Het boek 04

Aura haar slanke lange vingers gingen langs de stoffige ruggen langs de boeken. Ze zocht een boek met oude talen erin maar heeft al twee gangen niets gevonden. Ze liep verder. Haar nagel bleef aan een boek haken en ze keek ernaar. ‘Vergeten talen’ stond er met vage letters op. De schrijver was onbekend. Ze maakte haar nagel los en pakte het boek. Aura zocht een afgezonderd plekje in de bibliotheek. Ze deed het boek open en keek erin. ‘vergeten talen’ stond op het eerste bladzijde. Nog een bladzijde en nog een. Niks. Aura keek door het hele boek maar er stond niks in. Ze stond op pakte haar tas en zette het boek terug. Liep de deur uit naar haar fiets en ging met een snel tempo naar huis. Thuis aangekomen zette Aura haar fiets in de schuur en ging naar binnen. ‘Aura waar kom jij zo laat vandaan?’. ‘Van de bibliotheek mam. Ik heb daar huiswerk gemaakt’ zegt Aura. ‘Oke dan maar volgende keer wel eerder terug komen’ zegt Aura haar moeder. ‘Is goed’ en met dat antwoord liep Aura naar boven haar kamer in. Haar kamer was klein met een hoogslaper, kleerkast, boekenkast en een spiegel aan de want. Ze gooide haar tas onder het bed en liep naar haar kast. Ze pakte er kleren uit die ze morgen zou aantrekken naar school. ‘School’. Ze heeft er helemaal geen zin in. Niemand mag haar. Wat heeft het leven nog voor een zin? Is het niet veel makkelijker om er gewoon niet meer te zijn? Aura plofte op haar bed en liet de gedachte door haar hoofd gaan. Na een tijdje viel ze in slaap.

‘Kom Aura je moet opschieten snel! We hebben weinig tijd.’ Aura deed haar ogen open. Waar was ze? Ze tilde haar hoofd op en keek de kamer in. Het leek op een oude kamer maar toch was alles nieuw. Er stond een man in een groene mantel met een boog met pijlenkoker op zijn rug. Hij was lang en zijn gezicht kon je niet zien die onder zijn kap verborgen zat. Aura stond op en keek verbaasd om zich heen. ‘Wie bent u?’ vroeg ze. De man trok vragend zijn wenkbrauwen op. ‘Weet je dat niet meer? Ga dan maar heel snel mee dan zal ik het je weer laten herinneren.’ was het dreigende antwoord. Aura liep snel achter de man aan die al de deur verlaten had. Ze liep door lange frisse gangen langs veel deuren. De man ging een zware houten deur binnen. Aura keek voorzichtig het hoekje om. Een zaal vol met boeken. ‘Hier.’de man gaf haar een boek die ze leek te herkennen maar niet plaats kon brengen. De man stampte van ongeduld met zijn voet. Aura deed het boek open. ‘Er staat niks in.’zei Aura. De man zuchtte diep. ‘Voor jou moeten ze een handleiding gaan maken om dat boek te kunnen gebruiken. Ten eerste draai je het boek achterste voren, zo ja. En dan zeg je de woorden.’ De man keek haar aan. Aura keek verlegen op. ‘úa anta am zijn de woorden.’ Aura zei het na. Er gebeurde niks. ‘Zeg het nog een keer’ zei de man. Weer zei Aura het. Het boek trilde een beetje en ging zelf open. Aura voelde zich misselijk en viel om.