005

Tranen rollen over mijn wangen en de mascara zit overal. De pijn in me hart, ik kan het niet langer verbergen, ik wil het niet langer verbergen. Kijkend om me heen, niet wetende waar ik heen moet gaan. Lopen, gewoon weg lopen van het feest. Zo ver mogelijk bij Jay uit de buurt. Zijn gezicht even niet meer zien, dat is alles wat ik denk. Na 5 minuten te hebben gelopen neem ik plaats op een bankje. Op een plaats waar niemand is, geen geluid. Totale stilte. Ik hoor me telefoon over gaan, maar heb geen zin om op te nemen. Mijn gedachtes maken me al gek genoeg. Geen zin om iets te zeggen, ik kan alleen maar huilen, Ik wil alleen maar huilen.

Na 10 minuten hoor ik een zware stem mijn naam roepen. Hopende dat niemand me nu zal vinden, zie ik in de verte toch een schim die steeds dichterbij komt. "Shay, je vriendinnen maken zich ongerust. Ze zoeken je" hoor ik een stem zeggen. Door het huilen kan ik niet scherpstellen en zien wie er steeds dichterbij komt. Dan plotseling zie ik het, Ian. Schaamtelijk laat ik me hoofd op me knieën rusten. "Hoe heb je me gevonden?" mijn stem was schor van het huilen. "Dat maakt niet uit, wat is er aan de hand. Kan ik je helpen?"-"Me ex.. hij is hier.... met zijn nieuwe vriendin.. het is me even te veel". Langzaam voel ik een hand over me rug strijken. "Hij is zeker door haar je ex?" langzaam kijk ik op "Ja, maar.. hoe.. hoe weet je dat" vraag ik verbaasd. "Ik ben een jongen, ik weet hoe ze kunnen zijn.. en daarbij een vriend van mij is precies zo" Ik haal me schouders op en draai me gezicht weg. Langzaam draait hij met zijn hand me gezicht terug en veegt hij me tranen weg. "Je bent een hartstikke knappe meid en je verdiend veel beter, hij is jou tranen niet waard" waarna hij lief naar me glimlacht. "Je bent lief" en vervolgens zucht ik diep. Ineens voel ik druppels regen uit de lucht komen vallen. "Geloof me, het is echt waar" zegt hij op een overtuigende manier. Hij pakt me hand en ik sta op. We kijken elkaar diep in de ogen en zijn gezicht komt steeds dichterbij. Zijn hand rust nu op mijn wang en langzaam aan raken zijn lippen mijn lippen. Ondertussen voel ik het steeds harder gaan regenen, maar dat maakt me even niet uit. Het enige wat ik kan denken is, waar ben ik mee bezig, maar toch laat ik het gebeuren. Het voelt niet goed wat ik doe, maar hem stoppen wil ik niet. Ergens is het fijn en voelt het ook weer wel goed. Even ben ik Jay vergeten, even ben ik alles vergeten.