OO3 - Ollivanders

Nu dat ik mijn schoolgewaad had, hoefde ik nog maar één ding te halen. Mijn toverstok. Ik had mezelf hier heel erg op verheugd. Het halen van mijn eigen toverstok. Hagrid had gezegd dat ik deze bij Ollivanders moest halen. De beste toverstokkenmaker van de Diagon Alley. Echter moest ik de winkel nog wel zien te vinden. Ik slenterde een tijdje door de Diagon Alley. Totdat ik een groot, en oud gebouw zag. Op de voorgevel stond met grote letters Ollivanders. De winkel zag er donker uit van binnen, en ik vroeg mezelf af of hij wel open was. Ik duwde zachtjes tegen de deur, die zonder weerstand open ging. Toen ik door de deur stapte, klonk er een belletje. ‘Hallo? Is er iemand?’ vroeg ik, terwijl ik verder de winkel binnen liep. De deur achter me viel met een klap dicht, waardoor ik geschrokken achterom keek.

‘Hallo, Uw naam is?’ klonk plotseling een stem voor me, die me geschrokken op liet kijken. Voor een paar seconden keek ik hem aan alsof ik gestoord was, maar bedacht me toen dat ik mijn naam moest zeggen. ‘Sarah, Sarah Delaney.’ ‘Delaney? Klinkt onbekend, ach ja! Welkom! Je zoekt een toverstok, neem ik aan?’ Ik knikte even kort, terwijl ik de winkel bestuurde. Het was een donkere, grauwe winkel. Op de toonbank lagen velen stukken perkament, en het werd verlicht door een enkele kaars. De rest van de ruimte werd opgevuld door grote kasten. Zover als het oog reikte. Al deze kasten waren gevuld met kleine doosjes. Vermoedelijk zaten hier de toverstokken in.

Ik was zo druk met het bestuderen van de winkel, dat ik niet in de gaten had, dat Ollivander naar achter was gegaan, en een paar doosjes mee terug had genomen. ‘Laten we kijken welke toverstok jou kiest,’ zei de oude man. ‘Mij kiest?’ vroeg ik. ‘Ja, de toverstok kiest de tovenaar. Dat weet U toch?’ Ik knikte even bedachtzaam en wierp toen een blik op de doosjes. Ollivander opende de eerste, en haalde er een toverstok uit. Hij gaf een korte beschrijving, en gaf hem toen aan mij. Gretig pakte ik hem vast. Er gebeurde niks. ‘Zwaai er mee,’ zei de man. Met mij hand maakte ik een onhandig zwiepje, en ik hoorde ergens een vaas springen. Geschrokken liet ik de toverstok vallen. ‘Sorry!’ zei ik. ‘Geeft niet, geeft niet! We proberen gewoon een andere, tot we de juiste vinden.’

En zo ging het een uur lang door. Elke keer als ik een toverstok vast hield, viel er iets op de grond, of ging er wat kapot. Ik begon heel erg aan mezelf te twijfelen. Was ik wel een heks? Waarom wou geen enkele toverstok mij? ‘Hmmm, dit is apart, ik ben zo terug,’ zei Ollivander, en de man verdween weer tussen de hoge kasten. Na een paar minuten kwam hij terug. ‘Deze toverstok heb ik vorige week nog gemaakt. Ik twijfel of ik hem zou verkopen, aangezien.. ach, wat maakt het uit.’ Ollivander haalde de toverstok uit het doosje. ‘Het houtsoort is yew, en de kern bestaat uit phoenix feather. Hij is maar liefst 12,5 inch en redelijk buigzaam.’ De man overhandigde mij de stok. Zodra mijn vingers zich om het handvat sloten, voelde ik mezelf warm worden van binnen. Mijn ogen begonnen te glunderen, net als die van Ollivanders. ‘We hebben hem gevonden!’ zei de man vol enthousiasme.