- 24 -

Het duurde nog een aantal weken tot er enig resultaat van de leraarverkiezingen zichtbaar was. Percy had te veel andere dingen in zijn leven om zich de hele tijd druk te kunnen maken over de uitslag, maar hij vond toch wat vrije momenten voor precies dat, want een week kon erg lang zijn als wachten het enige was wat hij nog kon doen. Wesley had een soort engelengeduld met hem en de uilen die hij hem om de paar dagen stuurde met toch nog een opmerking of tip.
      In al die weken zag Percy Oliver geen enkele keer. Hij vermoedde dat het beter was zo, want hun laatste ontmoeting was erg ongemakkelijk geëindigd en Oliver zou hem waarschijnlijk niet eens meer wíllen zien. Dat betekende niet dat Percy hem niet miste, hoe stom hij zijn hart ook vertelde dat dat was, of dat hij niet bijna hoopte dat Wesley volkomen ongevraagd Oliver zou hebben uitgenodigd op een van de dagen dat ze bijeen kwamen om verkiezingsgerelateerde zaken te regelen.
      Uiteindelijk, na een hoop stroperig trage dagen waarin Lucy steeds vaker vroeg of ze meester Oliver nog eens konden uitnodigen voor het eten en of Percy Hot Wheels voor haar wilde kopen, kwam er een vrijdagmiddag waarop het wachten afgelopen was. Lucy kwam uit het lokaal met een feesthoedje op, wat een duidelijk teken was dat er iets gebeurd moest zijn.
      “Meester heeft gewonnen!” gilde ze, terwijl ze nog aan de andere kant van de aula was. Percy voelde het bezorgde gevoel dat de hele tijd in zijn achterhoofd had rondgespookt als bij toverslag wegtrekken. Hij zorgde ervoor dat hij zijn schouders niet daadwerkelijk liet zakken met de last die eraf viel.
      “Wat heeft hij gewonnen?” vroeg Percy, toen Lucy iets meer op spreekafstand van hem was.
      Lucy greep verontwaardigd naar haar feesthoed, een wat beangstigend knaloranje ding dat op interessante manieren afstak tegen haar enorm rode haar. “Je weet best wat. De verkiezing! Je hebt gestemd!”
      “Oh, dat.” Percy was erg tevreden dat Oliver daadwerkelijk had gewonnen. Het was ook goed om Lucy zo enthousiast te zien, maar de meeste voldoening haalde hij toch uit Nancy Kilrush’ zeer opvallende moordende blikken op alle ouders die met een glimlach hun bijna op en neer springende kinderen vertelden hoe leuk ze het vonden dat hun leraar had gewonnen.
      Toen zag Percy dat Oliver aan de andere kant van de aula door een jongetje de drukte in werd getrokken. Oliver schudde handen en grijnsde en Percy had opeens haast.
      “Klaar om te gaan, Lucy?”
      Lucy, volkomen argeloos, knikte. Het was duidelijk dat ze Oliver nog niet had opgemerkt. Percy was daar dankbaar voor, want naar huis floo’en zou een heel stuk moeilijker zijn met een kind dat zich als een soort wielklem voor mensen aan zijn been klampte. Hij bood haar een hand aan, nam een vingerpunt floopowder uit de bakken die tussen de openbare open haarden stonden, en noemde hun doellocatie luid en duidelijk terwijl hij het poeder neergooide. Hij dwong zichzelf deze acties extra traag uit te voeren, zodat hij zichzelf kon overtuigen dat hij niet wegrende. Het werkte niet.
      Thuis schoot Lucy weg om een brief te schrijven aan Molly, zodat zij ook op de hoogte bleef van de belangrijke dingen die thuis gebeurden. Het was nog steeds vreemd dat Lucy dat soort dingen nu in haar eentje kon doen, wat Percy’s gedachten alleen weer terug leidde naar Oliver, die daar een grote rol in had gespeeld. Alles in Percy’s hoofd leek te bewegen in cirkeltjes, hoe hard hij ook probeerde ergens een liniaalrechte streep te trekken. Het maakte hem duizelig.
      Hij stond een tijdje in zijn woonkamer, een beetje verdwaald om zich heen kijkend, tot hij besefte dat hij nog wel wat werk had waar hij zich op kon storten. Hij haalde zijn tas van de gang om het zich gemakkelijk te maken aan de eettafel, maar net toen hij wilde gaan zitten, klonk het geluid van de deurbel door het huis. Het lukte nog net om de stapel losse papieren die hij in handen had niet in hopeloze wanorde door de kamer te gooien van schrik.
      Uit de richting van Lucy’s kamer klonk luide K3-muziek, een CD die ze van Lily had gekregen toen zij hem zat werd, wat waarschijnlijk de reden was dat Lucy nog niet bij de voordeur was toen Percy erheen liep. Hij stond er dan ook helemaal alleen voor toen hij de deur opende en zich plotseling bevond tegenover de persoon die hij een maand lang had ontweken. Hij wist niet zeker of dat een voordeel of een nadeel was.
      “Hallo,” zei Oliver. “Ik hoop dat ik niet stoor.”