Hoofdstuk 10~ de deal

Huiswegen keek geconceert naar de letters voor hem. Het duurde even voordat hij door had wat hij las. Feron keerde het boek om, zodat de letters zijn kant op stonden. Daarna sloeg hij de bladzijde om en legde het boek weer zo neer dat Huiswegen het kon lezen. Nu stond er in hetzelfde lettertype
Net als wetenschap kent magie grenzen. Nooit zal magie de doden kunnen laten leven, maar wel zwarte magie, al komt dat wel met een prijs. Maar dat doet elke magie. Natuurlijk zijn er wel zombie's, maar die leven niet als voorheen. Daarnaast kan magie niemand rijkdom geven,dat is iets dat je zelf in de hand heb. Als laatste kan magie niet je laten verliefd worden op iemand, dit is echter wel mogelijk om je vernomen als iemand waar het slachtoffer op valt of de geliefde je slachtoffer te laten vergeten. De prijs hiervoor kan wel zijn dat jij je slachtoffer vergeet. Magie kan je ook geen eeuwig leven geven, maar dat zal niemand ooit hebben.
"Begrijp je het?", vroeg Feron terwijl hij weer opstond en het boek weg stopte.
Huiswegen knikte. "Jawel, maar wat heeft dit hiermee te maken?"
Feron haalde zijn schouders op. "Gewoon algemene kennis voor je. Misschien red het je leven wel."
Feron ging weer zitten. Hij schoof het boek en zijn schrift weg en pakte zijn aantekeningen. "Dus als ik het goed begrijp, is er een experiment geweest voor het maken van een wereld, genaamd?"
"Qecue", antwoordde Huiswegen eenvoudig.
"Qecue", mompelde Feron terwijl hij het opschreef. " Dus een experiment die is gelukt waardoor de wereld Qecue is ontstaan. Wetenschappers kunnen het niet vinden met satellietbeelden, en daardoor dacht u dat magie het kon. Ergens op de wereld is Qecue."
"Ja, dat is het wel zo ongeveer", gaf Huiswegen antwoord.
"Oké." Nu keek Feron erg serieus. Serieus en nadenkend. Huiswegen wachtte af en bedacht een plan. Als de pers hierachter kwam, dacht hij, zaten ze erg in de problemen. Ze hadden met nadruk gezegd dat dit niet mocht gebeuren. En toch waren ze verder gegaan, al waren er wel een paar wetenschappers weggegaan omdat ze geen risico's wouden nemen. Hij begreep het wel. De kans dat ze hun baan kwijt zouden raken was erg groot.
De stem van Feron haalde de wetenschapper uit zijn gedachte.
"Meneer Huiswegen, wat wilt u met de informatie en ligging van Qecue doen. Wilt u daarheen en kijken hoe het is, of wilt u er een bom op gooien zodat het niet meer bestaat. Of afschermen van de wereld, zodat niemand het weet."
Huiswegen moest hier over nadenken. Zo ver had hij het nog niet over nagedacht. Verder en op bezoek gaan had hij niet verwacht en gepland. Het kwam dus aan op improviseren.
"Tja, ik zou het wel graag eerst willen zien voordat het weg gaat. Al hoewel dat een groot risico is. Ik zal ook niet weten hoe ik daarheen moet. Met de boot is een erg groot disco en met het vliegtuig kan denk ik niet. Of Qecue moet een vliegveld hebben,maar dat denk ik niet." Een glimlach speelde rond zijn gezicht. Qecue met een vliegveld, natuurlijk.
Feron leek tevreden met dit antwoord. Hij knikte wat voordat hij begon te spreken. "Ik weet niet wat ik kan doen. Nog nooit heb ook dit gedaan, dingen opzoeken op zo'n grootte schaal. Het kan dus wel een paar dagen duren voordat ik het heb gevonden." Feron haalde even adem voordat die verder ging met zijn verhaal. "Als ik wat hoor, zal ik het u zeggen. Is er iets waarmee ik u kan bereiken en inlichten?"
Huiswegen keek even op. Het duurde even voordat hij doorhad wat de magiër tegen hem vroeg. Snel gaf hij antwoord: "U kunt bellen." Huiswegen haalde uit zijn broekzak een oud verfrommeld blaadje. Er stonden wat cijfers op. Snel streek hij het recht, voordat hij het aan Feron gaf. "Hier op kunt u mij bereiken."
Feron knikte en legde het briefje op de tafel. Daarna gaven ze elkaar een hand en namen afscheid van elkaar. Verder zeiden ze niet veel. In de gang deed Huiswegen zijn schoenen en jas aan. Hij wierp nog een blik naar Feron, die gewoon verder was gegaan met waar die mee bezig ws alsof er niks aan de hand was. Toen hij de deur wou open, hoorde hij voetstappen van de trap. Al gauw stond er voor hem het kleine meisje weer.
"Nog een prettige dag nog verder meneer", zei ze met een glimlach die ook haar ogen raakten. De wetenschapper zag dat ze het meende. Met een zo zelfde glimlach zei hij:" Jij ook nog een prettige dag."
Daarna opende hij de deur en liep het huis nummer zeven uit. Geen blik achterom, geen gezwaai, gewoon de stoep over de lopen en de weg terug nemen met de auto. Verder niks. Maar hij wist niet wat hij aan zal treffen.