45.

Met vuurspuwende ogen zie ik hoe Zakaria beschermend voor me komt staan. Zijn krachtige vuurwapen richt hij op de middelste persoon. Aangezien zij de baas lijkt te zijn is zij de juiste doelwit. Op het moment dat er op de baas word gericht durven de mannen absoluut niet te schieten. Miryam lijkt zich nergens aan te ergeren. Het enige wat ze doet is breed glimlachen. Ze is er volgens mij niet van bewust dat Zakaria haar leven binnen enkele seconden kan beëindigen. Zakaria kennende deinst nergens voor terug. Wanneer hij zijn doelwit te pakken heeft zal hij schieten ook. No matter what!

'Miryam.' Zijn stem klinkt uiterst beheerst, erg kalm zelfs. 'Wel wel wel, kijk eens wie we hier treffen.' Lacht ze en wisselt een blik met haar mannen. Ineens beginnen die hun wapen te laden. Zakaria laadt de zijne op dezelfde moment als hen. Wanneer ik mijn vuurwapen op hef werpt Zakaria me een waarschuwende blik toe. 'Wat?' Vraag ik hem verward. Hij schudt geïrriteerd met zijn hoofd. 'Wat?' Vraag ik nog een keer maar nu iets harder. Ik kijk Reda aan en tot mijn verbazing staat hij nog op beide benen. Zijn handen spant hij om twee vuurwapens. Het groepje lijkt afgeleid te zijn. Ik pak mijn kans door een hevige discussie met Zakaria aan te gaan. Wanneer het tot hem doordringt wat ik probeer te doen verschijnt er een onopvallende grijns op zijn gezicht. We kijken elkaar aan en beginnen ruzie te maken over wat hij nou bedoelde met die blik. Het groepje kijkt elkaar verward aan. Behalve Miryam is nog op haar hoede. 

Gespannen probeert ze haar mannen te kalmeren. Nu ook zij afgeleid word door hen knik ik naar Zakaria die een seconde later naar Reda knikt. De leren bank achter ons zullen wij als beschutting gebruiken. Reda gebruikt zijn stevige bureau wel. Ineens draaien Zakaria en ik ons om en beginnen opgewonden een paar kogels te lossen. Ik probeer de mannen op hun been te raken zodat ze niet volledig dood zullen zijn. Maar wanneer ik in de gaten krijg dat zij helemaal geen medeleven zullen tonen wanneer ze ons hebben neergehaald trek ik een muur op. Mijn hoofd maak ik leeg. Het enige wat nog lijkt te leven zijn mijn ogen die vuur lijken te spuwen. Woedend, dat is wat ik op dit moment ben. Ik schiet de mannen één voor één boven hun borst. Aangezien ik erg goed kan mikken zal ik ze raken waar ik ze raken wil. Zakaria staat nog steeds beschermend voor me. Wanneer er maar drie mannen en Miryam overblijven duw ik Zakaria van me weg. We stoppen allemaal met schieten en vervolgens zet ik een stap naar voren.

'Wat moet je?' Gelukkig kwam ik erg kalm over. Ze kijkt me vijandelijk aan en duwt haar blonde krullen naar achteren. 'Van jou? Tja van jou wil ik nog niks. Er is vast wel iemand anders die jou van kant zal maken. Althans genoeg mannen die jou dood willen. Maar van Reda wil ik dergelijk wel iets. Oh, heeft meneertje je al vertelt over de deel die hij gekregen heeft na de dood van je moeder?' Vol woede hou ik mijn kiezen op elkaar geklemd. Die kreng gaat eraan! Zonder te kijken naar haar mannen grijp ik haar bij haar hals en duw haar in een ruk tegen de muur. Met mijn arm die heel haar hals inneemt hou ik haar klem tussen mij en de muur. Aangezien ik haar vuurwapen vliegensvlug uit haar handen heb gerukt kan ze nu geen kant op. De drie mannen richten hun vuurwapen vloekend op mij. Terwijl ik met mijn rechterhand de vuurwapen tegen haar hoofd druk geef ik Zakaria de tijd de andere mannen uit te schakelen. 

De drie mannen gaan één voor één neer. De angst is letterlijk te lezen in Miryam haar donkere ogen. Haar lippen beginnen onbewust te trillen. 'Bang voor een beetje bloed?' Ze schiet vreugdeloos in de lach. 'Bang voor een beetje bloed? Lieverd, ik denk dat het beter is als ik dat aan jou vraag. Jij hebt jou moeder dood aangetroffen. Jou vader zien leegbloeden en een afschuwelijke video binnen gekregen van je kleine neefje. De dood van jou ouders is misschien jou vaders schuld maar die van je neefje. Tja, dat betwijfel ik. Trouwens ik moet toegeven dat hij erg schattig was.' 

Woedend haal ik haar uit en zo blijf ik doorgaan totdat ze bewusteloos op de grond ligt. De bloed stroomt uit haar neus en de barsten in haar gezicht zorgen er ook voor dat ze wat bloed verliest. Veel bloed. De blauwe oog en plekken zijn erg zichtbaar. Verslagen schreeuwt ze het uit. 'Schreeuw niet! Je was toch niet bang voor een beetje bloed?' Sis ik haar toe en loop gefrustreerd Reda's kantoor uit. Wanneer ik een schot hoor weet ik dat het gedaan is met haar. Ze is weg, voor eeuwig. Niet wetend wat ze van Reda wou verlaat ik het gebouw.