Jursena - 17

“Misschien nog even wachten”, zei Yue. “Ik schat dat we een paar uur hebben. Niet te veel volk in één keer.”
“Oké”, zei Jursena zacht. Ze zuchtte. “Een paar uur…”

“Het spijt ons”, zei Yue.
“Nee”, zei Jursena. “Jullie hebben meer gedaan dan ik kon vragen. Zonder jullie was ik niet meer wakker geworden.” Ik keek haar aan. Ze zag er zo goed uit, in vergelijking met de vorige dagen. Jammer dat het allemaal maar schijn was. Ik schudde mijn hoofd en liep de kamer uit.

“Keylina?”, vroeg ik zacht, toen ik haar kamer in kwam. Ze kwam meteen recht.
“Lizzie?”
“Je moeder…”
“Is ze beter?” Keylina sprong bijna meteen uit bed.
“Nee”, zei ik zacht. Ik liep naar haar toe. “Ze is wakker, maar…” Keylina rende de kamer uit. Ik haastte me achter haar aan.
“Mam!” Ze liep Jursena’s kamer in en stopte daar abrupt. “Oh mama, ik wist wel dat je beter zou worden!”
“Azulena, lieverd…”
“Je ziet er goed uit, mama.” Ze ging naast Yue zitten en nam Jursena’s hand. Er viel een ongemakkelijke stilte.
“Keylina… je moeder is niet beter”, zei Diana zacht.
“Maar ze is wakker!”
“Voor nu, ja”, zei Diana. “Maar…”
“We kunnen haar niet helpen, Keylina”, zei Yue. “We hebben gedaan wat we konden, maar het is voorbij.”
“Maar…” Keylina keek hen niet-begrijpend aan. “Ze is wakker. Ze ziet er zoveel beter uit.”
“Ze lijkt beter, maar dat is ze niet”, zei Diana zacht. “Het gebeurt soms, bij heel zieke mensen, vlak voor ze sterven…”
“Nee! Mama, je mag niet dood gaan!”
“Het spijt me, Azulena”, fluisterde Jursena. “Het spijt me zo, meisje.”
“Als ze straks in slaap valt, zal dat definitief zijn, Keylina”, zei Yue. Ik legde mijn hand op Keylina’s schouder. “We hebben gedaan wat we konden, maar tegen deze ziekte staan we machteloos.”
“We weten het zelf nog maar net”, zei Diana. “We voelden het verschil. Het enige dat we nog konden doen was haar wakker maken, even.”
“Een paar uur”, zei Yue zacht.
“Mama”, snikte Keylina.
“Lieverd, ik…” Jursena haalde diep adem. “Je weet dat ik niets liever zou willen dan bij je te blijven, maar ik kan het niet.”
“Maar ik heb je nodig”, snikte Keylina.
“Je hebt Lizzie en je ouders”, zei Jursena zacht. “Zij zullen voor je zorgen.”
“Dat is niet hetzelfde.”