The orphan girl hoofdstuk 42

Samen met Tauriel liep Helena naar de diepere vertrekken. Na een kleine discussie met de wachter mochten ze toch langs. Helena keek de kerkers rond. Opgelucht stopte ze bij Thorin terwijl haar bewaakster bij de cel met Kili in stopte. Op fluistertoon bespraken ze wat ze moesten doen.
“Is iedereen hier?”
“Iedereen behalve Bilbo. Maar ik ben er zeker van dat hij hier ergens is.” Helena ging zitten en legde haar armen op haar schoot.
“wat is er met jouw hand gebeurt?”
“Die ben ik verloren, maar maak je geen zorgen, ik ben in orde en Bilbo is hier ergens. Hij kwam mij een bezoekje brengen.” Thorin zuchtte opgelucht.
“Hij is echt verbazend, maar waarom heeft Thranduil jouw niet opgesloten? Omdat je een elf bent?” Helena boog haar hoofd.
“Omdat ik zijn kleindochter blijk te zijn.”
“WAT?!”
“ssssh!” Zenuwachtig keek Helena naar Tauriel maar zij leek helemaal afgeleid door Kili.
“En je had mij dat niet eerder kunnen vertellen?”
“Ik wist het nu pas. Gandalf zou meer kunnen vertellen want hij heeft ervoor gezorgd dat ik van niets wist en als hij nu hier was waren jullie allang weg hier.” De dwergenkoning zuchtte en boog zijn hoofd.
“Sorry, ik liet me even gaan.”
“Het is niets, ik zou hetzelfde gedaan hebben als ik juist ontdekte dat een van mijn manschappen de dochter blijkt te zijn van mijn vijand.”

Op dat moment voelde de jonge elf een hand op haar schouder. Thorin keek ontzet naar een punt ergens hoog achter haar. Langzaam draaide ze haar hoofd en schrok zich een ongeluk. Achter haar stond haar vader. Hij glimlachte.
“Kom eventjes mee Eltawariel.” Helena keek even naar Thorin, hij vormde met zijn lippen het woord vader. Helena knikte en volgde Legolas. Toen hij uit gehoorsafstand was van de dwergen stopte hij.
“Hoe belangrijk zijn de dwergen voor jouw?”
“Belangrijker dan mijn eigen leven.”
“Zeker?” Helena stak haar arm zonder hand op.
“Ja, zeker.”
“Dan kunnen ze niet rotten in een cel, ik zal een manier vinden om ze hieruit te krijgen.”
“Echt?” Haar vader glimlachte naar haar.
“Echt.”
“Bedankt.”
“Ga maar snel naar je vrienden, ik denk dat ik wel een idee heb.”
Helena knikte en rende weer naar de kerker.
“Wat was er?” zei Thorin.
“Mijn vader wil helpen.” De dwerg keek extreem verbaast.
“Waarom zou een elf mij helpen?”
“Vergeet niet dat ik ook een elf ben en ik vermoed dat hij eerder mij helpt dan jouw.”
“Zo had ik het nog niet bekeken. Maar het maakt niet uit, zolang we hier uit raken.”
Tauriel kwam achter haar staan.
“Het is tijd om terug te gaan.” Helena zuchtte en volgde Tauriel.