49.

Zakaria:

het was duidelijk dat ze heeft gehuild en daardoor verzachtte mijn gezicht ook. Het liefst wou ik haar in mijn armen nemen en haar rustig maken. Maar een deel van mij verlangt ernaar het verhaal te horen. 'Maar.. ik bedoel hoe..' Stottert ze verward. Ze kon maar niet uit haar woorden komen. 'Je weet dat ik een privédetective heb Rania.' er verscheen een bittere blik in haar ogen. Ze ziet er zo gebroken uit. Wat verbond Rania en Fouad met elkaar? 

'Hoelang weet je het al?' 'Al een tijdje.' Antwoord ik kort. Het was weer dat deel die haar verafschuwde om hetgeen dat ze misschien niet eens heeft gedaan. Dat ene deel van mij denkt nog steeds dat zij Fouad' dood op haar geweten heeft. Maar ik weet wel beter. Zij heeft hem moeten beschermen, het kan niet anders! 'Ik weet lang nog niet alles. Jij moet mij het grote deel van het verhaal vertellen.' Ze slaat beschaam haar ogen neer. 'Rania.' fluister ik. 'Ik ga mijn spullen alvast pakken Zakaria.' 'Jij gaat nergens naartoe.' zeg ik streng. 'Daar pieker je straks wel anders over.' mompelt ze net verstaanbaar. 

Ik loop voorop en open de deur van Fouad' kantoor. Sinds zijn dood werk ik hier. Maak ik hier al mijn werk af. Ik kan hier mijn rust vinden. Mijn broer vond hier altijd zijn rust. Hij was hier dag en nacht te vinden. Na zijn dood heb ik gelukkig nog iets over kunnen houden aan hem. Zijn kantoor. 

Rania verstijfde als ze binnenkwam. 'Ik ben hier eerder geweest.' piept ze gebroken. Ik schrok even maar vermande me snel weer. Wat had ze hier te zoeken? 'Dus je bent al eerder in dit huis geweest?' 'Ja, wat stom van mij dat ik het vergeten was.' 'Vertel het me Rania.' Ze knikt droevig en gaat tegenover mij zitten. Terwijl ze mij het verhaal van A tot Z vertelt rollen de tranen over haar wangen. Sterk probeert ze die telkens weg te vegen maar het lijkt zich telkens weer te vermenigvuldigen. Tot slot kijkt ze me diep in de ogen aan. Tot mijn verbazing stond ik er heel kalm bij. Geen ding in mijn lichaam die van plan was wat te zeggen. 

'Zeg iets.' brengt Rania het er nerveus uit. 'Wat moet ik zeggen? Je kon net zo goed een bom in mijn gezicht opblazen.' meen ik teleurgesteld. Ik had me al voorbereid op iets ergs, maar dit? Ze heeft Fouad gewoon gebruikt. Hoe kon ze?! Woedend sta ik rechtop en verlaat zonder haar nog een blik te gunnen de kantoor. Beneden woel ik met mijn handen door mijn haar. Een uur of twee later komt Rania ook naar beneden en komt naast mij zitten. Ze overhandigt mij een brief en plant een lichte kus op mijn wang. 'Bedankt voor alles.' fluistert ze oprecht. Voordat ik nog wat kon zeggen was ze weg. De deur uit. 

Weken, maanden vliegen voorbij en ik probeer mijn leven weer op te pakken. Van werk naar huis. Ik ben nog één keer in Amerika geweest en dacht meteen aan Rania. Hoe ze die dag bijna verdronk. Hoe haar ogen straalden van blijdschap en verdriet. 'Zet haar uit je hoofd.' sprak ik mezelf streng toe. Rania behoort tot mijn verleden. Na haar vertrek heb ik haar nog een paar keer gezien op vergaderingen maar daar bleef het ook bij. We spraken elkaar alleen aan als het om werk ging. Ik moet de dingen die plaats hebben gevonden nog verwerken. Binnenkort komt er weer zo'n alles bepalende modeshow. Ik moet mijn volledige aandacht op dit storten. Mijn carrière hangt ervan af. Ik moet aan de top komen te staan. Het moet! The Ziani's en wij hebben tot iedereens verbazing vrede gesloten. Het leek me niet meer nodig een strijd te voeren tussen beiden partijen. En bovendien kunnen ik en Reda het goed met elkaar vinden. Verder heb ik vernomen dat Amal. Rania' collega en Yessine, de neef van Reda zijn verloofd. Weer moet ik denken aan Miami. Hoe die twee met elkaar omgingen in het water. Ze zijn zeker leuk om aan te zien als koppel.

Er zijn alleen een paar dingen die mij dwars zitten. Jullie zullen het vast niet geloven maar de brief die Rania mij die ene dag overhandigde heb ik meteen in de bureaula van mijn kantoor gestopt. Ik had er geen behoeften aan het te lezen. En nu ook niet. Ook weet ik niet hoe het zit met Brian. Elke keer als ik sam tegenkom vraag ik hem ernaar maar het lijkt net alsof hij er niets over kwijt wil. Ik heb zo'n vreemde gevoel dat Rania met iets groots bezig is. Maar ja, het is niet meer mijn probleem. 

Rania:

'GA WEG!!' schreeuw ik vol ongeloof. 'Haha echt waar, ik heb ze bezig gezien in Amal' kantoor.' grinnikt Selma. Brullend van het lachen verlaat ik samen met Selma het gebouw. 'Wat ga je vandaag doen?' vraagt ze me nieuwsgierig. 'Ik moet wat zaken regelen.' 'Jij weer altijd. Je bent laatste tijd te druk bezig Rania. Neem eens een kleine pauze en laten we uit gaan.' Ik aarzel nog even en besluit dan maar toch mijn werk voor een keertje opzij te zetten. 'Vanavond haal ik je op. Trek een jurk aan, we gaan naar een feestje.' 'Van wie?' 'Reda.' lacht ze merkwaardig. 'Vraag niet verder.' waarschuwt ze me en loopt weg. 'Tot vanavond.' roep ik haar nog toe. Ik stap in mijn wagen en scheur weg. Onderweg hoor ik mijn mobiel rinkelen. Als ik zie dat het een privé nummer is aarzel ik voor geen seconde en neem meteen op. 'Hallo met wie?' vraag ik koeltjes. 'Rania.' hoor ik een zware stem kalm roepen door de telefoon. 'Brian.' bijt ik het er zowat uit. 'Vanavond, op het feestje. Jij en ik.' Ik leg meteen neer en parkeer voor mijn deur. Ik sla de portier open en ren zowat naar het huis. 'Sam!!' 'Wat is er?' roept hij geschrokken. 'Maak de wapens klaar. Vanavond zal het gebeuren.'