Epiloog

Net zoals elke andere dag, stond hij naast de bewaker. De enorme man had goudgele ogen en keek doorheen het universum, op zoek naar haar.
'Ze staat aan de poort.' wist de enorme man hem te vertellen. Ze mompelde enkele woorden die hij niet verstond, maar na enkele tellen verschenen ze haast in zijn hoofd.
'En morgen staat ze daar opnieuw, met haar spullen om terug te komen.' vertelde hij verder. De man naast hem keek met een glimlach verder naar de sterren, terwijl zijn gedachten bij haar bleven hangen. Ze kwam eindelijk naar huis, na een half jaar kwam ze terug.

'Ik heb net aan Asgard laten weten dat ik morgen terug ga.' vertelde ze met een strenge stem. De koning en heerser van Alfheim keek haar met een opgestrokken wenkbrauw aan, ze had nooit echt tegen hem gesproken en zeker niet op zo'n onbeleefde toon.
'Wel jongedame, je gaat pas van deze wereld weg als ik dat zeg.' deelde hij het meisje mee. Toen hij haar voor het eerst na zoveel jaar terug zag, wist hij dat ze geen klein meisje meer was. Ze was plots een jonge vrouw geworden en daar had de koning nooit mee kunnen omgaan. Hij had haar willen zien opgroeien, haar dingen willen leren en haar eerste talenten zien op komen. Maar in plaats daarvan, had hij enkel kunnen zien hoe ze elke dag trainde en samen met een begeleider haar krachten en talenten onder controle hield. En gisteren was het zover, de handschoenen die diende om haar krachten in toom te houden verdwenen vanzelf. Het eerste wat de jonge vrouw zei, was dat ze terug ging naar de man die haar hart had gestolen en de koning was hier niet tevreden over. Hij was treurig dat hij opnieuw zijn dochter moest missen, ook al wist hij nu wel waar ze zat.
'Het maakt mij niet uit wat je zegt, ik wil terug naar Loki.' zei ze vastberaden en stapte de koninklijke zaal uit, richting haar slaapkamer. Ze had immers wat spullen in te pakken, waarna ze wat zou eten en dan zou slapen.

'Moeder, ze komt terug.' zei zijn broer. De blonde god keek vol afschuw naar de woorden die zijn broer zei, het meisje die hij tot de zijne had willen maken had hem openbaar vernederd. Niet enkel verkoos ze zijn broer boven hem, ze wou niet eens bij hem in de buurt komen en vroeger zou hij er alles aan gedaan hebben om dat te veranderen. Nu voelde hij enkel wrok voor haar, nu ze terug zou komen wist hij dat hij zijn plan moest door voeren.
'Ik moet even weg, ik moet even iets regelen op Midgard.' vertelde de blonde man aan zijn moeder. Hij negeerde met opzet zijn broer, die hem vragend aan keek.
'Moeten wij niet mee?' vroeg zijn broer, maar de blonde god ontweek zijn vraag. Hij liep gewoon door naar het portaal, waar hij naar Midgard zou reizen en zijn plan in werking kon zetten.

Voor ze het wist, was de volgende dag aan gebroken en nam ze afscheid van haar ouders. De jonge vrouw wist dat ze eindelijk terug kon gaan naar de plaats waar ze voor altijd wou blijven.
'Oh Hallie, beloof ons dat je regelmatig op bezoek komt.' jammerde haar moeder tussen tranen door.
'Natuurlijk mam, ik beloof dat ik af en toe langs kom.' ze omhelsde haar moeder, terwijl ze antwoord gaf. Haar vader was niet uit zijn kamer gekomen en dat vond ze spijtig. Ze staarde even naar de deur, maar pakte vervolgens haar koffer op.
'Zeg je tegen pap dat ik hem ga missen en dat ik snel nog eens terug kom?' vroeg ze aan haar moeder, die knikte.
'Natuurlijk schat.' zei haar moeder, terwijl ze enkele tranen wegveegde.
'Heimdall wanneer je kan, haal je me maar op.' sprak de jonge vrouw, waarna ze met een lichtstraal weggevoerd werd. Voor ze het goed besefte, stond ze terug in Asgard en haar geliefde stond op de regenboogbrug.
'Dank je Heimdall.' sprak ze de man beleefd toe, die licht boog. 'Loki!' riep ze, toen ze de zwartharige man in het oog kreeg. Ze liet haar koffer achter en liep naar hem toe, om hem in een omhelzing te nemen en haar lippen op de zijne te drukken.
'Ik heb je ook gemist.' zei hij toen ze na een hele tijd even pauze hielden. Hij stapte een stukje verder over de brug, nam haar koffer op en liep toen samen met haar terug naar het paleis van Asgard.