The orphan girl hoofdstuk 41

“Dus dit is mijn slaapkamer?”
“Ja.” Legolas en Helena stonden in een grote, aangename kamer. Haar wapens lagen mooi opgepoetst netjes uitgestald in de hoek van de kamer. Een beetje verdrietig keek ze naar haar boog. Die zou ze nooit meer kunnen gebruiken. Helaas riep de plicht voor haar vader en moest hij weer weg.
Er werden nieuwe propere kleren gebracht en haar oude versleten kleren werden weggedaan. Tauriel, de roodharige elf die hen eerder was komen roepen gaf haar een rondleiding.
“Kan ik mijn vrienden zien?”
“De dwergen?” De elf aarzelde maar haalde uiteindelijk toch haar schouders op.
“Eigenlijk mag het niet van heer Thranduil maar we zullen vanavond gaan. Dan is er een feest en zijn de wachters maar met weinig.”
“Bedankt!” Tauriel liet haar de stallen nog zien waar Eltawariel tot haar groot ongeloof en ook blijdschap haar paard, Isilmë zag. Ze eindigde de rondleiding bij het trainingsveld. Legolas wachtte haar daar op.
“Terwijl jij buiten bewust zijn was hebben wij iets gemaakt waardoor je je boog nog altijd kan gebruiken.” Hij maakte teken naar een elf in de buurt die aankwam met iets dat leek op een kom met riempjes aan. Voorzichtig maakte hij het vast rond haar arm. De kom paste perfect op het stompje arm van haar. Voorzichtig maakte de elf de riempjes vast rond haar arm dat het mooi bleef zitten. Daarna haalde hij haar boog. Nu zag Helena de iets dikkere riempjes versterkt met metaal aan het uiteinde van de kom. De elf bevestigde haar boog aan de riempjes. Blij keek ze ernaar. Ze zou dus toch nog kunnen schieten.
Moe van het oefenen ging Helena naar haar kamer en plofte neer op het bed.
“Ik dacht al dat ze je nooit met rust zouden laten.” Meteen veerde ze recht maar tot haar opluchting zag ze alleen maar Bilbo.
“Oh jij bent het.” Bilbo lachte.
“Ik hoop dat ik je niet te hard liet schrikken.”
“Het valt wel mee, heb jij al enig idee hoe we de dwergen uit die cellen krijgen?” Bilbo zuchtte.
“Behalve als er nu plots iets ongelofelijks gebeurt niet.” Helena knikte en boog haar hoofd.
“Ik kan straks een bezoekje brengen, is er iets dat ik hen moet vertellen?”
“Misschien gewoon dat ik in leven ben en hier ergens? Ik denk dat dat het zowat is.”
“En nog iets, ik blijk de kleindochter van Koning Thranduil te zijn, de elf die de dwergen heeft opgesloten. Zou ik het vertellen?” Bilbo schrok duidelijk.
“Oei? Men heeft mij altijd gezegd eerlijk te zijn tegen anderen?”