Jursena - 20

“En Lizzie zal er altijd voor je zijn”, zei Jursena zacht. “Net als je ouders. Je bent niet alleen, meisje. Je zal nooit echt alleen zijn. Er zijn zoveel mensen die om je geven.”
“Ik ga u zo missen”, snikte Keylina.

“En ik jou, ik hou meer van je dan ik kan zeggen.” Keylina boog zich over Jursena heen en omhelsde haar. Een paar minuten lang bleven ze zo zitten, ondanks het feit dat Yue en Diana verder gingen met hun heling, hoewel ze er nu amper aan konden.
Uiteindelijk kwam Keylina weer overeind, met Jursena’s handen nog in de hare.
“Wees sterk, meisje”, zei Jursena zacht. “Ik leef verder in je hart.” Ze sloot haar ogen. Yue en Diana keken elkaar aan en stopten gelijktijdig met helen.
“Nee, mama!”, schreeuwde Keylina. Ik trok haar tegen me aan. Keylina huilde onbedaarlijk en ik kon zelf mijn tranen ook niet bedwingen. Jursena was gestorven. Ze was weg. Voor altijd.

Zowat de hele dag bleven we met z’n allen bij Jursena’s lichaam zitten. Keylina krampte zich continu krampachtig aan me vast.
“Kom”, zei mijn moeder uiteindelijk. “Kom, meisjes. Zo kunnen we niet blijven zitten.”
“Nee! Ik moet hier blijven”, snikte Keylina.
“Daar schiet je niets mee op Keylina”, zei mam zacht. “Ik begrijp je verdriet, maar het is zinloos hier te blijven.”
“Ze moet opgebaard worden, ze verdient een eervol afscheid”, zei mijn vader zacht. “Ga jij maar naar je kamer, Keylina, slapen, bekomen van de schok. Wij doen het nodige.”
“Ik laat haar niet alleen!”
“Dat hoeft ook niet, er kan iemand van ons bij haar blijven.”
“Ik blijf wel”, zei Rin meteen.
“Kom, zusje”, zei ik zacht. Ik trok Keylina recht en nam haar mee naar haar kamer. Ik wist dat ik nu eigenlijk een hoop hoorde te regelen omdat zij dat niet kon, maar ze had me te hard nodig. Mijn vader kon die zaken ook in orde brengen. Ik legde Keylina in bed en ze trok me naast zich. Ik trok de dekens over ons heen. Het duurde uren, maar we waren allebei al te lang wakker en uiteindelijk huilde ze zich diep in de nacht in slaap en kon ik ook mijn ogen sluiten.