- 20 -

Percy twijfelde er heel lang over of hij wel of niet naar de open vergadering van de ouderraad moest gaan. Aan de ene kant wilde hij heel graag - dit was iets waar Audrey zich vooral mee bezig had gehouden, dus hij was erg nieuwsgierig hoe het eraan toeging - maar aan de andere kant was er een kans dat hij Oliver tegen zou komen. Hij had geen idee of het normaal was dat leraren aanwezig waren voor zoiets, maar hij kon het niet zonder meer uitsluiten.
      George was degene die de doorslag gaf. Hij nodigde Percy en Lucy uit voor het eten op de dag van de open vergadering, waardoor hij Percy onbewust dwong de knoop door te hakken. Uiteindelijk stapte hij op donderdagavond wel uit de openhaard van George en Angelina, maar alleen om Lucy bij Fred en Roxanne in de buurt neer te zetten en weer te vertrekken.
      De aula stond vol met rijen stoelen toen hij arriveerde. Hier en daar zaten al wat mensen, maar niemand die hij herkende. Hij ging in een rij zitten die nog helemaal leeg was, halverwege de zaal en naast het gangpad. Pas toen hij al zat, besefte hij wie zich er direct voor hem bevond, en alleen omdat hij opeens een vaag bekende stem hoorde.
      “Ja,” zei Nancy Kilrush tegen de vrouw die naast haar zat, “Richard is dit jaar voorzitter van de raad, zoals je weet. We vinden het beide erg belangrijk om nauw betrokken te zijn bij de manier waarop ons kind wordt onderwezen.”
      Percy overwoog even om een andere plek te zoeken, maar hoe langer hij rondliep, hoe groter de kans dat hij op een of andere manier Oliver tegen het lijf zou lopen. Hij vermoedde dat zijn vingers in zijn oren stoppen hem vreemde blikken zou opleveren, dus de enige andere optie was een boodschappenlijstje opstellen in zijn hoofd en hopen dat hij daardoor voldoende afgeleid zou worden om niets te horen.
      Het werkte niet. Hij kwam niet verder dan boter.
      “Gelijk heb je,” zei de andere vrouw. Percy kon haar gezicht van achteren niet zien, maar ze leek ter decoratie een soort gigantische vlinder in haar haar te hebben gestoken. Het ding vertoonde af en toe een stuiptrekking. “Scholen hebben soms de meest bizarre ideeën. Leonard noch ik hebben tijd over om daaraan te besteden naast onze winkel en de tennisclub, maar het doet me goed te weten dat jullie een oogje in het zeil houden.”
      “Tja, het is maar net waar je je prioriteiten legt,” antwoordde Kilrush zoetjes. “Ons gezin komt altijd op de eerste plaats. Naar mijn mening is dat iets wat iedere goede moeder haar kinderen zou moeten meegeven.”
      De vlindervrouw was even stil. “Dus, heeft Richard al een nieuwe secretaresse gevonden? Hoe oud is deze?”
      “Bedankt voor je interesse, Barbara,” zei Kilrush, de laag suiker nog dikker dan eerst, “maar we hebben samen besloten dat hij de komende tijd zonder secretaresse uitkan.”
      “Oh, lopen de zaken niet meer zo goed? Wat vervelend.”
      “Nee, het gaat uistekend. Er is simpelweg niet veel wat een stagiaire wel zou kunnen en een simpele huiself niet, zeg nou zelf.”
      “Zeer verstandig,” vond vlindervrouw. “Wij zouden omkomen in de administratie voor onze winkel als we Minny niet inhuurden, maar ik kan me niet indenken dat een taak zoals de ouderraad veel werk met zich meebrengt, dus waarom die extra uitgaven? Dan kunnen jullie ook eens fijn op vakantie gaan van dat geld.”
      “Oh, ik zou Richards inspanningen niet onderschatten.” Kilrush klonk opeens erg tevreden, alsof ze wist dat ze iets had gewonnen. “Hij zal vandaag na de behandeling van de standaard agendapunten een petitie indienen. Als die wordt aangenomen, zijn we van die vreselijke leraar af waar ik je over vertelde.”
      “De leraar die ervoor zorgde dat Rick verplaatst moest worden? Hij werkt hier nog? Mijn hemel, wat een eng idee.”
      Kilrush kreeg geen kans meer om te antwoorden. Het schoolhoofd was op de kleine verhoging geklommen waar al een rij mannen en vrouwen zat, en ze riep de verzamelde ouders tot stilte. Percy zou opgelucht zijn geweest, als hij haar niet nauwelijks had gehoord door de paniek die zich uit zijn borst omhoog klauwde.