Chapter 1.1

      Eggsy kijkt vol trots in de spiegel en strijkt met zijn handen het pak glad. Het was alweer weken sinds hij een pak had gedragen en elke keer was een andere ervaring. Hij voelde zich veel volwassener en wist wat voor een impact het had op de dames. Hij lacht ondeugend naar zichzelf en gaat één keer met zijn hand door zijn haren. Hij is er helemaal klaar voor om eindelijk aan boort te komen bij de Enterprise.
      Wanneer hij zijn kamer uitloopt komt hij Chekov, zijn beste vriend, tegen. Ze lachen naar elkaar en hij ziet dat Chekov er ook klaar voor is. Hij heeft zijn haren een beetje fatsoenlijk gedaan (zo ver als hij het fatsoenlijk krijgt met zijn krullen) en gaat met zijn hand langs zijn gele shirt. Sinds Scotty weer terug is zit Chekov weer achter het stuur. Eggsy wordt zelf ook luitenant. Hij weet niet wat hij kan verwachten en is super nerveus. Hij friemelt de hele tijd aan zijn pak en bijt op zijn lip. Het feit dat hij zometeen aan boord zit van de Enterprise bij James - eigenlijk noemde iedereen hem Jim - Kirk, zijn voorbeeld, wordt hem te veel. Hij is zo zenuwachtig en weet niet wat hij moet doen. Wat als hij wat verkeerds doet of iets fout in het rapport schrijft. Waarschijnlijk maakt Kirk hem dan af.
      'Doe rustig, Eggsy,' zegt Chekov. Chekov weet eigenlijk ook niet wat hij moet doen om Eggsy gerust te stellen. De eerste keer dat hij aan boord kwam was hij net zo zenuwachtig. Hij zweette helemaal en Jim was niet eens de kapitein. Het was Christopher Pike wat het nog duizende malen erger maakte. Eggsy heeft daarom wel geluk met Jim. Hij zal echt niet zo streng zijn als hij een kleine fout maakt sinds Jim er ook nog steeds veel maakt. Hij was zelfs een keer zijn schip kwijtgeraakt toen hij had gelogen in een rapport. Dat was wanneer Pike gestorven was en onze "geliefde" John Harrison - wat later Khan bleek te zijn - aan boord kwam. De Enterprise was bijna aan haar einde gekomen, maar Jim had ons gered. Sindsdien is hun held en is Chekov trots om bij hem aan boord te mogen zijn.
      'Chekov, ik val zometeen waarschijnlijk neer.' zegt Eggsy. Hij meent het serieus en pakt Chekov zijn arm vast. Het zweet staat op zijn hoofd en alles voelt opeens zwaar aan. Hij wil zitten en rustig op adem komen of hij komt nooit aan op het schip. Kom op Eggsy, je kan dit. Sta op en ga ervoor. Hij probeert zichzelf op te peppen en schudt zijn hoofd wanneer hij dat doet want hij kan het echt niet. Hij kan het niet aan om daar aan boord te komen en al het papierwerk te doen. Hij doet het al jaren, maar dit is waar hij echt van heeft gedroomd. Het gebeurde allemaal opeens zo snel dat hij ook bang is dat het snel is voordat hij weer weg is.
      'Eggsy, ik beloof je dat alles meevalt als je daar eindelijk aankomt. En als je perongeluk een fout maakt ontslaat Jim je echt niet. Hij maakt zelf ook nog zoveel fouten. Hij zal het heus wel begrijpen,' Chekov probeert hem gerust te stellen en lacht naar hem. Eggsy knikt en lacht terug. Toch weet hij dat alles helemaal mis zal gaan.
      Ashley daarentegen staat iemand te tattoeëren in de shop van Alex. Alex is niet echt een vriend van haar, maar meer een soort kennis. Ze gaan weleens samen weg en praten normaal tegen elkaar, maar ze zou zo zonder hem kunnen. Degene waar ze echt niet zonder kan is Harry Hart. Haar enige echte vriend die ook nog eens vele jaren ouder dan haar is. Toch kunnen ze het heel erg goed met elkaar vinden en is hij degene waar ze de meeste tijd mee doorbrengt. Hij komt ook weleens naar de shop en kijkt dan naar hoe ze verschillende mensen tattoeert. Hij vindt het altijd fascinerend om te zien, maar zelf hoeft hij er geen. Ze dringt hem er altijd op aan om haar een te laten zetten, maar elke keer is het hetzelfde antwoord:"
      'Nee, nee en nog eens nee.' waarop Ashley dan diep zucht. Nog steeds wacht ze op de dag waar hij ja zal zeggen en ze eindelijk een prachtige tattoeage op zijn arm kan zetten. Diezelfde dag vraagt ze het ook weer aan hem.
      'Harry,' ze spreekt zijn stem zeurderig uit waardoor hij zich omdraait en ondertussen met zijn ogen rolt. Hij doet alsof hij niet weet wat ze gaat vragen wat ze toch wel grappig vindt. Hij luistert elke keer naar haar wanneer ze het vraagt en geeft antwoord alsof het de eerste keer is dat ze het vraagt. Niet het antwoord lijkt zo, maar de blik op zijn gezicht. De manier hoe hij met zijn vingertop op zijn lippen tikt en naar boven staart alsof hij echt de tijd neemt om even na te denken.
      'Ik heb zometeen de tijd, moet ik dan even een tattoo zetten?' vraagt Ashley alsof het de eerste keer is dat ze het vraagt. Alsof ze het antwoord niet eens weet. Harry tikt zoals altijd met zijn vingertop op zijn lippen en staart weer op diezelfde manier naar het plafond. Ze heeft nog steeds geen flauw idee waar hij naar staart. Misschien staart hij wel gewoon nergens naar en zit gewoon zo diep in zijn gedachtes. Hij neemt even adem en zegt dan:
      'Nee, nee en nog eens nee.' terwijl hij dat zegt verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en zet hij zijn bril beter op zijn neus. Ashley zucht en steekt haar duim op. Daarmee gaat ze weer verder met de jongen die naast haar ligt en een tattoeage op zijn rug krijgt. Alweer komt Harry naast haar zitten zoals alle andere keren en kijkt fascinerend mee naar hoe het inkt in de huid van de jongen duwt. Ze weet zeker dat hij ooit op een dag ja gaat zeggen.