O3 • Jade Wilson

'Jade, I've got wonderful news!' vertelde Claire me, met een gedwongen glimlachje op haar gezicht. Met een klein gebaar wees ze naar de witte lederen stoel in haar kantoor, waarna ik licht twijfelend naar voren stapte en plaats nam op deze zelfde stoel. Oké, dit betekende of iets heel goeds of iets heel slechts. Of ik had een nieuw optreden, of ik werd ontslagen. Ik hoopte toch echt dat het de eerste optie was, maar ik moest toegeven dat de tweede optie veel logischer was. Ik bedoel, welke platenmaatschappij heeft er nou interesse in een artiest die letterlijk géén succes heeft?

In een totaal nutteloze poging om het moment nog even uit te stellen richtte ik mijn blik op de kamer waar ik me op het moment in bevond. Ondanks dat ik hier al vaker geweest was, bleef ik het een intrigerende ruimte vinden. Claire werkte al meerdere jaren als manager bij Capitol Records en had al die jaren al hetzelfde kantoor, dit kantoor.. maar toch was het haar gelukt om het zo ongezellig en onpersoonlijk mogelijk te houden.

De muren waren een altijd schone kleur wit, alsof ze pas geverfd waren. De vloer was bedekt met een dun, donkerblauwkleurig tapijt, wat meteen ook de enige kleur in de kamer was. Voor de rest was alles zwart of wit, zonder uitzondering. De computer en het beeldscherm hiervan waren zwart, evenals de telefoon die naast het computerscherm op het bureau geplaatst was. De dikke geluidsdichte deur, die ik altijd meteen na binnenkomst of na het verlaten van de kamer weer moest sluiten, had dezelfde witte kleur als de muur en de grote witte kast waarin ze mijn gegevens en die van andere artiesten bewaarde. Haar mantelpakje, dat ongetwijfeld ver boven mijn budget was, was zwart, net als haar hoge hakken. Hakken waar ik ongetwijfeld iets mee zou breken. Het ladenkastje naast haar bureau was wit. Het kopje waaruit ze haar koffie dronk was wit, behalve aan de binnenkant, waar het een donkerbruine, haast zwarte tint was gekleurd door de koffie die hier normaal gesproken inzat. Ik wist dat haar auto, een peperdure Audi met getinte ramen, ook wit was. En dan bedoel ik zo'n onwerkelijke kleur wit, alsof ze de auto net gekocht had. Niet de kleur wit die mijn witte spullen altijd aannamen nadat ik ze een week had. Haar printer was wit. De mappen waarin mijn gegevens op waren geslagen was wit, zelfs de pennen die ze gebruikte om hierin te schrijven waren wit.

Hoe bedoel je, een overgevoeligheid? Fobie? Dwangneurose?

Nee hoor, Claire Roberts was hét voorbeeld van gebruikelijk en volgens het boekje.. Onder de rijke zakenlui, die enkel gericht zijn op het verdienen van geld. Het soort mensen dat je in de wereld van mijn ouders aan zou treffen, de wereld waarin zij mij graag hadden gezien en waar ik bewust niet voor gekozen had. Toen ik voor de muziek koos had ik nooit verwacht dat ik, ook hier, met dit soort mensen om zou moeten gaan. Toen verwachtte ik dat ik juist kennis zou maken met de altijd vrolijke mensen, de gelukkige mensen, de mensen die werk hadden gemaakt van hun grootste passie en me met open armen zouden ontvangen in deze wereld.

Blijkbaar was ik opnieuw te naïef geweest, had ik de waarheid niet willen zien. Welke keuzes je ook maakte, de wereld bleef altijd hetzelfde. De mensen bleven altijd hetzelfde.

Met een zucht richtte ik mijn blik weer op de vrouw voor me, die, ondanks haar gebrek aan empathie en steun, toch mijn manager was in deze wereld en altijd haar best had gedaan om me zo goed mogelijk te helpen in de wereld van de muziek, waar ik nog altijd nieuw in was. Misschien had ze me niet geholpen voor de doeleinden die ik graag zou willen, maar ze had me wel altijd geholpen. Zonder mijn manager was ik niemand en was ik ongetwijfeld nóg minder ver gekomen.

Terwijl ik Claire's uiterlijk in me opnam vroeg ik me af wat een vrouw als haar in deze wereld te zoeken had. Ze werkte hier al minstens vijf jaar, wat betekende dat ze hier rond haar twintigste was komen werken, alleen tussen de twintig jaar oudere mannen. Ze had lang blond haar wat ze altijd in een hoge paardenstaart droeg, die net over haar schouders viel. Op haar neus droeg ze een bril met een dik zwart montuur en niet al te dikke glazen, wat betekende dat deze waarschijnlijk niet een al te grote sterkte hadden. Naast een dun laagje mascara droeg ze geen make-up, althans niet zo dat ik die kon ontdekken. Ze had een gemiddelde lengte, slechts een paar centimeter korter dan ikzelf was. Het enige wat nog ontbrak was een glimlach, een echte, en dan had ze absoluut een knappe vrouw kunnen zijn..

Hou je mond, Jade, wie ben jij nou om kritiek te hebben.. schoot het door me heen en ik kon niet anders dan mijn gedachten gelijk geven. Pas als ik weer echt kon glimlachen mocht ik kritiek hebben over de lach van anderen. Eerder niet, eerst moest ik mezelf weer op orde stellen..

Ik keek op en keek recht in ogen van Claire, die mij indringend aankeken. Zenuwachtig streek ik een roodgekleurde pluk haar uit mijn gezicht en duwde hem achter mijn oor. Nog steeds was ik niet klaar voor het nieuws dat ze me ging vertellen, want ik wist inmiddels wel zeker dat ik ontslagen zou worden. Maar ik wist ook dat ik er nooit klaar voor zou zijn en dus knikte ik haar toe, als teken dat ze het mocht vertellen.

'You're 5 Seconds of Summers support! You're going on tour!'

Ha, dat is grappig.. Volgens mij begin ik dingen te horen die niet echt zijn. Het klonk even alsof Claire mij vertelde dat ik op tour ging als voorprogra-

Volgens mij ben ik zojuist gestorven.

Hi there! Ten eerste ga ik maar alvast verontschuldigen voor een paar dingen: Ten eerste, mijn Engelse grammatica. Want laten we eerlijk zijn, die is niet altijd perfect, om het zo maar te zeggen.. Dus, sorry als er hier, of ergens anders in het verhaal, fouten instaan! Als er hele storende inzitten, kan je een privebericht sturen of het in de reacties plaatsen zodat ik het aan kan passen.. Tenzij je daar te lui voor bent, dan hoeft dat niet. Dan snap ik dat :')
Daarnaast even een vraagje.. Volgens mij noem je een voorprogramma een 'support' in het Engels, want ik ben ervan overtuigd dat dat op mijn ticket voor 1D concert (JAA IK WAS ER HET WAS GEWELDIG HSJNKPWXPJ) stond. Maar 100% zeker weet ik het niet. Oeps. Als iemand het goed woord hiervoor weet, laat het me dan alsjeblieft weten.. Thnx!

En.. Er was nog iets waarvoor ik me moest verontschuldigen. Maar ik weet het niet meer. Naja, als het belangrijk is komt het nog wel.
Dit hoofdstuk had iets minder drama dan vorige hoofdstukken.. Maar de vorigen waren ook wel best wel extreem. Wat hebben jullie liever? Meer drama, of meer verhaal in een hoofdstuk. Let me know, please.

En, alweer, bedankt voor alle abo's en shit.
Dit was het einde van mijn speech.
Bye!