Jursena - 18

“Je hebt Lizzie en je ouders”, zei Jursena zacht. “Zij zullen voor je zorgen.”
“Dat is niet hetzelfde.”

“Azulena, meisje. Je hebt altijd geweten dat ik niet zo oud zou worden als andere mensen.”
“Ja, maar…”
“Ik leef al jarenlang alleen maar omdat er watermeesters voor me gezorgd hebben, maar zij kunnen niet alles”, zei Jursena zacht. “Ze hebben ons al veel gegeven.”
“Ik weet het”, fluisterde Keylina.
“Hé, meisje, ik weet dat je het kunt”, zei Jursena bemoedigend. “Je hebt geen idee hoe trots ik ben op alles wat je al bereikt hebt, samen met Lizzie.”
“Maar Lizzie is er ook niet altijd.”
“Nee, maar als je haar echt nodig is, zal ze altijd terugkomen”, zei Jursena zacht.
“Maar de Waterstam is zo ver weg soms, dan duurt het zo lang en…”
“Keylina, voorlopig blijf ik hier”, zei ik zacht. Ik keek naar Yue en Diana. Die knikten allebei. Mijn zusje had me nodig en ik zou haar niet in de steek laten, al betekende dat dat ik voor een veel te lange tijd niet naar de Waterstam kon.
“Ik wil je niet kwijt, mama”, snikte Keylina.
“Azulena, meisje, je weet toch dat ik nooit echt weg zal zijn? Ik zit in je hart, ik leef verder in jou.”
“Zo lang we aan je moeder denken, zal ze nooit echt weg zijn”, zei ik zacht. “En geen van ons zal haar ooit vergeten, Keylina.”

We zaten de hele nacht bij elkaar. Rin en Airi werden gehaald, net als Yle en Katara. Een hoop bedienden kwam kort even afscheid nemen. Keylina week niet van haar moeders zijde. Yue en Diana moesten even vervangen worden door Rin en Airi, ze konden niet stoppen met helen maar hadden ook de energie niet om non-stop verder te blijven gaan.
Door de gordijnen kwamen de eerste zonnestralen de kamer in. Yue en Diana namen de heling weer over. Mam en pap kwamen dichterbij en namen werkelijk afscheid van Jursena.
“Beloof me dat jullie goed voor mijn Azulena zullen zorgen”, fluisterde die.
“Dat beloven we”, zei mam meteen.
“We laten haar niet in de steek”, zei pap. Ze trokken zich terug in de kamer.