005

Vandaag was perfect. Met een glimlach om mijn mond lag ik in mijn trouwe bed waar ik de afgelopen weken doorgebracht had. Vandaag was de eerste dag geweest dat ik het geen seconde gemist had. Allemaal door die lieve Harry. Hij had mijn dag echt goed gemaakt door er gewoon te zijn voor mij. Het was lang geleden dat ik nog zo had gelachen, dat ik me zo gelukkig had gevoeld en dat ik mijn dag met zo een mooie en lieve jongen kon doorbrengen. Niet dat ik iets voor hem voelde, zeker niet want ik kende hem nog maar een dag, maar hij was echt wel het soort jongen waar ik gewoonlijk op val. Misschien kon ik hem wel eens bellen om te zeggen hoe fijn ik vond met hem? Of om Harry gewoon te bedanken voor het gezelschap en voor het feit dat hij er voor mij was geweest? Of misschien toch niet, ik wilde natuurlijk ook niet te opdringerig lijken. Daarbij kwam nog dat ik zijn gsm-nummer helemaal niet had. Typisch, dan dacht ik eens een goede jongen gevonden te hebben.

'Zus?' riep Julliet. 'Nick is hier, zou je even iets willen komen zeggen?' Ik kwam uit mijn kamer uit Julliet's nieuwe vriend te ontmoeten. Ze waren nog maar twee weken samen en toch leken ze net vergroeid met elkaar. het was wel schattig om mijn zus zo verliefd te zien. Ze verdiende het echt wel en ik was heel blij voor haar. Ikzelf had geen lief. Elke jongen bekeek mij als dat rare meisje met haar klassieke muziek. Maar ik had me daar allang bij neergelegd en mijn 'rare klassieke muziek' was genoeg om mij gelukkig te voelen. Ik liep naar beneden om Nick te zien. 'Hoi, jij moet Harriet zijn' begroette hij me met een vriendelijke lach. 'Klopt, en jij bent de jongen waar mijn zus maar niet over kan ophouden?' antwoordde ik lachend.

***