan een seconde staat hij voor me en heeft mijn arm vast. Ik kon me niet verroeren. Hij brengt mijn arm naar zijn mond. En als hij zijn tanden erin zet gebeuren er een paar dingen te gelijk; ik slaak een langgerekte gil, het lijkt wel dat de wond brand, ik hoor uit verschillende richtingen “NEEEE!” komen. Mijn aanvaller schrikt op gooit me zoals oud vuil krachtig weg, ik word tegen een boom gesmeten, er ontstaat een verschrikkelijke kraak, die niet uit de boom kwam maar uit mij. Het moment erna pas, voelde ik stekende pijn in mijn rug. Ik kwam tot het besef dat die krak mijn rug was… De wond leek nog altijd te branden, het vuur baande zich een weg door mijn aderen. Ik hoorde het geluid van de rotsblokken weer. ‘Edward, ze is gebeten…’ hoor ik Carlisle ’s zachte stem vol afgrijzen vlak naast mijn hoofd zeggen. Er klonken ook droge snikken naast me. ‘Ik moet…ik moet hem vermoorden.’ Zei Edward nog altijd zwak, maar Carlisle hield hem tegen. ‘Nee, de rest kunnen het wel aan. Ze heeft je nodig.’ Ik was nog altijd aan het schreeuwen van de pijn. ‘We moeten een beslissing nemen, word ze zoals ons of niet. Ik vrees alleen dat we haar niet snel genoeg kunnen behandelen, het gif houdt haar nu in leven.’ Edward sloeg een verafschuwd kreetje. ‘Ze kan niet…Mag niet…’ ‘Ik geloof niet dat er een andere keus is, Edward.’ Ik voelde dat Carlisle ’s koude handen me onderzochten. Ik hoorde dat er iemand bij was gekomen. ‘Brooke! Onee, nee…’ Alice. ‘Red haar, Carlisle! Alsjeblieft. Ze is…oh, Brooke.’ Jammerde ze. Waarom deden ze niets aan de pijn, ik wou het brandende gevoel kwijt, voor mij part mogen ze me doden, maar die afgrijselijke pijn… Opeens werd ik gedragen door magere handen. ‘Alice! Leg haar neer!’ ‘Nee, ze moet naar huis, daar kan Carlisle haar beter behandelen.’ Zei ze gedecideerd. ‘ Alice…’ ‘Edward! Ik hou evenveel van dit meisje als jij doet en als we niet willen dat ze dood gaat… moet ze naar huis, niet waar Carlisle?’ Het bleef even stil. ‘Edward, ze heeft gelijk, laten we naar huis gaan… Ik weet dat je niet wilt dat ze een vampier word, maar ik vrees dat in haar situatie, het niet anders kan.’ Zei hij. Alice begon te lopen, ik voelde er niet veel van, maar mijn haar zwiepte door de wind. Na 10 minuten vertraagde Alice. Ik probeerde niet meer te schreeuwen, resoluut beet ik op mijn lip. ‘Brooke? Hoor je me?’ vroeg de stem van Alice als ik werd neergelegd. Ik durfde geen kik te geven, ik wou niet terug beginnen gillen, het maakte de pijn nog echter. ‘Waarom reageert ze niet, Carlisle?’ vroeg Edward die dicht bij mijn hoofd zat. Hij was ongerust. Carlisle onderzocht me weer. ‘Ze is zo sterk, ik denk dat ze probeert om niet meer te gillen.’ Zei Carlisle onthutst. ‘Weet je niet meer dat de pijn alleen maar erger leek als je gilde, ik alvast wel.’ Rosalie, ze klonk van een afstand. Opeens werd alles zwart, ik kon hun stemmen niet meer horen, de pijn kon ik alleen nog voelen. Ik wou terug naar mijn vorige staat. Het horen van hun stemmen liet me niet alleen concentreren op de pijn. Nu kon ik nog alleen aan de pijn denken. Mijn hele lichaam leek in lichter laaien te staan.