Een jeugd vol met Disney

Al zuchtend sleep ik mezelf mijn bed uit en loop de keuken binnen. Ik druk op het knopje om de waterkoker aan te zetten en leun dan tegen het aanrecht. ‘Goedemorgen Loïs!’ klinkt de melodieuze stem van Sneeuwwitje. ‘Goedemorgen Wit.’ Antwoord ik met een glimlach om mijn lippen als ik het kokende water in een beker giet. ‘Heb je vandaag je Engels examen?’ Hoor ik Pumbaas zware stem. ‘Ja en ik ben er echt bang voor. Ik bedoel.. als ik klaar ben zal ik jullie zoveel minder kunnen spreken..’ Mompel ik zachtjes en neem mijn thee mee naar mijn kamer. ‘Hey Lo, doe je vandaag die paarse jurk aan? Die staat je zo leuk.’ Zegt Jessie als ik voor mijn kast sta. ‘Oké.’ Antwoord ik en trek de paarse jurk dan aan. Net als ik mijn mond open doe om Sneeuwwitje om advies te vragen, komt mijn moeder mijn kamer binnen. ‘Tegen wie was je aan het praten?’ Vraagt ze met gefronste wenkbrauwen. ‘Jessie.’ Antwoord ik simpel en begin mijn lange blonde haar te vlechten. Mijn moeder zucht hoofdschuddend en sluit de deur weer.

Ze begrijpt me niet. Dat heeft ze nooit gedaan en dat zal ze ook nooit doen. Dat wicht dat zich mijn moeder noemt heeft nooit voor me gezorgd. Ze was alleen maar in de kroep te vinden. Alsof het mijn schuld was dat mijn vader bij haar is weggegaan? Toen ik drie jaar was heb ik mezelf geïntroduceerd tot de Disney films. Ik wist gelijk dat ik hier mijn beste vrienden kon vinden. Als zelfs mijn bloed eigen moeder me al niet wilde, waarom zouden anderen dat wel willen? Ik begon tegen de Disney karakters te praten toen ik vijf jaar oud was. Ik ben nooit gestopt maar nu ben ik op het punt gekomen dat ik dat wel moet. Mensen kijken me aan alsof ik een of andere debiel ben. Ik wil niet stoppen maar een echte keuze heb ik niet. Ik wil mijn echte vrienden niet kwijt raken, ik hou echt van ze.

Ik zucht diep als ik een half uur later voor het grote grijze schoolgebouw sta. Mijn knieën beginnen te knikken als ik de oordelende blikken zie van mijn medeleerlingen. ‘Stitch?’ Vraag ik zachtjes , hij heeft me altijd gerust kunnen stellen maar nu worden mijn ogen groot als hij niet antwoordt. ‘Stitch?’ Vraag ik nog een keer als ik haastig naar de meisjestoiletten loop. Eenmaal daar aangekomen zak ik op een toiletpot en doe de deur op slot. ‘Stitch?’ Komt er zacht uit mijn keel en mijn ogen beginnen te wateren ‘Nee.. Niet zo snel.. Ik ben er nog niet klaar voor.. Stitch! Alsjeblieft!’ Roep ik uit als ik met een gebalde vuist tegen de wc-deur aan bons. ‘Flik me dit niet! Je bent er altijd voor me geweest! Waarom? Waarom nu?!’ Dan zak ik snikkend op de grond met mijn handen in mijn haren. Zolang ik me kan herinneren zijn Stitch, Sneeuwwitje, Timon, Pumbaa en Jessie er altijd voor me geweest.
De rest van die dag ben ik te vinden in het park met een pakje sigaretten. Vroeger was ik verslaafd maar ik kan er nu niets aan doen. Hoe stom het misschien ook is, ik heb het nodig om de inwendige pijn te onderdrukken. De tranen stromen over mijn wangen. Het lijkt wel alsof het regent, zoveel heb ik nog nooit gehuild. Het voelt alsof iemand mijn hart uit mijn lijf heeft gerukt en er op is gaan stampen met een naaldhak.

Als ik die avond thuis km is mijn moeder natuurlijk niet thuis. Gelijk dump ik mijn tas ergens en kruip huilend in mijn bed. Ik wil niet eten, niet drinken. Helemaal niets. Na een tijdje val ik in een rusteloze slaap. Zwetend word ik na een paar uur wakker. Op mijn digitale klok staat dat het 03:07 is. Ik kom overeind en wrijf in mijn ogen. De slaap zal ik toch niet meer kunnen vatten. Dan hoor ik een bekende stem. ‘Lo, je snapt toch wel dat je ons een keer los moet laten?’ Het is de zachte stem van Jessie. ‘Dat kan ik niet Jess.. Jullie zijn mijn enige soort vrienden. Mijn familie eigenlijk. Ik heb niemand naast jullie.’ Mompel ik met betraande ogen. ‘Alsjeblieft Loïs, Je wordt te oud voor ons. Dit kan eigenlijk niet meer.’ Valt Timon Jessie bij. ‘We houden echt van je Lo, begrijp ons niet verkeerd. Maar je bent nota bene bijna klaar met je eindexamen.’ Klonk de rasperige stem van Pumbaa. ‘We zullen toch echt moeten gaan..’ Mompelt Jessie. ‘We houden van je Lo, we zullen je niet vergeten..’ Ik begin dan weer te huilen. ‘Bedankt voor alles wat jullie voor me gedaan hebben. Ik zal het echt niet vergeten.’

Na een aantal weken is alleen Sneeuwwitje nog bij me. Ik heb me gerealiseerd wat er echt met me aan de hand was. Ik was gek. Paranoïde zelfs. Op school heb ik me voorgenomen om op de juiste manier afscheid te nemen van Sneeuwwitje. ‘Wit?’’Vraag ik om haar aandacht te trekken. ‘Ja?’ Antwoordt haar melodieuze stem. Ik raap al mijn moed bij elkaar en begin te praten. ‘Ik denk dat het voor jou ook tijd word om te gaan…’