42.

Nadat ik alle mannen samen met de mijne heb uitgeschakeld ren ik naar Amin. 'Het komt goed, je bent sterk genoeg.' Fluister ik in zijn oor, hopend dat hij me horen kan. Met ingehouden tranen verlos ik me van mijn blouse die ik op de plek waar hij is geraakt druk. 'Het komt goed.' Blijf ik maar herhalen. Ik kijk toe hoe een traan langs zijn wangen naar beneden biggelt. In de verte hoor ik de sirenes al. Opgelucht haal ik adem. 

Rania:

Het lukt me maar niet mijn ogen te openen. Terwijl ik de vage stemmen in de verte hoor doe ik mijn best wakker te blijven. Ik hoor alles maar zie niks. Voel de pijn in mijn lichaam maar voel me aan de andere kant ook verdoofd. Het is allemaal zo vaag. 'Hoelang zit je hier al sam?' 'Sinds ze binnen is gebracht.' Ik hoor de gesnik van sam met een gebroken hart aan. Hoelang zit ik hier? Gaat er door me heen. De herinneringen van afgelopen middag komen stuk voor stuk weer boven. Of is het wel afgelopen middag gebeurd? 

Rustig open ik mijn ogen, de licht schijnt fel in mijn ogen waarna ik die weer sluit. 'Je bent wakker!' Hoor ik sam ongelovig roepen. 'Ik heb je zo gemist.' Ik wil roepen, vragen hoelang ik hier heb gezeten maar niks lijkt mee te willen werken. Mijn keel is kurkdroog en mijn lippen lijken zich niet te willen bewegen. Wanneer ik mijn ogen weer open kom ik oog in oog te staan met een wanhopige sam. Hij lijkt gebroken, de donkere wallen rondom zijn ogen doen me huiveren. Hij heeft nauwelijks geslapen. Rustig hef ik mijn linker hand op. Met mijn vingers streel ik zijn wang. 'Niet bewegen Rania.' Fluistert hij en pakt mijn hand rustig vast. Langzaam laat ik die weer zakken. 'Water.' Krijg ik met moeite over mijn lippen. Hij tilt mijn hoofd een beetje op en laat me een paar slokjes nemen. 

'Hoe.. Hoelang zit ik hier al?' 'Dat doet er nu niet aan toe Rania. Je bent weer wakker. Dat is het enige wat telt.' Zakaria komt naast sam staan en legt een hand op zijn schouder. 'Je zit hier al weken sam, ga eens wat slapen.' Hij brengt de woorden er net verstaanbaar uit. Weken? Ik val weer weg..

Dagen, weken verstreken en nog steeds bevind ik me in het ziekenhuis. Het blijkt dat ik een paar weken in coma lag. In het begin was het nog allemaal wennen. Mijn benen moesten weer wennen aan het lopen. Het ging allemaal zo traag. Mijn schouder is er wel erg aan toe. Het zal nog beschadigd blijven maar gelukkig gaat dat wel over. De dokter verzekerde me dat het niets ernstig is. 

'Je mag vandaag naar huis.' Blij sla ik mijn armen om de hals van sam. 'Bedankt. Bedankt voor al je hulp.' Hij knikt en laat me rustig los. 'Zakaria wilt je spreken.' Ik knik en ga op het bed zitten. Sam verlaat mijn kamer waarna Zakaria binnen komt. Hij lijkt gespannen, erg gespannen. 'Wat is er?' 'Ik.. Uh..' Hij haalt gefrustreerd zijn handen door zijn haar. 'Rania? Waarom heb je Stefan vertrouwt? Waarom vroeg je mij niet om hulp? Ik zou je met alle liefde willen helpen. Ik zou je beschermen, verdomme! Dit had heel anders kunnen aflopen Rania.' hij spant zijn kaaklijn wat aangeeft dat hij moeite heeft met het inhouden van alle woede die hij nu in zich heeft. 

Met een bonkend hart loop ik op hem af. Zijn donkere ogen worden nog donkerder van kleur. Hij is woedend. En terecht, ik had dit nooit moeten doen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd? Stefan heeft me proberen te beschermen, het ging gewoon allemaal te snel. 'Ik heb hem gevonden Zakaria. De dader van mijn ouders dood.' Fluister ik. Hij kijkt verbaasd op. Ja, ik weet het zeker. De man wiens gezicht vol zit met littekens. De man wiens diepe litteken mij zo bekend voor kwam. Die man, die had mijn moeder omgebracht. Die had de andere man de taak gegeven hetzelfde te doen bij mijn vader. Hij zal boeten, boeten voor zijn wandaden. Ik zal mijn wraak nemen, zo snel mogelijk.