7

Ik loop de keuken in en ik klap in mijn handen als ik zie dat het pizza is.
‘Oh Katy! Heb jij die pizza’s gemaakt?’
‘Nee, de buurman…’ Zegt Katy droog.
Ik kijk haar dom aan. Ergens ben ik ook dom, want ik herken de geur van pizza niet meer. Zuchtend schuif ik aan tafel. Ik vind het lief dat Katy haar best heeft gedaan, maar toch trek heb ik niet. Ik blijf moeilijk naar mijn pizza staren. Ik pak 1 punt en die probeer ik op te eten. Smaak heeft dat ding niet, maar het ligt dit keer niet aan de kookkunsten van Katy.
‘Heb je geen honger?’ ‘hmm’. Een beter antwoord dan hmm kan ik op dit moment niet verzinnen.
Ze heeft haar pizza helemaal op en ruimt af. Ik blijf zitten aan de tafel als een zombie. Ik kijk niet eens op als Katy mijn pizza weghaalt en invriest. Ik blijf voor mij uitstaren en denken aan de jongen die binnen een dag mijn leven totaal heeft veranderd. Katy ruimt het huis op en ze loopt de hele tijd heen en weer. Ik merk er vrij weinig van, maar ik weet het gewoon. Dan schiet mijn gedachte weer over naar Bill. Wat zouden de niet leuke dingen zijn van Bill? Of heeft hij geen minder leuke kant? Is hij gewoon perfect? Rennen kan hij heel schattig. En dan die bruine ogen. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik de deur hoor dichtvallen. Is Katy ervandoor? ‘Katy!’ roep ik met mijn schorre stem. ‘Ja, ik ben er nog, ik kan geen mensen voor de deur laten staan, als ze al 5 keer hebben aangebeld’
‘Oh, wie is het?’ Ergens hoop ik dat het Bill is.
‘Kom maar kijken.’