Hoofdstuk 4 - Voorbij de deuren

Ik loop met de dokter mee door de deuren. Ik ben bang. Hoe zou het met haar zijn? OW god. Zal ik wel mee gaan? Zal ik dat wel aan kunnen? Ik loop door de deuren. Overal zie ik dokters lopen. Zoekend kijk ik door de gangen. Ik kan haar nergens vinden. "Deze kant op" De dokter wijst naar een gang aan zijn rechterkant. Ik ben doodsbang. Hoe zou ze eruit zien? Zal ze al bij bewustzijn zijn? Ik durf niet! Nee! Je moet gaan! Het is je beste vriendin! "Kom je?" De dokter kijkt me vragend aan. "J.. jaa" krijg ik eruit met een trillende stem. De dokter komt naar me toe lopen en legt zijn hand op mijn schouder. "Rustig maar. Als je wil kan je even in de wachtkamer gaan zitten, en dan zeg je maar wanneer het je lukt." Ik kijk naar de dokter. Hij heeft blond krullend haar en blauw groene ogen. Hij heeft een klein stoppelbaardje maar ziet er best knap uit. "Ikkk will l..lliever nog evvven wachten..." "Daar is de wachtkamer" en de dokter wijst naar een kleine kamer aan de andere kant van de gang. "Ik ga nu even bij haar kijken." En de dokter loopt weg verder de gang in. Met trillende benen loop ik rustig weer terug. Ik moet naar haar toe! Nee! Je moet eerst rustig worden. En ik loop verder naar de wachtkamer. Van schrik spring ik aan de kant. De deuren gaan open en er komen dokters met een zwaargewonde man naar binnen rennen. Van allerlei kanten komen er dokters aan om te helpen. Maar er komen nog meerdere patienten. Ik hoor de dokters achter de balie met elkaar praten over een ongeluk. Rustig loop ik weer door. In de wachtkamer zit een huilende vrouw naar vorenen gebogen. Naast haar zit een man die haar troost. Verder is de wachtkamer leeg. Ik ga tegenover de vrouw zitten. In de wachtkamer staan een paar stoelen en een tafeltje met tijdschriften erop. In de ene hoek staat een plant en in de andere hoek staat een bak met water met wat bekertjes ernaast. Ik kijk tussen de tijdschriften of ik nog iets kan vinden. Ik pak er een en probeer hem te lezen maar ik kan me er niet op concentreren. De hele tijd flitsten er beelden door mijn hoofd van de waterkant, Bella die daar ligt, de ambulance, het meisje... Het meisje! Hoe zal het met haar zijn? Zal ze nog leven? En hoe zal het nu met Bella zijn? Vastbesloten sta ik op en loop naar de balie toe. Daarachter zit een vrouwelijke dokter. Ze heeft bruin haar een bruine ogen. "Ikk benn Tessaa. Een tijdje geleden zijn hier 2 meisjes binnengebracht.. Van aan de waterkant.. 1 daarvan is mijn vriendin Bella.. Maar kunt U mij misschien vertellen hoe het met dat andere meisje gaat?" "Sorry, ik kan je niet helpen. Er is verder nog geen informatie bekent. Ze zijn nog bezig met haar te onderzoeken." "Kunt u mij dan misschien naar mijn vriendin brengen?" Bij de laatste woorden slaat mijn stem over. De vrouw staat op en loopt met mij mee door de zelfde gang waar ik net ook doorheen ging. Komm op! Je moet sterk blijven! Doe het voor Bella! Ik hou mijn adem in en loop achter de dokter aan. "wil je misschien wat drinken? Je zal wel erg geschokken zijn. Of een deken? Je bent nog helemaal nat!" Nu besef ik pas hoe koud ik het eigenlijk heb. Mijn kleren zijn nog helemaal doorweekt. "Dat zal ffijnn zzijn!" Een koude rilling loopt langs mijn ruggengraat. "Wacht hier maar even! dan zal ik even wat halen." En de dokter loopt weer weg. We staan aan het einde van de gang. Je kan nu twee kanten op. Doodstil sta ik daar. Niet wetent hoe ik moet staan en wat ik moet doen.
Ik bijt op mijn lip. Nu moet ik haar zometeen zien.. En dan? Hoe moet dat verder? De dokter komt er weer aangelopen met een deker en wat water. Ze slaat de deken om me heen en geeft me het glas water. "Zo, een stuk warmer. Kom maar mee dan breng ik je naar je vriendin." Zenuwachtig en bang loop ik haar achteraan. "Hier is het." En ze wijst op een deur aan de linkerkant. Ik pak de deurknop vast en loop naar binnen....