Toen ik niet meer wist wat ik moest doen.

Iedereen heeft het wel eens. Momenten waar je twijfelt. Zo heb ik dat minstens elke dag. 'Waar is Frans? Lokaal 201? Of Lokaal 221?' En dan volg ik maar uit onzekerheid andere klasgenoten. Of (dat heb ik heel vaak) als je nou iemand aanspreekt of niet. 'Zou de persoon het negeren of zou ze blij reageren?' Hier voor zit ik ook bij een maatschappelijk werkster. Ik ben te verlegen. Soms weet je gewoon niet als iemand leuk gaat reageren of niet. 7 van de 10 keer wel, maar ik kom 3 van de 10 pas op het antwoord ja uit. Op school. Want thuis kan ik juist heel gezellig en druk zijn. Net als toneel, atletiek. Het ligt er aan als ik me op mijn gemak voel. En op school voel ik me niet helemaal op mijn gemak, maar beter dan in het begin van het jaar. Soms stortte ik al de woede en bangheid in het fietsen of rennen. Ik wilde weg. Gelukkig was het niet zo erg dat ik serieus aan zelfmoord dacht, want er gebeurde ook leuke dingen. Misschien stel ik me aan om dat ik een pessimist ben. Maar ik heb echt een aantal keer gehuild en mij hoor je niet vaak. Ik ben er gelukkig bovenop en de zomervakantie begint bijna. Nog even doorzetten voor de toetsweek en dan ben ik bijna klaar. Maar ik (pessimist) denk weer dat ik gevoelloos ben en hard, niet helemaal natuurlijk, maar ik heb het gevoel alsof ik wacht, wacht tot de tijd voorbij gaat. Ik willen voelen dat ik leef.

Zou ik later in het buitenland wonen? Bij een huisje in een bos? Voelen dat ik leef?
Nee, te gevaarlijk ik wil nog niet dood en waarom is pijn fijn?
Ja, ik wil het voelen ik wil de tijd vergeten, ik wil pijn hebben?

Twijfelen, twijfelen.