Hoofdstuk 9~ verraden gevoelens

"Nou", zei Tesina terwijl ze haar handen over elkaar deed. Met een vragende blik keek ze Heril aan. Die wist dat als die zou zeggen dat het zo was, zij hem gek zou vinden. Stemmen horen van mensen die er niet zijn kon hier in Qecue geen goed teken zijn. Maar als hij lange tijd niks zei, zal het volgens haar er ook op lijken dat ze gelijk had. Dat had ze ook wel, maar hardop zeggen dat je stemmen hoort, daar zullen de gevolgen niet echt goed van zijn.
"Nee, ik praat gewoon tegen mezelf", verzon Heril snel. Deran grijnsde. Hij wou zich ermee bemoeien, maar zijn vriend wierp hem een waarschuwende blik toe. 'Waag het niet', zei de blik.
"Dus je schreeuwt tegen jezelf 'ga weg'?" Tesina hield nu haar hoofd scheef. Een kleine glimlach speelde rond de lippen van Deran. Blijkbaar vind die het allemaal erg grappig.
"Nou, tja. Niet echt, maar het is echt niks." Om te laten blijken dat Heril geen zin had in dit gesprek deed hij een poging om vuur te maken. Tesina zuchtte en keek Deran vragende aan.
"Ik weet van niks", mompelde Deran.
"Waarom doet hij dan zo", vroeg Tesina
"Weet ik niet. Er is veel wat ik niet weet over hem."
"Zoals?"
"Zijn verleden. Wie weet komt het daardoor. Ik zal het niet weten, waarom hij tegen zichzelf praat."
"Echt niet, ik bedoel..."
Heril keek om. Deran en Tesina waren druk in gesprek over hem. Alsof hij er niet bij zat.
"Hey."
Alle twee draaiden ze zich om.
"Ik zit hier hoor."
Deran stak zijn duim op. Daarna gingen ze weer verder met praten, alsof er niks was gebeurd. Heril zichtte en richtte zich weer op het vuur. Na een paar keer proberen, lukte het hem eindelijk. Snel gooide hij het brandende takje op de stapel. Na een paar seconden brandde er een vuurtje.
Een zucht van Heril zorgde ervoor dat het vuurtje mee bewoog. Waarom praatte ze over hem alsof hij niet bestond? Waarom getrouwde ze hem niet? Allerlei vragen waar geen antwoord op kon worden gegeven.
Na een tijdje kwamen Deran en Tesina bij hem zitten. Zwijgend aten ze de buit op die Tesina had geschoten. Af en toe wierpen Deran en Tesina blikken naar elkaar Ze konden met elkaar praten zonder woorden te gebruiken. Ergens diep van binnen laaide de woede in Heril op. Je kon het niet echt jaloezie noemen, maar meer vergepropte woede die naar boven kwam. Net als ineens gaan huilen alleen nu met woede. Maar ook ergens binnen in hem was er jaloezie. Jaloezie dat Deran en Gezien konden communiceren zonder woorden Normaal konden hij en Deran dag. Het leek wel dat als Tesina in de buurt was, Deran geen oog meer had voor zijn vriend. Dat hij zich anders voordeed dan hij deed.
Zuchtend schudde Heril zijn hoofd. Hoe vaak hij zijn gevoelens had onder gedrukt wist hij niet, maar wel dat het hem uit moeilijke situaties had geholpen. Ook nu onderdrukte hij de woede diep van binnen, net als het verdriet dat hij lang geleden had opgelopen.
"Ik denk dat het handig is om een wacht op te zetten", stelde Heril voor.Deran keek even op.
"Watt zei je?", vroeg die.
"Een wacht", herhaalde Heril geërgerd
"Ooh, ja is goed. Dan ga ik nu slapen." Deran stond op ennlegde zijn boog en pijlenkoker eerst in de boom. Daarna klom hij er lenig achteraan. Tesina knikte Heril vriendelijk toe.Daarna verdween ook zie in een boom.
Het was best wel warm voor een nacht zoals deze. Normaal zal er een frisse wind staan, maar nu was dat niet het geval. Ergens ver weg klonk de roep van een uil. Heril luisterde met gespitste oren naar. Uilen hadden altijd zijn aandacht gehad. Hoe ze hun prooi konden grijpen zonder opgemerkt te worden.Hoe ze op konden gaan in hun omgeving, het interesseerde hem allemaal.
Ondertussen was de roep opgehouden. Zorgvuldig maakte Heril het vuurtje uit. Als er nog meer vijanden in de buurt zaten, was het niet handig om het vuurtje door de laten branden. Dan zouden ze alleen maar sneller worden opgemerkt
Heril zuchtte. Hij begreep niks van zijn vriend. De ene keer nam die het voor hem op, en de andere keer juist niet. Kon je hem dan nog wel een vriend noemen? Vrienden horen elkaar te steunen in moeilijke tijden en achter je staan. Iets wat Deran de ene keer wel derde en de andere keer weer niet.
"Ik zal hem nooit begrijpen", mompelde Heril voor zich uit. " Nooit."