46.

Thuis haal ik alle kasten die ik heb staan overhoop. Wanneer ik de papieren vind neem ik plaats achter een bureau in mijn kamer. De papieren die ik van Fouad had “gestolen” hebben me veel opgeleverd. Ik heb bijna alles over die mannen kunnen vinden. Bij de gedachte aan Fouad gaat mijn hart tekeer. Ik kan het nooit meer terug draaien. Zal Zakaria iets weten? 

Als ik het adres van Brian Fell heb geschreven op een blaadje grijp ik naar mijn telefoon. Ik draai de nummer van Zakaria en bijt nerveus op mijn onderlip. 'Hallo met Zakaria.' Hoor ik zijn hese stem aan de andere kant van de lijn. 'Heey met mij Rania.' 'Rania? Ben je wel heelhuids thuis gekomen?' Vraagt hij geschrokken. 'Dat moet ik aan jou vragen.' Lach ik flauw. 'Ja, Reda uh heeft een einde gemaakt aan Miryams leven.' 'Oh. Ik dacht eerder dat jij dat zou doen.' Zeg ik verbaasd. Ik heb echt niet verwacht dat Reda dat heeft gedaan. 'Ik vond het maar niks om een einde te maken aan het leven van een meisje. Ja ik weet het, ze heeft er ook voor gezocht dat er bijna een einde werd gemaakt aan de mijne. Maar toch had ik daar geen behoefte aan.' Wauw ik bewonder deze jongeman. Ik zelf, had dat meteen gedaan. Althans wanneer ik de knop omschakel. Wanneer ik dat niet doe durf ik iemand niet eens in het gezicht te slaan.

'Maar vertel. Je belt me vast niet voor niets.' 'Haha dat klopt. Ik heb het adres van.' Ik haak af en bijt harder op mijn lip. Tot mijn schrik voel ik hoe het bloed in mijn mond stroomt. 'De adres van wie?' 'Van Brian Fell, de man die een einde bracht aan mijn ouders.' Fluister ik emotioneel. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Wanneer ik denk dat hij niet meer zal praten hoor ik hem bedenkelijk kuchen. 'Wat ben je van plan Rania? Die man is gevaarlijk.' 'Dat ben ik ook!' Ik probeer mijn stem te beheersen maar toch hoor je hoe kwaad ik ben. 

Als ik mijn plan met Zakaria heb besproken sta ik op om het adres op Google Earth op te zoeken. Wanneer ik hem gevonden heb sta ik op en zoek al mijn spullen bij elkaar. Snel kleed ik me om in een zwarte broek en coltrui. Mijn zwarte lokken doe ik in een strakke knot. Alle glinsterende sieraden die ik op heb doe ik af en stop ze in hun doosje. Ik wurm me in mijn zwarte laarzen die tot mijn knieën komen. Heel slordig allemaal. Helemaal in het zwart verlaat ik het huis op weg naar de grote villa. Tijd om de grote baas een bezoekje te brengen. De man wiens gezicht ik nog goed voor de geest kan halen. Het is al weken geleden, maar het lijkt net gisteren. Hij heeft me beschoten. Wou me mijn leven ontnemen net als bij mijn ouders. Ik besluit eerst langs mijn ouderlijke huis te gaan die op me staat te wachten. Wanneer ik genoeg moed heb om er weer in te rekken zal ik het doen. Zal ik het verleden achter me laten. Eerst moet ik de man die mij mijn oude leven heeft ontnomen van kant maken. 

In het huis ga ik opzoek naar de kamer die vol zit met boeken. Je kan het ook gewoon een bibliotheek noemen, zo noem ik het tenminste. Daar aangekomen doorzoek ik elke boek. Wanneer ik bij alle oude boeken ben zoek ik met mijn ogen naar de stoffigste boek. Als ik hem gevonden heb trek ik er rustig aan. 'Gelukt!' Roep ik luidkeels als de kast vol boeken op een kiertje open gaat. Ik had al zo'n idee dat mijn vader iets geheim hield. Wat het precies was wist ik toen niet. Nu nog steeds niet, ik heb alleen zo'n vermoedde dat ik hetgene dat in dit kamer zit het hardst nodig heb op dit moment. 

Met samengeknepen ogen wandel ik door de eindeloze gangen. Als ik wat licht zie been ik erop af en kom in een grote ruimte vol verschillende wapens te staan. Vol ongeloof blijf ik ernaar staren. Ik grijp bewonderend naar een 6P62 een zwaar machinegeweer van 12,7 mm. Hij is wat zwaar, erg zwaar zelfs. Ik besluit hem aan de kant te zetten en hem dan op te halen wanneer ik hem het meest nodig heb. Ik kijk nog even om me heen en grijp nog even naar twee granaten die ik vandaag zeker nodig zal hebben. Ook valt mijn oog op een AK 103 van 7.62 mm. Ik pak hem met beide handen vast en blijf er nog een poosje naar te staren. Vervolgens schuif ik hem naar de andere geweer die ik voor een andere keer zal gebruiken. Althans nodig zal hebben. Ik pak nog snel even een geweer van 11 centimeter en een normaal geladen pistool. 
Veel tijd om over mijn vader te piekeren heb ik niet. Ik moet er een andere keer tijd aan besteden. Wat het ook was, hij is weg nu. En dat allemaal door die klootzak. Hij zal de pijn voelen die mijn familie en ik een tijdje lang hebben gevoeld. De pijn die ik altijd zal voelen. Alleen zal hij het, het ergst ervaren!

Ik parkeer mijn wagen op een afstand en observeer de buurt met samengeknepen ogen. Het huis is erg goed bewaakt. Op elk 50 meter houdt iemand de wacht. Brede mannen in zwarte pakken die dagenlang in de kou hebben gestaan. Die na een korte rustpauze weer aan het werk moeten. Ik heb medelijden met deze mannen. Snel schud ik mijn hoofd in gedachte en roep mezelf een halt toe. Ik moet over die hekken zien te komen. Ik besluit gewoon op de ouderwetse manier een rondje te maken om het huis. Met jeukende handen grijp ik naar de twee granaten en stop die in mijn tasje. Mijn vuurwapen stop ik tussen mijn riem. Ik start de wagen en druk het gaspedaal in. Als ik hem een paar straten verderop heb geparkeerd besluit ik Zakaria even te sms'en. 

Luister goed. Als ik je binnen een uur niet bel moet je gewapend opzoek gaan naar mij. Ik stuur je zo het adres op. Je weet vast wel waar ik nu ben. Zorg ervoor dat je Amin meeneemt. Wish me luck!!

XRania

Geen minuut later voel ik mijn mobiel trillen. Ik negeer het sms'je en zet hem op stil. De adrenaline giert door mijn lijf. Nerveus ren ik een rondje om het huis. Onopvallend. De plek die ik nodig heb zit vol met wachters, de voorkant. Ik besluit de achterkant te bekijken. Daar zit tot mijn verbazing om de 100 meter een wachter. 'Goed dan.' Fluister ik waarna ik een diepe zucht uit. Ik kies de juiste plek uit en verschuil me achter een paar bomen in het bos. Het huis is erg afgelegen. Verderop zitten er maar een paar straten en huizen en verder niks. Alleen groen. 

Ik trek het pen uit de granaat en gooi zover ik kan. Gelukkig vliegt het in één van zijn ramen. Zo snel ik kan gooi ik de andere in de zwembad en maak met een kloppend hart dat ik weg kom. Ik hoor hoe er achter me geschoten word. Als ik maar niet gevolgd word.