O1 • Jade Wilson

'Please, take a seat.' vertelde mijn manager me, zonder op te kijken van haar computerscherm en zonder te stoppen met typen. Dit was hoe ik Claire Roberts kende, altijd aan het werk en bezig met belangrijke zaken. Altijd met haar gedachten bij wat er op haar scherm gebeurde, ook als je een gesprek met haar voerde en ze deed alsof ze geïnteresseerd was. Het punt was, ze was gewoon niet geïnteresseerd. En dat was duidelijk zichtbaar aan haar houding en haar manier van antwoorden. Afwezig geknik en kleine glimlachjes waren meestal de enige aandacht die je kreeg, en je mocht jezelf gelukkig prijzen als ze er niet binnen tien minuten al weer vandoor was, onderweg naar een of andere belangrijke vergadering en ongetwijfeld van plan om één of andere deal binnen te slepen die haar miljoenen op zou leveren.

Ondanks dat ik het inmiddels van haar gewend was deed het nog altijd pijn, aangezien ik op deze manier een zekere steun in mijn manager miste, een steun waar ik een wanhopige behoefte aan had. Niet de financiële en fysieke steun, in de vorm van nieuwe gitaren en eens in de zoveel tijd een schouderklopje.. Maar de emotionele steun. De steun die een moeder je zou geven als je de wereld doorreisde en concerten gaf. Als je muziek schreef, albums opnam en optrad in steden waarvan je daarvoor nooit had geweten dat ze bestonden. Maar hier was ik dan, zonder moeder en alleen met een ongeïnteresseerde manager die geen gevoelens kende en nog nooit van sociale vaardigheden gehoord had. Helemaal alleen in een wereld waarvan ik altijd gedroomd had, om tot de conclusie te komen dat mijn droom eigenlijk een nachtmerrie was.. Om erachter te komen dat de wereld waar ik altijd naar verlangd had niet bestond en dat ik niet thuis hoorde in de wereld waar ik nu in beland was. Ik hoorde hier niet thuis, en ik hoorde nergens meer thuis. Ooit had ik wel een thuis gehad, maar dat had ik opgegeven toen ik mijn dromen najaagde. En hier was ik dan, mijn dromen waren uit elkaar gespat en ik had geen thuis meer. In een klap raakte ik mijn thuis en familie kwijt, en al snel ook mijn hoop en dromen. Ik had niemand meer en ik had niks meer. Ik was hopeloos alleen..

Toen ik twee jaar eerder mijn ouderlijk huis verliet met de wens om beroemd te worden, hadden mijn ouders me heel duidelijk gemaakt dat ik moest kiezen. Zij en een baan in het familiebedrijf als advocaat, of de muziek. Het zal geen verassing zijn dat ik voor de muziek gekozen had. Zo verliet ik op zestienjarige leeftijd het huis van mijn ouders, met niks anders dan een versleten gitaar en een paar mooie, dwaze dromen.. dromen die niet alleen in stukjes uit elkaar waren gespat, maar ook nog eens plaats hadden gemaakt voor nachtmerries. Van mijn ouders had ik nooit meer wat gehoord, hoewel ik ze ervan verdacht nog altijd vol spot terug te denken aan hun idiote dochter vol dwaze dromen die het nooit zou maken in de muziek.

Want ondanks al mijn naïeve dromen en hoge verwachtingen, hadden ze gelijk gehad. Iedereen had gelijk gehad, ik had het niet gemaakt in de muziek. Het was geen geheim, hoewel de waarheid me nog altijd wakker hield in de nacht en me ervan weerhield om echt te genieten van het zingen, wat eens mijn grootste passie was geweest.

Niemand kende Jade Wilson. Ik had het niet gemaakt en had het, zoals ik altijd met alles deed, weer eens verpest.

Ik was een mislukkeling..

EN DAAR IS IE DAN, HET EERSTE HOOFDSTUK! Zelf ben ik van mening dat hij beter kan, maar laat ik dan ook maar gebruik maken van wat letterlijk elke schrijver zegt bij het begin van een nieuwe story: 'Eerste hoofdstukjes zijn altijd een beetje saai, toch?'
Misschien dat ik er dan mee weg kan komen..
Heel erg bedankt voor alles, echt wow.. I LOVE YOU ALL!
Morgen Michael POV?