4

Het ontbijt was echt overheerlijk en ik help Anne met de afwas, dat is het enige dat ik kan doen voor haar te bedanken. 'Waarom ben je thuis weggelopen?' hoor ik Luke vragen en hij krijgt een slag van Michael in zijn maag. 'Dat vertel ik liever nog niet.' fluister ik stil en opnieuw vullen mijn ogen met tranen. Ik wil het er gewoon niet over hebben. Ik ben thuis weggegaan om het er nooit meer over te moeten praten. 'Luke als ze het niet wil vertellen, moet je haar ook niet dwingen, ze zal het wel vertellen als de tijd rijp is voor haar.' Calum kijkt mij beschermend aan en ik knik. 'Als ik mij goed genoeg voel om alles aan jullie te vertellen, zal ik dat doen. Ik ben het jullie namelijk wel verschuldigd.' 'Als je jezelf er klaar voor voelt, moet je het maar zeggen meid, we willen jou niet forceren, we willen dat je je hier goed voelt.' Michael is een lieve jongen, ook al ziet hij er best wel stoer, maar toch schattig uit. 'Jullie zijn zo lief voor mij.' zeg ik en moet een snik onderdrukken. Calum komt mij knuffelen en vanaf het moment dat zijn armen rond mij liggen voel ik een warmte door mij heen gaan en leg ik mijn armen rond hem. Hij is zoveel groter dan mij. 'Ga je mee?' vraagt hij lief. 'Waarheen?' 'Mijn garage!' roept Ashton. Ik trek een wenkbrauw op. Waarom moet ik mee naar de garage? Zijn ze iets van plan. Calum ziet mijn bezorgde blik. 'Geen angst, we gaan gewoon wat repeteren.' ik slaak lachend een zucht en draai met mijn ogen. 'Ja natuurlijk wil ik mee, ik wil jullie graag horen spelen.'

Ik zit in een zitzak met een blikje cola in mijn handen. De jongens zijn zich aan het uitleven met hun muziek en het klinkt best goed om eerlijk te zijn. Ze hebben zeker de kwaliteiten om beroemd te kunnen worden. 'En wat vind je ervan?' vraagt Ashton wanneer het liedje gedaan was. Ik steek mijn duim op. 'Het was echt goed, hebben jullie nog meer liedjes?' 'Ja natuurlijk! Wat voor soort liedjes hoor je graag?' ik trek mijn schouders op, het maakte mij totaal niet uit, zolang ze maar iets speelden. 'Doe maar,' zei ik met een lief lachje. 'Ik zie wel of ik het graag hoor.' De jongens keken elkaar aan en Michael lacht naar Calum. 'Wat dacht je van I can't remember.' Een blos verschijnt op Calum ze wangen en hij knikt dan. De jongens speelden het en Calum zijn ogen gaan niet weg van mij. Hij zingt en zingt, maar zijn ogen blijven op mij gericht. Het is best een vrolijk liedje en na een paar keer kan ik het refrein wel meezingen en ik zie een glimlach op de jongens hun gezicht verschijnen. Ze doen hun best om mij al mijn problemen te doen verdwijnen, of toch voor even.

Het is avond en ik zit bij de jongens in de zetel. De jongens willen mij morgen wat rondleiden in Sydney, zodat ik mij nog meer thuis zou voelen, maar om eerlijk te zijn ik voel mij echt al thuis. De jongens doen echt enorm hun best, maar dat is zelfs niet nodig. Ik voel mij veel beter dan hoe ik mij thuis voel. Alleen mis ik Clara, wel ja de oude Clara, degene die mijn beste vriendin was. Zouden ze doorhebben dat ik weg ben? Zouden ze mij missen. 'Hoe lang ben je eigenlijk nu al thuis weg?' vraagt Michael en ik kijk hem lief aan. 'Als je er tenminste over wilt praten.' zegt Calum snel en geeft een lief kneepje in mijn hand. 'Ongeveer een viertal dagen denk ik.' 'Mis je thuis niet?' ik schudt mijn hoofd. 'Was het zo erg?' al die vragen. 'Ik wou er gewoon niet meer zijn.' Ashton knikte en lacht dan lief. 'Wel, nu ben je hier en mama wilt dat je hier graag blijft, zo heeft ze er nog een dochter bij.' een blos verschijnt op mijn wangen en ik kan de jongens niet genoeg bedanken voor alles wat ze doen voor mij.