Story of the Month ~ Chaos

Het moment dat ik dan eindelijk mijn ogen weet te openen zorgt ervoor dat alles nog ingewikkelder is dan het al was.
Ken je dat gevoel, dat je bijvoorbeeld bezig bent met een verhaal, en dan een aantal maanden geen updates geeft aan je lezers? En dan heb je eindelijk weer tijd, of inspiratie, of zin om verder te gaan, en dan durf je het eigenlijk niet meer, omdat je de schaamte van die maanden stilte niet onder ogen wilt zien. Omdat je bang bent dat er niemand meer is die verder wil lezen. Of simpelweg omdat je bang bent dat je nieuwe hoofdstuk een teleurstelling is.
Zo voelde het om mijn ogen weer te openen. Het probleem is alleen, dat je niet voor eeuwig weg kan blijven van het leven zelf. Je kan er voor kiezen om je verhaal gewoon maar te laten zoals het is, misschien voor jezelf verder schrijven. Alleen dat kan je niet doen met leven. Helaas. Hoe langer je wacht, hoe erger het is, maar uiteindelijk heb je geen keuze meer, uiteindelijk besef je dat de tijd het alleen maar erger maakt en dat je de schaamte het beste zo snel mogelijk onder ogen moet komen. Dus daarom besloot ik na die twee maanden eindelijk mijn ogen te openen en de coma uit te komen.
Ik had nooit verwacht dat het zo zou zijn, in coma liggen. De eerste één, twee weken waren het ergst. Ik was wakker, ik was aanwezig, maar ook weer niet. Alsof ik een film aan het kijken was, maar dan letterlijk in het hoofd te zitten van de hoofdpersonage. En natuurlijk dat je niets kan zien, slechts kan horen wat er aan de hand was. Niet eens ruiken of voelen. Alleen maar horen.
Maar nu is het tijd om eindelijk terug te komen in de normale wereld.
Het idee was om mijn ogen heel erg langzaam en bewust te openen, om dan een keertje te knipperen en zwoel te kijken naar het eerste persoon dat ik zie. Je weet wel, wat er altijd gebeurt in films. Maar natuurlijk hangt er precies boven mijn hoofd een felverlichte tl-buis, waardoor ik mijn handen onmiddellijk gebruik om mijn ogen te bedekken. Maar omdat ik al maanden lang geen spier heb bewogen, is mijn gehele lichaam stijf en reageert het niet helemaal naar mijn wil. In de plaats van de zwoele film manier wakker te worden, sla ik mezelf dus keihard in mijn gezicht. Oeps.
Kreunend en hard knipperend kom ik overeind, om een bijna lege kamer te zien. Alleen de stoel naast mijn bed is ingenomen door een jongeman van ongeveer mijn leeftijd. Hij is knap, dat zeker, alleen is zijn gesnurk iets minder flatterend. Wie hij is, dat weet ik alleen niet.
Dan begint er iets te piepen, en mijn hoofd explodeert. Het is alsof alle cellen in mijn hersenen in vuur en vlam staan, en ik klem mijn handen over mijn oren, alsof het dan op zou houden. Gedachten tuimelen over elkaar heen, de wereld begint te draaien, maar de pijn is toch echt het ergste. Ik laat mezelf achter over vallen, met het idee mijn hoofd op mijn kussen te leggen en het geluid te verdoven. Maar natuurlijk knalt mijn hoofd hard tegen de muur aan en wordt alles weer zwart.

'Ze is uit de coma geraakt, alleen de hersenschudding is nog steeds aanwezig. Haar trommelvlies is gedeeltelijk geheeld, alleen sommige geluiden zorgen nog steeds voor een heftige pijn.'
De stem van de zuster herken ik meteen. Het is zuster Amelie, de vrouw die het meeste bij me is. Eventjes denk ik dat ik weer terug ben in de coma, maar het is anders. Ik hoor niet alleen, ik kan mijn aanwezigheid in de kamer ook voelen, en ik ruik zweet. Mijn linkerhand voel ik ook, en hij wordt vastgehouden door die van iemand anders. Moeder, vader? Of misschien wel Robin. Was Robin degene die naast me zat daarjuist? Ik weet het niet. Ik weet het gewoon niet meer.
Mijn ogen open ik opnieuw, en deze keer gaat het een stuk beter dan de vorige keer. Ik geef mezelf in ieder geval geen klap in mijn gezicht.
'M-may?' vraagt een jongensstem. Een gezicht komt in focus, en ik zuig uit opluchting een hap lucht naar binnen. Robin.
De lucht was alleen een beetje te veel, want ik begin onmiddellijk te hoesten. Ik kan de adem door mijn keel voelen komen, wat alleen al veel pijn doet. Ook mijn longen willen niet mee werken.
'Ho, ho, rustig aan,' zegt zuster Amelie. De zuster ziet er totaal niet uit zoals ik verwacht had - haar stem klonk als die van een wat oudere vrouw. Ik had haar voorgesteld als iemand die een beetje mollig is, met van de rode, blozende wangen. Het kleine, blonde vrouwtje dat naast me staat had ik in ieder geval niet verwacht.
'Rustig, May,' herhaalt ze, en mijn ademhaling wordt weer wat rustig.
'Weet je wat er is gebeurt?' vraagt ze zuster kalmerend. Eerst probeer ik mijn hoofd te schudden, maar een pijnscheut schiet door mijn schedel heen. Dus open ik mijn mond maar. Mijn stem klinkt ruig. 'Nee,' weet ik eruit te persen. Een andere vraag komt in me op. 'Waar zijn - ouders?' Een volledige zin formuleren doet al teveel pijn.
Zuster Amelie en Robin wisselen een blik. Die ene blik zegt al genoeg. Er is iets ergs gebeurt met ze. Met ons.
'May,' begint Robin zachtjes, 'er is iets gebeurt. Een - een auto-ongeluk. Jullie zijn aangereden.'
Ik staar hem aan, ongelovig. Huh? Dat soort dingen gebeuren alleen bij andere mensen, niet bij mij. Het voelt onwerkelijk. Raar. Ik blijf hem aan kijken, wachtend op de rest. Maar het lijkt erop dat hij het er niet uit kan krijgen.
'May, je ouders... ze hebben het niet overleefd. Het spijt me,' verteld te zuster me. Meteen komt de duizeligheid in mijn hoofd terug, en pijn, pijn overal. In mijn hoofd, in mijn longen, in mijn hart. Alles doet pijn, gedachten vliegen door elkaar heen, tuimelen en struikelen over elkaar heen. Ik krijg het maar niet in orde. Alles draait. Alles - chaos. Zoveel chaos in mijn hoofd. In mijn leven. Alles - weg. Door elkaar heen gegooid. En er is niets meer over. Mijn leven is alleen nog maar chaos. Met tranen in mijn ogen, mijn hand vastgeklampt door die van Robin, knal ik mijn hoofd tegen de muur, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Mensen gillen, mijn hoofd explodeert, maar na een laatste, harde knal tegen de muur stopt de pijn eindelijk. De chaos verdwijnt. En blijft weg.